Sex and the City: Ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο (και λίγο εξευτελισμό)

Sex and the City: Ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο (και λίγο εξευτελισμό) Facebook Twitter
Η αρνητική δημοσιότητα εξακολουθεί να πουλάει, αλλά ωφελεί μόνο τα tabloids και το trash διαδίκτυο, η εποχή της Τζόαν Κρόφορντ και της Μπέτι Ντέιβις έχει περάσει ανεπιστρεπτί κι αυτά τα κόλπα είναι παρωχημένα και επιζήμια.
7

Αν υπήρχε αληθινός επίλογος σ' ένα τηλεοπτικό ψέμα, όπως αυτό του "Sex and the City", αυτόν του τον επεφύλαξαν οι πρωταγωνίστριες του σφαζόμενες στα social media και πιάνοντας κυριολεκτικά στον ύπνο τη βιομηχανία του θεάματος, που μόλις άλλαξε πίστα σε ό,τι αφορά την ευθύνη προς τους θεατές και δεν το κατάλαβε. 

Η ιστορία γνωστή: οι 4 πρωταγωνίστριες της μεγαλύτερης φαντασιακής τσιχλόφουσκας (που όμως ενηλικίωσε καταναλωτικά, ερωτικά, συναισθηματικά και επαγγελματικά στρατιές γυναικών απ' όλο τον πλανήτη, με τσιτάτα και κόπιες συμπεριφορών) στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ φίλες. 

Είναι μια υπόθεση εργασίας για το πώς σκοτώνεις έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα, μία σελέμπριτι πρώτης γραμμής και μετά "αυτοκτονείς" επαγγελματικά, έχοντας στο ενδιάμεσο καταστρέψει όλο το brand στο οποίο οικοδόμησες τη διαδρομή σου και όλα αυτά με μία σφαίρα ή για την ακρίβεια με ένα post στο Instagram.

Μάλιστα, εδώ και μερικούς μήνες, και με αφορμή την παραφιλολογία για την 3η ταινία "Sex&City", δύο από τις κυρίες της παρέας είχαν μπει στη διαδικασία ανταλλαγής αρνητικών σχολίων, κάνοντας κάποιους να υποθέτουν ότι μπορεί και να πρόκειται για διαφημιστικό τρικ. Όταν μία από τις δύο, (ο λόγος για την Κιμ Κατράλ), απασφάλισε μέσω του λογαριασμού της στο Instagram και εναντίον της βασικής πρωταγωνίστριας Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, έγινε προφανές όχι ότι απλώς δεν επρόκειτο για κόλπο των marketers της HBO, αλλά ίσως θα χρειαζόταν και λίγο damage control για την υστεροφημία της παραγωγής και των πρωταγωνιστών της. 

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και του #MeToo, του Χόλιγουντ που παλεύει να ανασυσταθεί από τις στάχτες σκανδάλων σεξουαλικής παρενόχλησης δεκαετιών, της προωθούμενης από τα Μέσα γυναικείας αλληλεγγύης, αυτό που συνέβη ανάμεσα στη "Σαμάνθα" και την "Κάρι" φαίνεται να ξεφεύγει από τη σφαίρα της απλής ίντριγκας μεταξύ (γυναικών) καλλιτεχνών, από το αγνό gossip που θα συντηρήσει το ενδιαφέρον για τις πρωταγωνίστριες. 

Όσο ειλικρινές και σπαρακτικό το ξέσπασμα της Κατράλ, τόσο αδικαιολόγητο στη new media εποχή. Δεν πρόκειται για μία κλισέ επίθεση μεταξύ ανταγωνιστών επαγγελματιών ούτε για κάτι που ειπώθηκε στο πλαίσιο μίας συνέντευξης. Είναι μια υπόθεση εργασίας για το πώς σκοτώνεις έναν τηλεοπτικό χαρακτήρα, μία σελέμπριτι πρώτης γραμμής και μετά "αυτοκτονείς" επαγγελματικά, έχοντας στο ενδιάμεσο καταστρέψει όλο το brand στο οποίο οικοδόμησες τη διαδρομή σου και όλα αυτά με μία σφαίρα ή για την ακρίβεια με ένα post στο Instagram. 

Την ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο, επιβεβαιώνεται με τον πλέον μη διαχειρίσιμο τρόπο ο σεξισμός με τον οποίο οι γυναίκες, οι συνήθειες και οι συμπεριφορές τους χλευάζονται όχι μόνο στα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά πλατό, αλλά σε όλο το φάσμα της γυναικείας εργασίας και επιχειρηματικότητας, που θέλει τον γυναικείο πληθυσμό έρμαιο των συναισθηματικών του εξάρσεων, ύπουλο, πισώπλατο και μόνιμα (και αδικαιολόγητα) εξοργισμένο με όλα... 

Sex and the City: Ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο (και λίγο εξευτελισμό) Facebook Twitter
Οι 4 πρωταγωνίστριες της μεγαλύτερης φαντασιακής τσιχλόφουσκας στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ φίλες.

Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας του "Sex and the City" οφείλεται στο πώς, αλλά και στις σχέσεις που οι πρωταγωνίστριες ανέπτυξαν -ακόμη και ως ambassadors με οίκους μόδας και ομορφιάς, με προϊόντα τεχνολογίας και κάθε λογής brand που τα προηγούμενα χρόνια (και μέχρι) σήμερα, ήθελε να συνδέσει την επωνυμία του με τη ζωή και την εικόνα τους. 

Με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη τηλεοπτική σειρά -με τις κινηματογραφικές προεκτάσεις της- υπήρξε η πρώτη και ίσως μεγαλύτερη τοποθέτηση προϊόντων στην ιστορία του θεάματος, ένα υπερhype διαφημιστικό πολυπροϊόν που δημιούργησε τάσεις, λεξικό, και μαζί την ψευδαίσθηση ότι μια ζωή όπως αυτή που απολάμβαναν οι γυναικείοι χαρακτήρες του σίριαλ είναι εφικτή, οι αλλαγές που υπαγορεύει το ξέσπασμα της Κατράλ είναι δραματικές. 

Όχι ότι πίστεψε ποτέ κανείς ότι μπορεί να συντηρούνται ακριβές ζωές και αφελείς καθημερινότητες με ανύπαρκτες δουλειές (ή υπαρκτές στις οποίες, ωστόσο, πατούσαν σποραδικά οι 4 πρωταγωνίστριες). Ότι οι ευκαιρίες στον έρωτα είναι τόσες πολλές και τόσο ποιοτικές, όσες οι ώρες της ημέρας. Ότι η ζωή όλη είναι ένα γαϊτανάκι φτιαγμένο από φούστες, μπλούζες, ψηλοτάκουνα, κραγιόν και πολλά πολλά κοκτέιλ.

Αλλά στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται τόσο στο θέαμα όσο και στα social media, αυτού του είδους οι κόντρες δεν χωράνε και κυρίως δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Η αρνητική δημοσιότητα εξακολουθεί να πουλάει, αλλά ωφελεί μόνο τα tabloids και το trash διαδίκτυο, η εποχή της Τζόαν Κρόφορντ και της Μπέτι Ντέιβις έχει περάσει ανεπιστρεπτί κι αυτά τα κόλπα (όταν είναι κόλπα κι όχι σκληρή πραγματικότητα όπως εδώ) είναι παρωχημένα και επιζήμια.

Sex and the City: Ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο (και λίγο εξευτελισμό) Facebook Twitter
Από εδώ και στο εξής φαντάζει απλώς επιβεβλημένο, πρόσωπα αυτής της αναγνωρισιμότητας να διαθέτουν συμβούλους που σε επαγγελματική βάση θα ασχολούνται όχι απλώς με τα social media τους, αλλά με το να τους αποτρέπουν να εκδηλώνονται σ' αυτά.

Τι απομένει; Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι «μύθοι» που καλλιέργησε το "Sex and the City" από το 1998 έως το 2004 έχουν μαδηθεί. Εκείνο που ανατέλλει ως αναγκαιότητα είναι η προστασία των προσώπων κάθε επιτυχίας από τον ίδιο τους τον εαυτό κυρίως και από τη σχέση τους με τα social media.

Στην εποχή της άτακτης διαφάνειας των social media, όπου ο αυθορμητισμός προσλαμβάνεται υπό διαφορετικό πρίσμα, ακόμη και το πένθος -αυτό που βιώνει αυτές τις μέρες η Κατράλ μετά την απώλεια του αδελφού της-, δεν μοιάζει ικανό να δικαιολογήσει τέτοια συνολική απαξίωση στο επαγγελματικό παρελθόν της.

Στην εποχή που τίποτα δεν μένει ιδιωτικό, εκτός κι αν υπάρξει σχετική παράκληση ή αίτηση, η διαχείριση της κατάστασης έχει τον πρώτο λόγο, εκτός κι αν η πρόθεση είναι η στρατοπεδοποίηση των θαυμαστών, πράγμα πανεύκολο, που ξεχνιέται γρήγορα, αλλά στιγματίζει για πάντα (η περίπτωση της Αντζελίνα Τζολί με την Τζένιφερ Άνιστον στη μετά Μπραντ Πιτ εποχή είναι ένα αντίστοιχο, ωστόσο, συγκριτικά πιο αθώο παράδειγμα).  

Από εδώ και στο εξής φαντάζει απλώς επιβεβλημένο, πρόσωπα αυτής της αναγνωρισιμότητας να διαθέτουν συμβούλους που σε επαγγελματική βάση θα ασχολούνται όχι απλώς με τα social media τους, αλλά με το να τους αποτρέπουν να εκδηλώνονται σ' αυτά. Περισσότερο από gossip ή case study απομυθοποίησης έχει να κάνει με το τι πραγματικά μπορεί να λέει, να γράφει και να μοιράζεται κανείς, όχι απλώς δημόσια, αλλά απευθυνόμενος σε ένα τεράστιο κοινό που απλώς περιμένει να ταυτιστεί ή να μισήσει. 

Κι αν αυτό φαντάζει υπερβολικό, ας λάβει κανείς υπ' όψιν του την επίδραση των tweets του Τραμπ... 

TV & Media
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ