Στην Πάρο να πηγαίνεις μπερδεμένος Facebook Twitter
Να θυμάστε ότι η νυχτερινή ζωή της Νάουσας τα καλοκαίρια συγκρίνεται μόνο με της Μυκόνου. Φωτο: Χαράλαμπος Βυθούλκας (http://www.harisphoto.com)

Στην Πάρο να πηγαίνεις μπερδεμένος

0

Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην Πάρο ας πούμε ότι κορυφωνόταν το τσίρκο της πρώτης ενήλικης ζωής μου. Ήμουν 19 (καλό), είχα περάσει σε μια σχολή που σιχαινόμουν και δεν έλεγα να αποφασίσω τι θα κάνω μαζί της (κακό), ζούσα τον πρώτο μου χρόνο στη δημοσιογραφία (τρέλα!), σε εφημερίδα (πιο τρέλα), στην πρώτη μου δημοσιογραφική αποστολή (ανέκδοτο) για να καλύψω ένα συνέδριο της ΚΕΔΚΕ, νομίζω (οι κηδείες έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον).


Τα παρατράγουδα ξεκινούν με το που δένει το πλοίο στο λιμάνι –πανέμορφο το πρώτο βλεφάρισμα στο νησί–, όπου τα μποφόρ τυλίγουν το φόρεμα στον λαιμό μου με διπλό περιελιγμό-χαστούκι και πατάω γη ντροπιασμένη και κακόμοιρη. Η οδηγία του αρχισυντάκτη λέει ότι γυρίζω πίσω με συνέντευξη του δημάρχου του νησιού και όλα τα παραλειπόμενα του συνεδρίου (ναι, καλά), αλλά το νησί από το έμπα του μυρίζει ουζάκι και γούνες –τοπικός ψαρομεζές–, με τα χταπόδια να λιάζονται υποσχετικά μπροστά στα μάτια μας.

(Τip 1: Με το που πατάτε Νάουσα, τις πιο ωραίες γούνες και τους καλύτερους ψαρομεζέδες τούς τρώτε στον Δαμιανό, ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια, 40 χρόνια και βάλε. Αν, όμως, η όρεξή σας τραβάει παϊδάκια, κοντοσούβλι και γενικώς κρεατικά, κάνετε μεταβολή και αναζητάτε τον Κλαρίνο στις Λεύκες.)

Την Εκατονταπυλιανή αξίζει να την επισκεφτείτε κι αν βρείτε και κάποιο από τα παππουλάκια του νησιού να σας πει την ιστορία της, σ' όποιον Θεό κι αν πιστεύετε, για ιστορικούς λόγους, κάπως θα συγκινηθείτε

Στην Πάρο να πηγαίνεις μπερδεμένος Facebook Twitter
Το χωριό Λεύκες


Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το κύμα, οι τοπικοί παράγοντες μας έχουν βουτήξει (ναι, ναι, εμάς τους δημοσιογράφους – α, ναι, είμαι κι εγώ σ' αυτό το πανηγύρι) κι αρχίζει ένα σαφάρι από χωριουδάκι σε χωριουδάκι, με το μίνι βαν του δημαρχείου, και από σύλλογο σε σύλλογο: από δω η Νάουσα κι από κει η Παροικιά και οι Λεύκες, από δω οι κυρίες της Μάρπησσας, του Γαλησσά και οι άλλες από το Πίσω Λιβάδι, και να δείτε λίγο και την Εκατονταπυλιανή (που έχει, λέει, 99 πόρτες, όταν βρεθεί η 100στή θα πάρουμε την Πόλη), κρίμα είναι, όλο το νησί σ' ένα απίστευτο fast forward σαφάρι κι από παντού να σκάνε καλαθούνες με τοπικά εδέσματα και κάππαρη, πόση κάππαρη, ήμαρτον, και βιβλία για την ιστορία του νησιού να κρέμονται πεντάκιλα από κάθε μας χέρι.


(Τip 2: Την Εκατονταπυλιανή αξίζει να την επισκεφτείτε κι αν βρείτε και κάποιο από τα παππουλάκια του νησιού να σας πει την ιστορία της, σ' όποιον Θεό κι αν πιστεύετε, για ιστορικούς λόγους, κάπως θα συγκινηθείτε).

Στην Πάρο να πηγαίνεις μπερδεμένος Facebook Twitter
H Εκατονταπυλιανή


Και όλοι άνω των 35 (τραγωδία για το «τότε» μου) και οι άντρες ψαρομάλληδες, μου 'χαν δείξει εκεί μια φωτογραφία του δημάρχου, πάω θρασύτατη, κατάκοπη, μα χαλαρή, δίνω χεράκι, συστήνομαι, λέω αυτά που μου 'χε πει ο αρχισυντάκτης (πόσο πρόβατο) και τόση ώρα συστήνομαι σε άλλον, μπερδεύτηκα απ' τα πολλά άσπρα μαλλιά, ευτυχώς ξέρει τον κανονικό δήμαρχο, «κλειδώνουμε» τη συνέντευξη και μετά μας πάνε για φαγητό στο Πίσω Λιβάδι. Μαγεία. Όλα. Το φαγητό, τα ούζα που σκάγανε από παντού και το μπότζι, τοπικό ποτό, τσίπουρο βρασμένο δύο φορές με μέλι. Χαρές και χάχανα και θέα άλλο πράγμα, εκεί κατάλαβα ότι θα αγαπώ για πάντα το λαδοτύρι, την ξινομυζήθρα και όλα τα λιαστά ψάρια και να «στην υγειά σας και να μας ξανάρθετε» και «έλα, κοπελιά, μην το κοιτάς, είναι καθαρό» και τ' ορκίζομαι ότι δεν ένιωσα στιγμή μεθυσμένη –ομιλία, ειρμός, όλα στη θέση τους–, μέχρι την ώρα που έκανα να σηκωθώ από την καρέκλα. Εκεί νομίζω πως ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπιώ ποτέ. Άθλος το να φτάσω μέχρι το βανάκι, άθλος να βρω το δωμάτιο στο Punda Beach, άλλο τέλειο κι αυτό, μια ώρα κάτω από το ντους για να 'ρθω σε λογαριασμό, το βράδυ είχα τη συνέντευξη.


Τι μου είπε ο συμπαθής τοπικός άρχων, τι τον ρώτησα, όποιος έχει απόκομμα της συνέντευξης ας μου το στείλει. Να λέμε που δούλεψε το κασετοφωνάκι – και πρέπει να 'βγαλα και είδηση, ούτε που το θυμάμαι, γιατί πανηγυρίζανε στην εφημερίδα. Κι εκεί που λέω έναν καφέ να πιω, να βγάλω τα τακούνια που με το ζόρι μού φορέσανε γιατί ήμουνα μικρή και έπρεπε να δείχνω κάπως (μα, γιατί;!) και να γυρίσω ξυπόλυτη στο ξενοδοχείο να λιποθυμήσω με αξιοπρέπεια, με πετυχαίνει όλο το team των συναδέλφων και κάνουμε την ωραιότερη γύρα του νησιού με το βανάκι που παραλίγο να καταντήσει καμπριολέ από το γλέντι, για να καταλήξουμε σε ένα από τα πιο ζωντανά μπαράκια του νησιού, το Agosta. Την επομένη, βέβαια, είπαμε, είχε συνέδριο.


(Tip 3: Να θυμάστε ότι η νυχτερινή ζωή της Νάουσας τα καλοκαίρια συγκρίνεται μόνο με της Μυκόνου στο πιο ποιοτικό της, συγγνώμη κιόλας. Εκτός από το Agosta, όπου μπορείτε να χορέψετε μέχρι το πρωί, βρείτε το Λιναρντό και το Come Back και μη φύγετε αν δεν δείτε να βγαίνουν σκούπες και φαράσια. Και... Tip 4: Επειδή το πρωί θα πεινάτε, αν είστε του γλυκού, περάστε από το θρυλικό ζαχαροπλαστείο Χαμηλοθώρης. Και τυρόπιτες έχει και αλμυρά, αλλά όποια κι αν είναι η ερώτησή σας, η απάντηση είναι ζαχαρομπακλαβάς. Α, και προφιτερόλ να δοκιμάσετε και όλα του τα γλυκά με κρέμα).

Στην Πάρο να πηγαίνεις μπερδεμένος Facebook Twitter
Koλυμπήθρες


Από τότε ξαναπήγα στην Πάρο αμέτρητες φορές, έκανα φίλους, παραλίγο να δουλέψω και να μείνω (κρίμα που δεν έμεινα, ευτυχώς που δεν συνεργάστηκα), φχαριστήθηκα την Αντίπαρο όσο λίγοι, είχα τη χαρά να γνωρίσω τον απόλυτο ταξιτζή-ξεναγό «από δω η βίλα του τάδε κλέφτη, από δω του άλλου», άκουσα τον αγαπημένο μου τραγουδιστή να τραγουδάει μόνο για μένα και την παρέα μου (δεν λέω όνομα), αλλά... Πάντα θυμάμαι εκείνη τη φορά που αποφάσισα ντίρλα κι ευτυχισμένη τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, κι ας έμενα αιώνια φοιτήτρια (που το πήρα το «χαρτί», τελικώς) κι ας μ' έστελναν σε όσα βαρετά συνέδρια ήθελαν.


Και extra tip για το τέλος: Για μπάνιο διαλέξτε Κολυμπήθρες ή Μοναστήρι! Πάτε οδικώς, αλλά φτάνετε και με καραβάκι και είναι υπέροχα, τα νερά, το τοπίο, όλα. Αρκεί να μην ξεμείνετε, γιατί τα δρομολόγια κάποτε σταματάνε. Αν, όμως, ξεμείνετε, φροντίστε για παρέα και εφόδια. Βασικά για το πρώτο. Το ότι θα περάσετε καλά είναι σίγουρο.

|article_full_no_portrait|

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ