Ο Τιμόθεος Θάνος γεννήθηκε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας γιατί ο παππούς και η γιαγιά του ήταν μετανάστες. Στην ηλικία των τεσσάρων επέστρεψε στην Ελλάδα και μεγάλωσε σε ένα χωριό, την Αμφιθέα Ιωαννίνων. Από μικρή ηλικία, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ερέθισμα, ήθελε να γίνει ηθοποιός. «Στις εκδρομές πήγαινα μπροστά στον οδηγό, έπαιρνα το μικρόφωνο και αυτοσχεδίαζα για να προσφέρω γέλιο σε όλο το λεωφορείο», θα μου πει αργότερα.
Συναντηθήκαμε ένα συννεφιασμένο απόγευμα στο Πεδίο του Άρεως. Πιασμένα παγκάκια από χρήστες ναρκωτικών, ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν βγάλει τα σκυλιά τους βόλτα, φοιτητές που πηγαίνουν προς τον ηλεκτρικό σταθμό και κάποιοι ηλικιωμένοι να παίζουν τάβλι σε αυτοσχέδια τραπέζια. Σχολιάζουμε την άσχημη εικόνα με τους χρήστες να παραπατούν και να κάνουν τις ανάγκες τους όπου βρουν. Στην συνέχεια παρατηρούμε τους πρόσφυγες που περνούν δίπλα μας και στέκονται για να φωτογραφίσουν με τα κινητά τους ένα ακριβό αυτοκίνητο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει το μεταναστευτικό στην οικογένεια του από πολύ νωρίς. Τι θα απαντούσες σε αυτούς που αναλώνονται σε εύκολες κριτικές για το μεταναστευτικό; «Αν δεν το χεις ζήσει, δεν μπορείς να κρίνεις και να βάζεις τόσο εύκολα ταμπέλες. Το να κρίνεις είναι το εύκολο, το να ζήσεις και να καταλάβεις γιατί ο άλλος έχει φτάσει σε αυτή την κατάσταση είναι το πιο δύσκολο». Αργότερα, θα μου αφηγηθεί -με διάθεση αστεϊσμού- πως μεγάλωσε με το πρότυπο του πατέρα που είναι ο «Ελληνάρας» από το χωριό, ενώ η μητέρα του είναι ένα «ελεύθερο πνεύμα» που γεννήθηκε στην Αυστραλία. Η ζωή όμως το έφερε έτσι που ο πατέρας του απολύθηκε με αποτέλεσμα πρόσφατα να επιστρέψει στην Αυστραλία και η μητέρα του να συνεχίζει να μένει στα Ιωάννινα.
Να έχεις ένα στόχο, να πολεμάς για αυτόν και να λες συνέχεια "εγώ θα πετύχω". Επιμονή και υπομονή. Θέλεις να τα παρατήσεις πολλές φορές. Υπήρχαν μέρες που δεν είχαν ούτε να φάω, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Όταν κάτι σου αρέσει και το αγαπάς, αξίζει να κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις.
Μια ενδιαφέρουσα ιστορία ήταν αυτή που οδήγησε τον Τιμόθεο να κυνηγήσει το όνειρό του στην Αθήνα. «Στην πρωτεύουσα ήρθα τον Δεκέμβρη του 2008, στα 23» λέει. «Έκανα μια απόπειρα πρώτα να σπουδάσω στο εξωτερικό, στην Φλόριντα. Χόρευα στα Γιάννενα παραδοσιακούς χορούς, οπότε πήγαμε μια φορά να χορέψουμε σε ένα φεστιβάλ στην Φλόριντα. Εκεί συνήθως φιλοξενείσαι από κάποιες οικογένειες. Στο σπίτι, λοιπόν, που φιλοξενηθήκαμε, ο πατέρας της οικογένειας δούλευε σε ραδιοφωνικό σταθμό, οπότε βρήκα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πώς γίνεται μια εκπομπή. Με είδαν αυτοί ότι βοηθούσα ενεργά, του είπα ότι είμαι στο Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας στα Γιάννενα αλλά ότι το όνειρο μου είναι να γίνω ηθοποιός, και μου πρότειναν να δώσω εξετάσεις, να μπω στο Πανεπιστήμιό τους και στην συνέχεια θα αναλάμβαναν χορηγοί. Γύρισα στα Γιάννενα, δίνω εξετάσεις κρυφά μέσω ιντερνέτ και γίνομαι αποδεκτός κερδίζοντας την υποτροφία. Έχω ένα περιθώριο γύρω στις τριάντα μέρες για να εγγραφώ και να εγκριθεί η υποτροφία. Τότε έκανα δύο δουλειές -ποτέ δεν ήμασταν ευκατάστατη οικογένεια- για να μαζέψω χρήματα. Έρχομαι Κυριακή Αθήνα, πετάω Δευτέρα, θα έφτανα Τρίτη και η προθεσμία ήταν μέχρι Παρασκευή. Ό,τι και να συνέβαινε, έλεγα, θα προλάβαινα. Πάω την Δευτέρα στο αεροδρόμιο, η πτήση ακυρώνεται εξαιτίας τυφώνων στην Φλόριντα. Το πρώτο σοκ έχει έρθει. Απαγορευτικό όλες τις μέρες και φτάνω τελικά στην Φλόριντα Σάββατο μεσημέρι. Το Πανεπιστήμιο είναι κλειστό και έτσι πηγαίνω την Δευτέρα όπου και μου ανακοινώνουν πολύ ευγενικά ότι η προθεσμία έληξε. Εκεί που ξαφνικά σου ανοίγει μια πόρτα που δεν φαντάζεσαι ποτέ, χάνεις τα πάντα, τόσο εύκολα. Ένας τυφώνας ήταν αυτός που δεν υπολόγισα, το απρόβλεπτο που κανείς δεν μπορεί να αντικρούσει. Αυτό που συνέβη ήταν κάτι που με πείσμωσε περισσότερο και έτσι ήρθα στην Αθήνα για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Μπήκα στην Σχολή Θεοδοσιάδη και παράλληλα εργαζόμουν σε άλλες πολλές δουλειές. Ενοίκιο, σχολή, διαμονή, ποιος θα τα πλήρωνε; Ακόμη και σήμερα εργάζομαι -παράλληλα με τις παραστάσεις που παίζω- σε σούπερ μάρκετ», καταλήγει.
Πόσο εύκολο είναι να κάνεις πράξη αυτά που θέλεις; «Να το θες πάρα πολύ, αλλά και να είσαι ουτοπιστής. Να έχεις ένα στόχο, να πολεμάς για αυτόν και να λες συνέχεια "εγώ θα πετύχω". Επιμονή και υπομονή. Θέλεις να τα παρατήσεις πολλές φορές. Υπήρχαν μέρες που δεν είχαν ούτε να φάω, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Όταν κάτι σου αρέσει και το αγαπάς, αξίζει να κάνεις τα πάντα για να το πετύχεις» θα πει και πιάνει τον καπνό για να στρίψει ένα ακόμη τσιγάρο.
Τον ρωτώ να μου πει για την παράσταση «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» στην οποία συμπρωταγωνιστεί. Πρόκειται για μια προχωρημένη θεατρική διασκευή του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου που αφορά ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που ζει την ζωή του στα άκρα. Οι ενοχές, η βία, το πάθος και οι φόβοι τούς κάνουν κομμάτια. «Δεν κάνουμε gay θέατρο, μιλάμε για δύο ψυχές ανθρώπων» εξηγεί. «Δεν είναι το φύλο που μας χωρίζει, όλες οι σχέσεις είναι ανθρώπινες. Οπότε και εμείς δεν προσεγγίζουμε τους ρόλους σαν καρικατούρα αλλά ως δύο πρόσωπα που κάνουν ότι πιο extreme, κινούνται στα όρια και προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη τους. Ομαδικό σεξ, ναρκωτικά, βία, μέχρι που ξαφνικά ο ένας εκ των δύο στρέφεται στην θρησκεία για να λυτρωθεί. Υπάρχουν ακραίες σκηνές στο έργο, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν ενοχλήσει κανέναν. Για παράδειγμα, γίνεται βιασμός επί σκηνής, αλλά εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο που αρέσει. Είναι περίεργο, το καταλαβαίνω, αλλά δεν είναι πρόστυχος, ούτε σεξιστικός, όλα συμβαίνουν κάτω από ένα "πέπλο"», υποστηρίζει.
Έρχεται μόνο gay κοινό; «Φυσικά και όχι. Εννοείται πως έχουμε πολλούς θεατές gay, αλλά έρχονται και γυναίκες από τις οποίες έχουμε και το καλύτερο feedback. Οι άντρες είναι πιο προκατειλημμένοι, ενώ οι γυναίκες μπαίνουν περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των δύο ρόλων». Πώς είναι να παίζεις έναν ομοφυλόφιλο και από κάτω να σε παρακολουθεί η μητέρα σου; «Δεν έχω προσεγγίσει καθόλου τον ρόλο ως ομοφυλόφιλο, αλλά ως άνθρωπο που του συμβαίνει κάτι στην σχέση του. Δεν θεωρώ ότι είναι ειδική κατηγορία οι gay για να το κατηγοριοποιήσω. Στην μητέρα μου άρεσε πολύ, αλλά είναι περίεργο και δύσκολο να παίζεις και στους θεατές να σε παρακολουθεί η μητέρα σου. Σε περίεργες σκηνές, ζητούσα από το φωτιστή, να χαμηλώσει όσο γίνεται τα φώτα (γέλια)».
Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; «Το πρόσωπο της μητέρας μου στο αεροδρόμιο όταν έφευγα για την Αμερική. Ο αποχωρισμός, να βλέπεις την οικογένεια σου στα κάγκελα και οι άνθρωποι σου να σε βλέπουν να φεύγεις». Ποια είναι η πιο σημαντική ελευθερία που έχουμε; «Να είμαστε εμείς. Να είσαι ο εαυτός σου και να μην χρειάζεται να παίζεις ρόλους στην ζωή σου. Είναι πολύ σημαντικό να κρατάς την ταυτότητα σου και την μοναδικότητα του», αναφέρει.
Έχεις υποκριθεί ποτέ σε μια σχέση σου; «Ναι, δεν μπορώ να το κρύψω (γέλια). Έλεγα πράγματα που δεν πίστευα, ήμουν σε μια σχέση που ούτε αυτή την πίστευα, αλλά περνούσα καλά. Βολευόμουν, μια ωραία συνήθεια για να πνίγω την μοναξιά μου. Πιστεύω ότι στον έρωτα σήμερα όλα γίνονται πιο light. Ζούμε σε μια κοινωνία fast food. Νομίζω ότι ο κόσμος λέει πολύ εύκολα "το σ’ αγαπώ". Πρέπει να το νοιώσεις στο 100% για να το πεις. Πρέπει το μυαλό μου και το σώμα μου να είναι εκεί εξ ολοκλήρου. Η αληθινή αγάπη είναι να μπορείς να είσαι ελεύθερος με τον άνθρωπό σου και να σε αποδέχεται απόλυτα. Το ίδιο φυσικά να ισχύει και για σένα. Ελευθερία και αποδοχή».
Πότε αισθάνεσαι ευτυχισμένος; «Όταν βρίσκομαι με την οικογένεια μου, όταν κάνω την δουλειά που αγαπάω αλλά και όταν θα πιω ένα κυριακάτικο καφέ με φίλους που δεν είχαμε υπολογίσει». Λίγο πριν τον αποχαιρετίσω, τον ρωτώ για το πως φαντάζεσαι το μέλλον αλλά και τι όνειρα κάνει; «Όσο βρίσκομαι σε ένα θεατρικό χώρο νιώθω πολύ όμορφα, δεν είμαι άνθρωπος που κυνηγάω τους πρώτους ρόλους. Η εμπειρία μου από τους τυφώνες που δεν με άφησαν να φύγω για την Αμερική με έμαθαν ότι κάθε εμπόδιο για καλό. Μου άνοιξε το μυαλό για να προσπαθώ περισσότερο και να ανακαλύπτω άλλους τρόπους για να μην σταματώ».
Ιnfo:
Κομμάτια σπασμένου καθρέφτη
του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου
Ερμηνεύουν: Τ. Θάνος, Γ. Κοκορέτσας. (Ακατάλληλο για ανηλίκους).
Παραμυθιάς 27, Μεταξουργείο, Τηλ : 2103457904
σχόλια