Η κυρία Λιλή ζει σε ένα σπίτι στο Μετς που είναι σαν το εργαστήριο του Άι Βασίλη. Από πολύ μικρή ασχολείται με κούκλες με κάθε δυνατό τρόπο: τις αγαπάει και βλέπει πίσω τους ιστορίες. Tις εισάγει από την Ιταλία και δίνει χαρά σε συλλέκτες και παιδιά. Όταν πιάσει στα χέρια της μια κούκλα που έχει διαλύσει ο χρόνος μπορεί να της ξαναδώσει ζωή.
«Στην Βενετία πηγαίνω τρεις φορές το χρόνο και με ξέρουν όλοι» λέει. «Πηγαίνω για να αγοράσω κούκλες για το μαγαζί. Υπάρχει μια παλιά αντικερί που μου αρέσει πολύ. Το 2006 πήρα μαζί μου αρκετά χρήματα γιατί ήθελα να αγοράσω μεγάλη παρτίδα και θα πλήρωνα προκαταβολικά. Πριν ακόμη φτάσω, ακούω τον ιδιοκτήτη να μου φωνάζει 'Γκρέκα! Γκρέκα!'. Ήθελε να μου δείξει κάτι. Πήγα να δω και μου έβγαλε μία κούκλα με την οποία έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Δεν είχα δει ωραιότερο κομμάτι. Ήταν μία μικρή σχετικά κούκλα και η κίνησή της, τα δάχτυλά της, ο τρόπος που ήταν φτιαγμένα τα μαλλιά -κάθε τρίχα δεμένη με κόμπο ναυτικό- ήταν όλα απίστευτα. Μία ξύλινη κούκλα με επίστρωση πορσελάνης, έτσι τις κάνανε παλιά, φαινόντουσαν μέχρι και τα νεύρα της, ήταν ένα έργο τέχνης. Η συγκεκριμένη πρέπει να κατασκευάστηκε το 1700. Τον ρωτάω πόσο έχει και μου είπε το ποσό που υπολόγιζα να έδινα για όλες τις κούκλες που ήθελα να αγοράσω. Τελικά όμως αγόρασα αυτήν, δεν άντεξα. Την έβαλα σε μία κρεμαστή τσάντα και δεν την άφησα από τα χέρια μου ούτε λεπτό, κοιμόμουνα μαζί της. Μείναμε στη Βενετία τέσσερις μέρες και την είχαμε βγάλει με σάντουιτς γιατί ήμασταν άφραγκες. Φύγαμε την τέταρτη μέρα και πήραμε τη βαρκούλα που σε πάει στο αεροδρόμιο. Ο βαρκάρης μάς ανάγκασε να τη δώσουμε με τις αποσκευές πριν μας ανεβάσει στη βάρκα. Την άφησα αναγκαστικά, δεν ήθελα. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο πήγα αμέσως να πάρω την τσάντα με την κούκλα, αλλά δεν ήταν εκεί. Είχε εξαφανιστεί! Δεν χρειάζεται αν σου πω πόσο πολύ έκλαψα. Αλλά εγώ το ήξερα ότι η κούκλα αυτή δεν ήταν προορισμένη να φύγει από τη Βενετία. Είχα φτιάξει την ιστορία στο μυαλό όταν την έπιασα για πρώτη φορά. Ο καλλιτέχνης που την έφτιαξε δε θα την άφηνε να φύγει ποτέ από την Βενετία. Την ταξίδευε μαζί του σε διάφορα μέρη, αλλά ποτέ εκτός της Βενετίας. Αυτό είναι το σενάριό μου. Έψαξα όλο το καραβάκι, τσέκαρα όλους τους επιβάτες για να δω αν κράταγαν την τσάντα με την κούκλα, αλλά τίποτα. Σκεφτόμουν δεν μπορεί να εξαφανίστηκε μέσα από τα μάτια μου. Την ονόμασα η κούκλα του Μοάτσο Παλάτσο».
Η κυρία Λιλή ασχολείται με τις κούκλες όλη της τη ζωή. «Την αγαπώ τόσο πολύ αυτή τη δουλειά που όσο και να με ταλαιπωρεί, δεν με κουράζει, με γεμίζει. Η κούκλα ήταν πάντα ένα απωθημένο για μένα. Κάθε φορά που πιάνω μία στα χέρια με ταξιδεύει. Φαντάζομαι ποιος μπορεί να την έφτιαξε, τι μπορεί να σκεφτόταν, γιατί έδωσε τόση αγάπη για να φτιάξει κάτι τόσο υπέροχο. Αν ήταν ερωτευμένος ή απογοητευμένος».
Το μαγαζί της στο Μετς λειτουργεί από το 1996. Στην αρχή ασχολήθηκε με την εισαγωγή της βενετσιάνικης κούκλας και έγινε η αποκλειστική αντιπρόσωπός της στην Ελλάδα. Μετά από λίγο καιρό άρχισε να φτιάχνει και τις δικές τις. «Αφού δεν μπορούσα να πηγαίνω συνέχεια στην Ιταλία για να φέρνω κούκλες, ξεκίνησα να φτιάχνω τις δικές μου. Παρατηρούσα τους Ιταλούς πώς τις έφτιαναν και σιγά-σιγά, έμαθα. Χωρίς να έχω γνώσεις. Ήταν τόση η αγάπη μου που έβγαλα δικό μου πατρόν και έφτιαχνα μόνη μου όλα τα ρούχα για τις κούκλες. Έφτασα στο σημείο να τις βλέπω τελειωμένες και να μην πιστεύω ότι εγώ τις έφτιαξα.
Όταν φτιάχνω μία κούκλα θέλω να έχει και παρέα. Έτσι φτιάχνω και άλλη μία μαζί της. Μπορεί να είναι κακή παρέα, όπως μία κακιά μάγισσα, αλλά το διασκεδάζω, φτιάχνω κόσμους και μου αρέσει. Μία δύσκολή κούκλα μπορεί να μου πάρει και έναν χρόνο για να την τελειώσω. Έχω καταλάβει ότι από αγάπη κάνεις πολλά πράγματα».
Την εποχή της κρίσης η δουλειά στο μαγαζί της κυρίας Λίλης έπεσε πολύ, τα κέρδη μηδενίστηκαν και οι προμηθευτές έγιναν πολύ πιεστικοί με τις πληρωμές. «Είναι τόσα πολλά τα έξοδα για να μπορέσω να φέρω τις κούκλες που δεν το κάνω για το κέρδος αλλά για το μεράκι. Και τώρα τελευταία έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ τα πράγματα. Αλλά δεν μπορώ να το αφήσω, κι ας έχω μεγαλώσει. Πριν από μερικούς μήνες το έκλεισα το μαγαζί αλλά δεν άντεξα, έπαθα μελαγχολία και το άνοιξα πάλι».
Έξω από το μαγαζί υπάρχει κρεμασμένη μία πινακίδα που γράφει "Νοσοκομείο Κούκλας". Ρωτάω τι σημαίνει αυτό και η απάντηση που παίρνω έρχεται πολύ φυσικά. «Είναι νοσοκομείο για κούκλες! Πώς αλλιώς να το πω αφού έτσι είναι. Οι άνθρωποι φέρνουν τις κούκλες τους για να τις επισκευάσουμε. Ό,τι και να έχουν πάθει εμείς θα το φτιάξουμε. Κάθε κούκλα με οποιοδήποτε πρόβλημα 'νοσηλεύεται' και την κάνουμε σαν καινούρια. Μπορεί να θέλει μαλλιά, ζωγραφική, παπουτσάκια, τσαντάκια, ομπρέλες, μάτια, οτιδήποτε».
Εκτός από κούκλες στο μαγαζί της κυρίας Λίλης μπορείς να βρεις ένα σωρό όμορφα και σπάνια πράγματα. Τα έχει αγοράσει η ίδια στα ταξίδια της ή τα έχει προμηθευτεί από παλιούς 'Ελληνες καατσκευαστές που δεν τα βρίσκεις πουθενά πια. Φωτιστικά, πορτατίφ, διακοσμητικά, βιβλία, πράγματα από πορσελάνη ή κασσίτερο, διάφορα διακοσμητικά, μάσκες - όλα είναι επιλεγμένα από την ίδια και είναι πραγματικά ξεχωριστά. «Δεν έχουμε τίποτα πλαστικό. Έχουμε πράγματα για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια. Προσπαθούμε να φέρνουμε και πράγματα πιο οικονομικά, όσο δύσκολο και να είναι. Πράγματα που δεν υπάρχουν πια στην αγορά. Τώρα είναι όλα κινέζικα. Και οι κούκλες είναι σπάνιες γιατί για να γίνουν συλλεκτικές οι παραγωγοί μετά από μερικές που φτιάχνουν σπάνε τα καλούπια».
Φεύγοντας η κυρία Λίλη μάς κάλεσε στο μαγαζί να πιούμε τσάι και να καθίοσυμε στο τζάκι. «Είναι ωραία με το τζάκι σαν παραμύθι».
σχόλια