Το «OK» είναι ίσως μία από τις τρεις πιο γνωστές και πολυχρησιμοποιημένες λέξεις σε όλο τον πλανήτη. Σημαίνει εντάξει, ικανοποιητικό, όλα καλά.
Η χρήση του ΟΚ σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει ενθουσιασμό -Βρήκα θέση πάρκινγκ! ΟΚ!- σε άλλες είναι μια «χλιαρή» απάντηση -Πώς ήταν η ταινία; Μμμ, ΟΚ- ακόμη κι ένας τρόπος για να επιστήσει κάποιος την προσοχή σε ένα θέμα -ΟΚ. Αυτό είναι το επόμενο πράγμα που πρέπει να κάνουμε- καθώς και σε μια σειρά από άλλα πράγματα.
Πώς όμως βγήκε η πιο διάσημη συντομογραφία του κόσμου; Θα πρέπει να ανατρέξουμε στις 23 Μαρτίου του 1839.
Πιθανότατα υπάρχουν περισσότερες ιστορίες για την προέλευση του «ΟΚ» από όσες είναι οι χρήσεις του. Να μερικές:
Προέρχεται από το λιμάνι της Αϊτής «Aux Cayes», από το γαλλικό au quai (στην αποβάθρα ή στη σειρά), από ένα ρούμι του Πουέρτο Ρίκο με ετικέτα «Aux Quais», από τα γερμανικά alles korrekt (όλα σωστά) ή Ober-Kommando (κορυφαία εντολή), από το Chocktaw okeh, από το σκωτσέζικο och aye, από το λατινικό omnes korrecta (όλα σωστά), ή από το ελληνικό Όλα Καλά.
Άλλες ιστορίες αποδίδουν το ΟΚ σε αρτοποιούς, οι οποίοι έβαζαν τα αρχικά τους σε μπισκότα, ή στρατιώτες του αμερικανικού εμφυλίου που έφεραν ταμπέλες «0 killed», αν δεν είχαν σκοτώσει κανέναν εχθρό.
Το πιο σημαντικό πράγμα στη διάδοση του «ΟΚ», μπορεί να εξαρτάται από τη σχεδόν καθολική αμνησία σχετικά με την πραγματική του προέλευση στις αρχές του εικοστού αιώνα. Με την «πηγή» του ΟΚ ξεχασμένη, κάθε χώρα, ομάδα και φυλή διεκδικούσε την πατρότητά του.
Η αλήθεια σχετικά με το «OK», όπως γράφει ο Allan Metcalf συγγραφέας του «OK: The Improbable Story of America's Greatest Word», είναι ότι «γεννήθηκε ως αστείο από έναν εκδότη εφημερίδας το 1839».
Αυτή δεν είναι απλά η γνώμη του Metcalf ή κάτι που άκουσε, όπως οι περισσότερες ιστορίες για το «ΟΚ». Το βιβλίο του βασίζεται στην εμπεριστατωμένη έρευνα ετών του καθηγητή στο Columbia, Allen Walker για τις λέξεις «OK» και «Fuck». Ο καθηγητής δημοσίευσε τα ευρήματά του σε μια σειρά από άρθρα το 1963-1964.
Ξεκίνησε με ένα αστείο
Οκ, εδώ είναι η ιστορία: Ήταν Σάββατο 23 Μάρτη 1839, όταν ένας συντάκτης της εφημερίδας Βoston Morning Post δημοσίευσε ένα χιουμοριστικό άρθρο για μια σατιρική οργάνωση με το όνομα «Anti-Bell Ringing Society» στο οποίο έγραφε:
The "Chairman of the Committee on Charity Lecture Bells," is one of the deputation, and perhaps if he should return to Boston, via Providence, he of the Journal, and his train-band, would have his "contribution box," et ceteras, o.k. —all correct— and cause the corks to fly, like sparks, upward.
Δεν ήταν τόσο παράξενο όσο ίσως φαίνεται για τον συγγραφέα να πλάσει το «ΟΚ» ως συντομογραφία για το «όλα σωστά».
Υπήρχε μια μόδα τότε για παιχνιδιάρικες συντομογραφίες όπως το ISBD (It Should Be Done - θα πρέπει να γίνεται), το RTBs (Remains To Be Seen - μένει να το δούμε) και το SP (Small Potatoes - Μικρές πατάτες). Ήταν αυτές οι λέξεις οι πρόγονοι του OMG, του LOL και του TL;
Μια τάση στη μόδα αυτή ήταν να στηρίζουν τις συντομογραφίες σε εναλλακτικούς τρόπους γραφής ή ορθογραφικά λάθη, για παράδειγμα το «no go - δεν πάει» το έγραφαν ως kg (know go) και το «all right - εντάξει» το έγραφαν o.w. από το oll write.
Έτσι, δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη για κάποιον να καταλήξει στο «ΟΚ» από το ανορθόγραφο «oll korrect». Το εκπληκτικό είναι ότι έχει παραμείνει στον προφορικό και γραπτό λόγο για τόσο πολύ καιρό, ενώ άλλες συντομογραφίες έχουν ξεθωριάσει.
Στη συνέχεια, το «ΟΚ» στάθηκε τυχερό
Το ΟΚ υπήρξε ιδιαίτερα τυχερό, αφού συνέπεσε με τις αμφιλεγόμενες όγδοες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Κατά τη διάρκεια του 1840 το ΟΚ (oll korrect) συνδέθηκε με το ψευδώνυμό του Martin Van Buren, το Old Kinderhook, (δηλαδή ο ηλικιωμένος απ' το Κίντερχουκ - περιοχή στη Νέα Υόρκη απ' όπου καταγόταν) όταν κάποιοι υποστηρικτές του σχημάτισαν μια λέσχη ονομάζοντάς την «ΟΚ».
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ξεκινούσε η χρήση του τηλέγραφου και το «ΟΚ» ήταν εκεί, μια εύχρηστη συντομογραφία που έμπαινε σχεδόν παντού.
Από τη δεκαετία του 1870 και μετά, θα ήταν ο πιο συνηθισμένος τρόπος απάντησης σε τηλεγραφήματα και ήταν σε καλό δρόμο για να γίνει η πιο διάσημη αμερικανική λέξη.
Ωστόσο το πιο σημαντικό πράγμα στη διάδοση του «ΟΚ», όπως λέει ο Metcalf, μπορεί να εξαρτάται από τη σχεδόν καθολική αμνησία σχετικά με την πραγματική του προέλευση στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Με την «πηγή» του «ΟΚ» ξεχασμένη, κάθε χώρα, ομάδα και φυλή διεκδικούσε την πατρότητά του. «Με το να ξεχνάμε από πού προήλθε το "ΟΚ", το κάναμε να ανήκει σε όλους μας».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε από την Ανδρονίκη Κολοβού στο LIFO.gr το 2015.
