Μια μέρα στην έκτη δημοτικού ο δάσκαλος μας Κ.Φ. μάς πήγε περίπατο στο νεκροταφείο του χωριού μου. Δεν είχα ξαναπάει γιατί δεν είχα βιώσει κάποια οικογενειακή απώλεια μέχρι τότε.
Μπήκαμε στο εσωτερικό της μικρής εκκλησίας και ξεκίνησε να μας λέει διάφορα για την ζωή και το θάνατο. Δεν είχε να κάνει αυστηρά με το βιβλίο των θρησκευτικών. Μάλλον χρησιμοποίησε το μάθημα ως άλλοθι για να πει τα δικά του.
Αν σας πω ότι θυμάμαι τι έλεγε θα είμαι ψεύτης. Μπορώ όμως να ανακαλέσω το συναίσθημα που μου είχε προκαλέσει το γεγονός: Ρίγη τρόμου! Ένα «όλα εδώ τελειώνουν, σβήνουν τα καντήλια μας». Ένας μικρός σεισμός μέσα στο σπιτάκι της παιδικής μου ηλικίας, λίγο αιματάκι πάνω από στα λευκά μάρμαρα της πρώτης δεκαετίας της ζωής μου.
Πολλοί γονείς βρήκαν αλλόκοτη εκείνη την «εκπαιδευτική εκδρομή» αλλά δεν υπήρξαν αντιδράσεις. Θα έλεγα ότι έδειχναν ανοχή σε όσα έκανε και μάλλον τον συμπαθούσαν. Και εκείνος συνέχιζε ανενόχλητος το βιολί του. Θυμάμαι στο μάθημα της μουσικής έκανε ό,τι ήταν υποχρεωμένος να κάνει (γιορτές/ χορωδίες/ επετείους) για να μην λέει ο κόσμος και μετά συνέχιζε τα δικά του.
Την μια εβδομάδα οι Εποχές του Βιβάλντι, την άλλη η Ενάτη του Μπετόβεν, την επομένη Μπάχ και ο αθεόφοβος έφτανε στο σημείο να μάς παίξει Βάγκνερ από μια κασέτα!
Στο τέλος, η εξέταση του μαθήματος περιλάμβανε δευτερόλεπτα από τις εισαγωγές κομματιών κλασσικής μουσικής όπου έπρεπε να αναγνωρίσουμε τον μουσικό. Όλοι οι ήχοι στο κεφάλι μου ήταν σούπα. Συνήθως τα πήγαινα χάλια στην εξέταση αλλά αυτή η «σούπα» με έκανε να αγαπήσω την μουσική.
Άλλη μια φορά μας κοίταζε έκπληκτος με τα καστανά του μάτια όταν του είπαμε ότι δεν είχαμε ιδέα ποια ήταν η Άννα Φρανκ. Την επόμενη μέρα μας διάβασε ένα απόσπασμα από το Ημερολόγιο της και μας είπε την ιστορία της. Μας παρότρυνε να κρατάμε και εμείς ημερολόγιο με τις σκέψεις μας «γιατί κάνει καλό». Αυτό ήταν η αρχή της αγάπης μου για τα εξωσχολικά βιβλία.
Τελειώνοντας την έκτη και πηγαίνοντας στο γυμνάσιο και αργότερα στο λύκειο θα νοσταλγούσα αυτόν τον άνθρωπο. Θα έλεγα ότι η τότε παρουσία του στη ζωή μου έδινε δύναμη να αντιμετωπίσω την βαρεμάρα που αισθανόμουνα στο σχολείο τα χρόνια που ακολούθησαν.
Έμοιαζα μέσα μου με αυτό που λέει ένα αγαπημένος μου γκουρού: Σαν ξερό πηγάδι που του άδειαζαν τις πέτρες του. Για να βγάλω τις πέτρες των άλλων και να κυλήσει ξανά λίγο καθαρό νερό, θα περνούσαν χρόνια.
Σήμερα θυμήθηκα για ακόμα μια φορά αυτό το δάσκαλο από την δεκαετία του ογδόντα, καθώς κοιτούσα στο ίντερνετ μια φωτογραφία με το μήνυμα στην πλάτη ενός δασκάλου από το 2017 «που έκανε παρέλαση και έκλεψε την παράσταση».
Και σκέφτηκα ότι και ο δικός μου δάσκαλος έκλεψε την παράσταση, όχι δημόσια αλλά μέσα στην σχολική αίθουσα. Και μπορεί ποτέ να μην γίνει viral στο ίντερνετ αλλά τα δικά του μηνύματα συνεχίζουν το δικό τους viral μέσα στο μυαλό μου. Για πάντα.
σχόλια