Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter

Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall

9

Το καλοκαίρι του 1967 στο Σαν Φρανσίσκο ήταν ο μαγικός τόπος και χρόνος. Περίπου 100.000 νέοι, ακτιβιστές, και ονειροπόλοι έφτασαν στη γειτονιά Haight-Ashbury στο Σαν Φρανσίσκο για να συμμετέχουν σε μία κοινότητα μουσικών, καλλιτεχνών, ποιητών και επαναστατών που θα άλλαζαν τον κόσμο και θα επηρέαζαν σημαντικά την παγκόσμια κουλτούρα μέσα από τη μουσική και την τέχνη τους. Οι χίπις ή "τα παιδιά των λουλουδιών", αμφισβήτησαν τον μεταπολεμικό συντηρητισμό και  δημιούργησαν ένα διονυσιακό μικρόκοσμο. Πρώτοι μίλησαν για σεξουαλική απελευθέρωση, πρωτοστάτησαν εναντίον του πολέμου μιλώντας για αγάπη και ειρήνη, ξεκίνησαν το κίνημα για τη φυσική και οργανική τροφή και έδωσαν μία αντικαταναλωτική έμφαση στην πνευματική απόλαυση και στην προσωπική αυτοεκπλήρωση.

Το "καλοκαίρι της αγάπης" ξεκίνησε λίγους μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα τον χειμώνα, στις 14 Ιανουαρίου του 1967. Ως πρελούδιό του είχε την ειρηνική διαμαρτυρία Human Be-In στο πάρκο Golden Gate του Σαν Φρανσίσκο, που ανέδειξε τη πόλη ως το επίκέντρο του κινήματος των χίπις. Στη Human Be-In συγκεντρώθηκαν πάνω από 20.000 χίπις για να ακούσουν τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και άλλους ποιητές της μπίτνικ να απαγγέλουν αλλά και γνωστά συγκροτήματα από τη ροκ σκηνή της εποχής. Οι ίδιοι και πολλοί άλλοι ξαναβρέθηκαν λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνη του 1967, για να συμμετέχουν στο Monterey Pop Festival και να ακούσουν τους κορυφαίους μουσικούς της εποχής μεταξύ των οποίων ήταν οι The Who, οι Grateful Dead, οι Animals και οι Jefferson Airplane, οι Quicksilver Messenger Service, ο Jimi Hendrix, ο Otis Redding, οι The Byrds και οι Big Brother and the Holding Company με τη  Janis Joplin.

Ανάμεσα στους 100.000 άλλους νεαρούς, στο Σαν Φρανσίσκο εκείνη την εποχή βρέθηκε και ο θρυλικός «rock'n'roll φωτογράφος» Jim Marshall ο οποίος φωτογράφισε αυτό που αργότερα  ο Hunter S. Thompson χαρακτήρισε ως "την κορυφή ενός ψηλού και όμορφου κύματος". Ο Marshall κατέγραψε τη γενική ατμόσφαιρα στη γειτονιά της Haight-Ashbury όπως επίσης και τις συγκεντρώσεις στο δρόμο, τις αντιπολεμικές διαμαρτυρίες, τις πορείες για τα πολιτικά δικαιώματα και το σημαντικότερο: τους μουσικούς θρύλους που συμμετείχαν στο εκρηκτικό εκείνο καλοκαίρι. 

Η έκθεση Jim Marshall's 1967, παραγωγή των San Francisco Arts Commission Galleries που γίνεται σε συνδυασμό με τον εορτασμό της πόλης του Σαν Φρανσίσκο για τα 50 χρόνια από το εκρηκτικό εκείνο "καλοκαίρι της αγάπης"-παρουσιάζει 80 φωτογραφίες από την δουλειά του Marshall. Η έκθεση αποδεικνύει την αξία της δουλειάς του αμερικανού φωτογράφου, η οποία εκτός από το ότι καθόρισε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το καλοκαίρι της αγάπης, το κίνημα των χίπις του Σαν Φρανσίσκο και τη γέννηση του ψυχεδελικού rock and roll, αποτελεί πλέον κι ένα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο που καταγράφει με ακρίβεια τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού. 

Η έκθεση Jim Marshall's 1967 παρουσιάζεται μέχρι τις 17 Ιουνίου του 2017 στο City Hall του Σαν Φρανσίσκο. Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Η Janis Joplin στο κρεβάτι της στο διαμέρισμά της στη Lyon Street, Δεκέμβρης1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Ο Timothy Leary, ο Allen Ginsberg και ο Gary Snyder στη σκηνή του "Human Be-In" στο πάρκο Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, 14 Ιανουαρίου 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Ο Jerry Garcia και η Carolyn “Mountain Girl” Garcia στα σκαλιά του σπιτιού των Grateful Dead στο 710 της Ashbury Street, Μάιος 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Μια οικογένεια διασχίζει με το αυτοκίνητό της την οδό Haight Street και χαζεύει τους χίπις, Ιούνιος 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Ο Jorma Kaukonen, ο Spencer Dryden και η Grace Slick κατά τη διάρκεια φωτογράφισης στο Golden Gate Park, Μάιος 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Η περίφημη γωνία των Haight-Ashbury, τον Ιούνιο του 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Ο Jimi Hendrix στη συναυλία του Panhandle, 19 Ιουνίου 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Το Straight Theater στην Haight Street, Σεπτέμβρης 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Χορεύοντας στο Panhandle, Ιούνιος 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
© Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
© Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
© Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Ο Eric Clapton παίζει τη κιθάρα του στο διαμέρισμα του Jim Marshall στην Union Street, Αύγουστος 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Νεαροί χορεύουν και διασκεδάζουν στο "Human Be-In" στο πάρκο Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, 14 Ιανουαρίου 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Το Kαλοκαίρι της Aγάπης μέσα από τις εμβληματικές φωτογραφίες του Jim Marshall Facebook Twitter
Οι Who από το πέρασμά τους στο San Francisco, όπου συμμετείχαν σε δύο συναυλίες στο Fillmore στις 16 & 17 Ιουνίου του 1967. © Jim Marshall Photography LLC
Φωτογραφία
9

Μαρούσα Θωμά

Γεννήθηκε στη Λέσβο. Υπεύθυνη του Lightbox στο LIFO.gr.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Φωτογραφία / Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο, λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Χάρη στην αυτοπεποίθηση και το θάρρος του, δημιούργησε κάποιες από τις πιο εμβληματικές εικόνες πολέμου του 20ού αιώνα αλλά και σουρεαλιστικές, πνευματώδεις φωτογραφίες δρόμου. Είναι περισσότερο γνωστός για τη ζεστή και ανθρώπινη αποτύπωση της καθημερινής Βρετανίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
PhotoΒiennale 2023: 13 επιλογές από τη μεγάλη φωτογραφική διοργάνωση της Θεσσαλονίκης

Φωτογραφία / 13 εκθέσεις που ξεχωρίζουν στη PhotoΒiennale 2023 της Θεσσαλονίκης

Τα γυμνά του Man Ray, τα αυτοπορτρέτα του Martin Parr, μια μεγάλη κεντρική έκθεση με τίτλο «Το φάντασμα του λαού» και πλήθος ακόμα ατομικών και ομαδικών φωτογραφικών εκθέσεων περιλαμβάνονται σε μια καλλιτεχνική πρόταση διάρκειας τεσσάρων μηνών που διοργανώνει το MOMus.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση

Φωτογραφία / «Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση

Εγκαινιάστηκε στο Άμστερνταμ η μεγάλη αναδρομική έκθεση της σπουδαίας φωτογράφου, εικαστικού και ακτιβίστριας με τον σαρκαστικά μοιρολατρικό τίτλο «This Will Not End Well».
THE LIFO TEAM

σχόλια

5 σχόλια
Αν κρίνω από τα ρούχα που φορούν καλοκαιριάτικα σε πολλές από τις φωτογραφίες, η ρήση που αποδίδεται στον Mark Twain για τον καιρό στο Σαν Φρανσίσκο το καλοκαίρι ("The coldest winter I ever spent was a summer in San Francisco”) είναι απολύτως ακριβής--όπως, για να είμαι ειλικρινής, και έχω διαπιστώσει in situ.
Συμφωνω 100% για Κερουακ. Ειναι υπερεκτιμημενος, ολα τα παιδια που δουλευανε στο City Lights ειχαν προβληματα με τα βιβλια του. Ρεξροθ, Λαμαντια ο μοναδικος σουρεαλιστης της παρεας και συζυγος της Νανσι Πιτερς κι ο Σναιντερ ηταν καλοι. Ο Φερλινγκετι εκδοσε καλα βιβλια και κερδισε φυσικα τη δικη αλλα δε μου αρεσει ουτε ως ποιητης ουτε ως καλλιτεχνης. Ο Φιλιπ ο Λαμαντια κι ο Κενεθ Ρεξροθ ηταν πολυ πιο μορφωμενοι απο τον Φερλινγκετι, ειδικα ο Ρεξροθ προσφερε περισσοτερα. Κι η Πιτερς φοβερη εκδοτρια και σπουδαιος ανθρωπος. Την ξερω αρκετα καλα. Ειναι ιστορικος, δουλευε για τη βιβλιοθηκη του Κογκρεσου πριν ερθει στο Σαν Φρανσισκο. Ναι, ο Εντι λεει κυρια Ντε Γκολ, δηλαδη την Υβοννη, μισητη εκεινη την εποχη απο ολα τα φοιτητικα κινηματα. Απο τους Μπιτ στους Χιπι ( με αρκετη μουσικη )https://www.youtube.com/watch?v=9zSySPXzdz4
Ελα βλαχακι μου. Στην τριτη φωτογραφια δεν ειναι ο Σνα'ι'ντερ αλλα ο Λορενς Φερλινγκετι, ο ιδιοκτητης του βιβλιοπωλειου City Lights, ποιητης, εκδοτης, καλλιτεχνης. Ο Σνα'ι'ντερ ηταν κολλητος του Γκινσμπεργκ ( του χε μαθει τον ιαπωνικο βουδισμο, την ποιηση των Κανσι και το περιβοητο circumambulation του "κιλιματζαρο" της bay area, το βουνο Ταμαλπα'ι'ς 'η μαουντ Ταμ οπως το λενε οι ντοπιοι - την πορεια γυρω απο το βουνο το οποιο θεωρουσαν οι βουδιστες ιερο, κρεμοντας διαφορες μαντρα στην πορεια ). Ο Σνα'ι'ντερ δεν ηταν πολυ κοινωνικος. Ειχα μια συζητηση περσι με τον διευθυντη φωτογραφιας της βιβλιοθηκης Μπανκροφτ στο πανεπ. του Μπερκλε'ι', τον λενε Jack Von Euw για τα αρχεια των μπιτ ποιητων. Μου ελεγε με καποιο θυμο, οτι ενω το City Lights ( Πιτερς/Φερλινγκετι ) εδωσε ολο το στοκ ( αρχειο + φωτογραφιες ) στη βιβλιοθηκη, ο μονος που λειτουργησε ιδιοτελως ηταν καπως ειρωνικα ο Γκινσμπεργκ... Αντιπροσωπευομενος απο τρεις δικηγορους αν θυμαμαι καλα μου ειπε ο Τζακ, παζαρεψαν το πανεπιστημιο του Στανφορντ να αγορασει ολο το αρχειο του για παρα πολλα εκατομμυρια.Σε μια στιγμη γυριζει και λεει "..προσπαθησαμε...προσπαθησαμε τοσο πολυ αλλα δε μπορεσαμε - δεν ειχαμε τοσα λεφτα."Κουνωντας το κεφαλι του λεει : "Δεν ειναι απιστευτο ; Τι στο διαολο εχει να κανει το Παλο Αλτο με τους Μπιτ ποιητες ;;;!!!"Φυσικα το Σαν Φρανσισκο σημερα ειναι το ακριβως αντιθετο απ αυτα που δειχνουν οι φωτογραφιες. Το Παλο Αλτο διοικει στην κυριολεξια το Σαν Φρανσισκο με τους ντατ καμερς...Ο Αλεν πεθανε το 97 αν θυμαμαι καλα.Οσο για τον Φερλινγκετι, τον ειδα πριν λιγους μηνες σε ενα Safeway κατι σαν τον δικο μας τον Σκλαβενιτη στο Bay street, ( ζει ενα τετραγωνο απο κει στην οδο Φρανσισκο ) με καπελακι μπειζμπολ, τα χερια στην προεκταση, να προσπαθει να ισορροπησει πριν μπει να ψωνισει απο το σουπερμαρκετ ( ειναι γυρω στα 90 πλεον ). Μαρουσα ευχαριστω για ολες τις αλλες συλλογες σου. Ειναι περιφημες !
...τι περιμένεις, μάναμ, από σκιώδεις ανθρώπους που κάναν παρέα μ’ άλλους ανθρώπους που κοπανούσαν ζωντανά κοκόρια, ξέρω γω, στο πιάνο απαγγέλλοντας μπιτ, χάριν περφόρμανς; Και ΚΟΚΟΚΟΟΟΟΟΟΟΟ και ΚΑΚΑΚΑΑΑΑΑ και σπασμένα πλήκτρα Ιλαρό, αλλά -ΑΠΟΛΥΤΩΣ- τραγικό ταυτόχρονα. (γιατί «σκλαβενίτης;» είναι καθαρά αμερικανικών συμφερόντων;)Λοιπόν mister, με το compilation, θα ασχοληθείς καθόλου; Θέλω αεροπλάνα κι άλλα πράγματα που πετούν (ρουκέτες, ζέπελιν, αερόστατα, λέω να φτάσουμε μέχρι και στρατόσφαιρα, μου την δίνει το "telstar") καθώς και περιγραφές πτήσεων (όχι ευκολάκια για το πόσα μίλια ψηλά ή πόσα έτη φωτός μακριά είναι τα ψυχεδέλια απ' τον πλανήτη Γη). Στο άλλο post-αναγγελία είπα ήδη το "Jumbo" θα προσέθετα, off the top of my head, ίσως, και τα "From the Air", "V2 Schneider ", "Flight two-zero-one”, “Εxpecting to Fly”(ξανοιγόμαστε πολύ) I’m all earz :-)
"Καθαρα αμερικανικων συμφεροντων ; " χαχαχα !!!!!!!Ποτε μου δε καταλαβα το ντιλ με τον Κερουακ. Αγαπουσα περισσοτερο τον Ρεξροθ, ηταν ο ηγετης της Σαν Φρανσισκο αναγεννησης κατι σαν ενας Λεναρντ Κοεν των 50ς. Ο Κερουακ σιγονταριστηκε απο τον Μιλερ γιατι ηταν γαλλικης καταγωγης απο Καναδα κι ο Μιλερ ζουσε στο Παρισι προπολεμικα και αγαπουσε την γαλλικη κουλτουρα. Επισης ο Φερλινγκετι ηταν περισσοτερο γαλλος απο ιταλος. Κι ο Γκολντ ο Χερμπερτ, που ηξερε τον Κερουακ απο ΝΥ ειχε κανει Παρισι την περιοδο που ο Μπελοου ηταν εκει. Ηταν ολοι γνωστοι κι οταν ο Μιλερ εφυγε απο Ελλαδα και μετακομισε στο Μπικ Σερ - γιατι του θυμιζε Ελλαδα - λιγο διαστημα αφοτου εγραψε τον Κολοσσο του Μαρουσιου - μαζευτηκαν ολοι εκει και αλληλοεπηρεαζονταν. Εδω σε ενα απιστευτα χιουμοριστικο πανελ ενας μεθυσμενος Κερουακ λεει οτι οι χιπις βγηκαν απο τους Μπιτνικ, κατι σαν προεκταση των ιδεων τους. Buckley, Kerouac, Sanders and Yablonsky discuss Hippies https://www.youtube.com/watch?v=oaBnIzY3R00 . Και εχει δικιο.Τα λεω ολα αυτα γιατι υπαρχει μια υπογεια αλλα ξεκαθαρη σχεση μεταξυ αυτων που διαδραματιστηκαν στο Σαν Φρανσισκο στα 50ς με την δικη του Φερλινγκετι, το καλοκαιρι της αγαπης στα Polo Fields του παρκου ( απ οπου και οι φωτογραφιες επανω), με την γενια του 30 στην Αθηνα, τον κυκλο του Κατσιμπαλη. Ο ιδιος ο Φερλινγκετι μου χε πει πριν πολλα χρονια οτι ο Μιλερ ηταν μεγαλη επιρροη στο κινημα ( των Μπιτ ) ακι τον ιδιο, κι οτι το κινημα το θεωρουσε υπερεκτιμημενο και εμπορευματοποιημενο, οσο δε παει αλλο. Προσωπικα προτιμω τον Εντι Σαντερς ( ο οποιος εμφανιζεται στην εβδομη φωτογραφια - ειναι το παιδι με την φωτογραφικη μηχανη διπλα στην κολωνα ) απο τον μυθοποιημενο Κερουακ, παντα φυσικα στο ιστορικο πλαισιο των γεγονοτων οπως εξελιχθηκαν εκεινη την περιοδο ( SDS -Γαλλικος Μαης - Βιετναμ - Μαυροι Πανθηρες - Οκλαντ - το φεμινιστικο κινημα, οι χιπις κλπ κλπ ). Αυτα με εξιταρουν διανοουμενιστικα και δινουν συναισθημα στη σχεση μου με τον λοιπο κοσμο. Φυσικα ειμαι θλιμενος οτι ολα αυτα εχουν παρελθει, αλλα τι να κανουμε...αλλοι κατεχουν πλεον τον ορισμο της προοδου !Χαιρετισμους απο το απαισιο Σαν Φρανσισκο...νν
Αυτά είναι. "Καλέ, με ποιον συνομιλώ" ένα πράγμα....Αν και θα απογοητευτείς, δεν έχω και πολλά να προσφέρω στην συζήτηση, whatsoever. Για τον κέρουακ, στην ώριμη (χαχα, not) ηλικία των 12 approx. διάβασα, και μου φάνηκε βαρετός, επαναλαμβανόμενος και περισσότερο heteronormative, για να μπορέσω να παραβλέψω, τουλάχιστον, το βαρετό και επαναλαμβανόμενο part (κάτι που δεν έχω ξεπεράσει, όχι μόνο με τον κέρουακ, αλλά και π.χ. με το μόμπυ ντικ ή με το άρωμα του ονείρου κ.λπ). Τελοσπάντων κάτι στο psyche της όλης "τρελοπαρέας" μάλλον μου πέφτει βαρύ. Στην ίδια ηλικία προτιμούσα ν' ακούω τα whiplashes της βιόλας του cale, παρά να διαβάσω περισσότερες από δέκα σελίδες του naked lunch.[...καλά, στην συνέντευξη ο μίστερ sanders λέει ότι η κινητήριος δύναμη για τον μάη του 68 ήταν μία κακώς εννοούμενη μητριαρχία, αυτή της auntie Yvonne? Ή τ' αυτιά μου κάμανε πουλάκια;]Κανά τραγουδάκι γι' αεριωθούμενα, όχι; νιέτ; :-(