Κουβεντιάζοντας μαζί του, ένιωσα να συνομιλώ τρόπον τινά με την ύστερη νιότη μου, την οποία, όπως συνέβη σε πολλά ακόμη ρομαντικά ρεμάλια εκείνης της γενιάς, είχαν σημαδέψει οι στίχοι και οι μουσικές των Στέρεο Νόβα. Πέρασαν, βέβαια, δεκαετίες από τότε, το συγκρότημα-θρύλος διαλύθηκε, οι εποχές αλλάξανε, η γενιά μας δεν είναι πια νέα, μήτε οι καιροί ανέμελοι, αν υπήρξαν πραγματικά ποτέ τέτοιοι. Κι όμως, ο Κωνσταντίνος, ώριμος καλλιτέχνης πια, με ευρεία αναγνώριση και μια αξιόλογη όσο και ιδιαίτερη προσωπική πορεία, διαθέτει ακόμη, στα 55 του χρόνια, τη διαύγεια της αθωότητας στο βλέμμα και την ευλογία μιας ανυπόκριτης καλοσύνης στην ψυχή, παραμένοντας «αιώνιο παιδί» στο μέσα και στο έξω του. Ίσως επειδή βρέθηκε στα βάσανα από μικρός και του γίνανε συνήθειο αγώνες κι αγωνίες, ίσως επειδή στη μουσική, αλλά και στη ζωή του ολόκληρη, τον ενδιέφερε να παραμένει αυθεντικός και να κάνει καταρχάς «αυτό που ορίζει η καρδιά του», δίχως να τον μέλουν φήμες εφήμερες, συρμοί εποχικοί και γυαλιστερές καριέρες.
Η τελευταία του δουλειά «Ομόνοια» ήταν η αφορμή αυτής της συνέντευξης, μια δουλειά που έκανε στοχαζόμενος για την πρωταρχική ενότητα των πραγμάτων και το δίπολο συνείδηση-αφασία. Πολλά σκέφτεται, πολλά έχει μέσα του, πολλά μπορεί να σου πει γι' αυτά, καθώς και για όσα άλλα μας συμβαίνουν. Τον «τσιγκλάω» διαρκώς, του εκμαιεύω εν τέλει κάποια πράγματα παραπάνω, αν και ο ίδιος προτιμούσε ανέκαθεν να εκφράζεται μέσα από τη δουλειά του. Ανήκει, άλλωστε, στη δυσεύρετη εκείνη κατηγορία ανθρώπων που, εκτός από το να μιλούν, ξέρουν και να ακούν – τους ικανοποιεί περισσότερο κιόλας. Ωστόσο, παρότι σπουδαίος στιχουργός αλλά και δημοσιογράφος παλιότερα, το γράψιμο το βλέπει ως αγγαρεία – η μουσική και η ζωγραφική είναι οι δικές του μούσες. Παλεύει, λέει, διαρκώς για το καλύτερο και προσπαθεί να μαθαίνει από τα λάθη του, που δεν τα κρύβει καθόλου. Τον αγριεύει η «ρομποτοποίηση» της εποχής, το ότι «μοιάζουμε ολοένα περισσότερο στα κινητά μας τηλέφωνα». Λατρεύει την πόλη του, την Αθήνα, με όλες τις ομορφιές και τις ασχήμιες της, και δεν θέλει «να τη βλέπει να στενοχωριέται». Δεν κάνει όνειρα, δεν «παραμυθιάζεται», ούτε μεγάλες προσδοκίες έχει. Θα επιθυμούσε να καταπιαστεί περισσότερο με το σχέδιο και να εξακολουθήσει να βγάζει δίσκους ανώνυμα, ει δυνατόν. Στα «προσεχώς» έχει στα σκαριά μια παραγωγή σχετικά με το ρεμπέτικο, μέσα από μια σύγχρονη ματιά, στη Στέγη.
Δεν ήθελα να διατηρήσω το προφίλ που είχα στους Στέρεο Νόβα. Ήταν μια σκληρή περίοδος για μένα τότε. Μετά τη διάλυση του γκρουπ χρειάστηκε να ξαναπιάσω τα πάντα από την αρχή . Όπως όλοι γύρω μου, έτσι κι εγώ πέρασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από διάφορες καταστάσεις, οπότε και η μουσική μου αλλάζει διαρκώς.
— «Ομόνοια» όπως η πλατεία, όπως η αγάπη, ή και τα δύο; Πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να εισακουσθεί μια τέτοια «έκκληση» σε εποχές που η διχόνοια και η μισαλλοδοξία έχουν το πάνω χέρι;
Νομίζω πως είναι και τα δύο. Ηχογράφησα το άλμπουμ στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αριστοτέλους, και για ένα μεγάλο διάστημα περιφερόμουν καθημερινά σε αυτούς τους δρόμους, παρατηρώντας όλα αυτά που συμβαίνουν. Πολλές φορές αναρωτιόμουν τι μπορεί να συνδέει τη συνείδηση με την αφασία κι εκεί ακριβώς προσπάθησα να εστιάσω για να γράψω στίχους γι' αυτό το άλμπουμ. Είναι σαν όλα να είναι αλληλένδετα. Ο Ηράκλειτος λέει: «Το παν είναι διαιρετό και αδιαίρετο, λόγος και αιών, πατέρας και γιος, θεός και δικαιοσύνη, τα πάντα είναι ένα». Αυτή η ρήση έχει κάτι που με βοηθάει, μου δίνει μια απάντηση για πολλά πράγματα, περιέχει την εξίσωση του Αϊνστάιν. Είναι σαν να δίνει το νόημα της κίνησης, ενώνει. Μουσικά, τώρα, η «Ομόνοια» είναι ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ, αν εξαιρέσεις δύο ακουστικές μπαλάντες που περιέχει.
— Ένας μικρότερος φίλος ενθουσιάζεται με ό,τι καινούργιο βγάζεις. Ένας μεγαλύτερος, πάλι, παραπονιέται ότι η μουσική σου έγινε πιο «εύπεπτη» και ότι του λείπουν εκείνοι οι γεμάτοι ομορφιά, ευαισθησία και δύναμη στίχοι που έγραφες, ιδίως την εποχή των Στέρεο Νόβα.
Ναι, το ακούω συνέχεια αυτό, όταν μεγαλώνεις όμως, από ένα σημείο και μετά, θέλεις να εξελιχθείς μουσικά και να κινηθείς και σε κάποιους άλλους δρόμους. Δεν ήθελα να διατηρήσω το προφίλ που είχα στους Στέρεο Νόβα. Ήταν μια σκληρή περίοδος για μένα τότε. Μετά τη διάλυση του γκρουπ χρειάστηκε να ξαναπιάσω τα πάντα από την αρχή . Όπως όλοι γύρω μου, έτσι κι εγώ πέρασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από διάφορες καταστάσεις, οπότε και η μουσική μου αλλάζει διαρκώς. Είναι, βέβαια, πολύ δύσκολο να τους ικανοποιείς όλους, να πιάνεις όλα τα γούστα, η μουσική δεν είναι φαγητό. Με ενδιαφέρει, καταρχάς, να κάνω αυτό που ορίζει η καρδιά μου.
— Θα ξαναδούμε τυπωμένους στίχους σου, όπως στην προ εξαετίας συλλογή «Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο»; Με το γράψιμο, γενικότερα, ασχολείσαι καθόλου;
Ίσως, αργότερα, κάποια στιγμή, να φτιάξω ένα καινούργιο βιβλίο. Όμως όχι, δεν μου αρέσει το γράψιμο, ούτε νομίζω πως έχω να πω κάτι άλλο έξω από αυτά που λέω στα τραγούδια μου. Θα ήθελα, όμως, πολύ κάποια στιγμή να επιστρέψω στη ζωγραφική και να φτιάξω πράγματα, να σχεδιάσω. Τώρα δεν έχω πολύ χρόνο να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά η ζωγραφική, το σχέδιο, είναι αυτό που με τραβάει πολύ.
— Αναπολείς καθόλου τον καιρό που δημοσιογραφούσες; Θα ξανάμπαινες σε αυτό το τριπ;
Γενικά, δεν αναπολώ. Η δημοσιογραφία απαιτεί κοφτερό μυαλό και σκέψη κι ένα καλό άρθρο πολλές ώρες κοπιαστικής δουλειάς. Εργάστηκα για κάποιο διάστημα στο θρυλικό «01» του Στάθη (σ.σ. Τσαγκαρουσιάνου) με πολλά άλλα παιδιά της εποχής εκείνης και ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις, αλλά νομίζω πως δεν μπορώ να το ξανακάνω. Προτιμώ να κάθομαι με την παρέα μου και να ανταλλάσσουμε απόψεις σε σπίτια ή έξω, σε βόλτες ή σε καφέ. Έπειτα, μου αρέσει η ανωνυμία, για μένα είναι μεγάλη ελευθερία. Θα μου άρεσε ακόμα πιο πολύ αν μπορούσα να βγάζω δίσκους και να παραμένω ανώνυμος κατά κάποιον τρόπο.
— Συνηθίζεις να κρατάς διακριτικές αποστάσεις από τη δημόσια σφαίρα, αποφεύγεις δε να εκφράζεσαι για ζητήματα της επικαιρότητας. Είναι συνειδητή αυτή η επιλογή;
Κοίτα, προτιμώ να αφήνω τα πράγματα σε αυτούς που είναι ειδικοί στο να σχολιάζουν ή να φιλοσοφούν, που είναι πανεπιστημιακοί ή στοχαστές και ο λόγος τους έχει μια βαρύτητα, μια άλλη οπτική πολλές φορές. Επίσης, από παιδί ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που τους αρέσει να ακούνε περισσότερο. Δεν ξέρω αν έχω να πω κάτι για τον τόσο πόνο της καθημερινότητας, της ζωής γενικότερα, πέρα από αυτά που λέω στα τραγούδια μου.
— Επτά «δίσεκτα» χρόνια τώρα πολλοί άνθρωποι, φίλοι και γνωστοί μας ακόμα, έχουν κρασάρει, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά, συναισθηματικά... Εσύ σε τι φάση βρίσκεσαι;
Είναι, το δίχως άλλο, ζόρικα τα πράγματα, Θοδωρή. Δεν είναι μόνο η φτώχεια και η ανεργία αλλά και η απογοήτευση, η παραίτηση, η θλίψη που γίνεται κατάθλιψη. Και για μένα έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα επαγγελματικά. Υπόψη, δε, ότι πάνω από δεκαετία τώρα οι μουσικοί υποφέρουμε με θέματα κλοπής, παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων και πολλά άλλα. Παλεύω καθημερινά για το καλύτερο μαζί με τους συναδέλφους μου μουσικούς. Προσπαθώ να κάνω σωστές επιλογές και να μαθαίνω από τα πάντα γύρω μου.
Πολύ παλιά ήμουν αρκετά πιο κλειστός χαρακτήρας, με τα χρόνια προσπάθησα να βελτιωθώ ωστόσο. Έκανα πολλά λάθη μέσα από τη συμπεριφορά μου και δεν νιώθω περήφανος γι' αυτά, νιώθω όμως πως εξελίσσομαι συνεχώς.
— Πώς θα όριζες σήμερα τη μουσική σου; Έχει νόημα να ψάχνει κανείς ορισμούς στη μουσική; Πώς τη βλέπεις να εξελίσσεται τις επόμενες δεκαετίες; Θα υπάρξει, λες, κάποιο νέο μεγάλο μουσικό κίνημα ή ό,τι σπουδαίο ήταν να βγει, βγήκε, και τώρα απλώς τα ανακυκλώνουμε;
Δεν με απασχολεί, ξέρεις, ιδιαίτερα να προσδιορίσω τη μουσική μου, είναι κάτι που έχει δημιουργηθεί στη σφαίρα του Διαδικτύου από τις μουσικές πλατφόρμες. Ούτε γνωρίζω πώς μπορεί να εξελιχθεί ευρύτερα η μουσική μέσα από όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια – σίγουρα όμως θα την επηρεάσουν. Έπειτα, όλα αλλάζουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς, οτιδήποτε καινούργιο την επόμενη μέρα φαίνεται ήδη πολύ παλιό λόγω της υπερπληροφόρησης που υπάρχει. Όλα είναι πια τίτλοι, ταμπέλες, σλόγκαν, είδη, κατηγορίες, likes. Όλο και περισσότερο αρχίζουμε να μοιάζουμε με τα κινητά μας τηλέφωνα. Όλα έχουν γίνει μηχανικά, ακόμα κι ο τρόπος της σκέψης μας. Έχουμε φτιάξει κουτάκια με έτοιμες απαντήσεις και οχυρωνόμαστε πίσω τους. Αυτή η εποχή μού θυμίζει έντονα το προφητικό «We are the robots» των Kraftwerk.
— Ισχύει ότι αγαπάς πολύ το σινεμά; Είχες σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς περισσότερο; Τι ταινίες προτιμάς, τι είδες τελευταία και σου άρεσε;
Μου αρέσει, πράγματι, πολύ ο κινηματογράφος ως διασκέδαση, αν και σπανίζουν πια οι πραγματικά καλές ταινίες, αυτές που μπορούν να σε καθηλώσουν, να σε προβληματίσουν, να σε απογειώσουν. Περισσότερο βλέπω θρίλερ και επιστημονική φαντασία, όπως και κάποια επιτυχημένα μπλοκμπάστερ. Φέτος, ξεχώρισα τον «Μάκβεθ» του Justin Kurzel, τον «Γιο του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες, την «Επιστροφή» του Ιναρίτου, τον καινούργιο «Mad Max» αλλά και το «Walk».
— Επιρροές που σε σημάδεψαν;
Ωραία... Έχουμε και λέμε: Kraftwerk, Eno, Stooges,Wipers, Chic, Xenakis, Bela Bartok, Brahms, Joni Mitchell, Pat Martino,Velvet Underground, Mingus, Eric Dolphy... Γιάννης Ρίτσος, Edward Weismiller, Παπαδιαμάντης, Πλάτωνας. Λυπάμαι που τους στοιβάζω όλους μαζί, είναι κι άλλοι. Μέχρι εδώ καλά είμαστε, ας μην προχωρήσουμε, αναπνοή...
Μου ζήτησαν, πράγματι, να ετοιμάσω ένα workshop για το ρεμπέτικο, του οποίου ο τίτλος δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί. Διάλεξα την περίοδο 1920-50 περίπου και, για να μην πελαγώσω, επέλεξα δυο σπουδαίες γυναίκες που τραγούδησαν ρεμπέτικο, τη Μαρίκα Παπαγκίκα και τη Σωτηρία Μπέλλου.
— «Όλα τα χάδια έχουν πουληθεί / άραγε, είμαι εδώ ή ζω σε άλλη ζωή;» έγραφες στον «Δρόμο». Έτσι είναι, λες; Με τους ανθρώπους, γενικότερα, πώς τα πας; Θα δήλωνες περήφανος για τις φιλίες και τους έρωτές σου; Τι θα έλεγες εκ των υστέρων σε όσους πιθανόν σε απογοήτευσαν; Σε εκείνους που ενδεχομένως απογοήτευσες εσύ;
Οι άλλοι είναι ο καθρέφτης μας κι αναγνωρίζω πως περιέχω τα ίδια στοιχεία με όλους, καλά και κακά. Πολύ παλιά ήμουν αρκετά πιο κλειστός χαρακτήρας, με τα χρόνια προσπάθησα να βελτιωθώ ωστόσο. Έκανα πολλά λάθη μέσα από τη συμπεριφορά μου και δεν νιώθω περήφανος γι' αυτά, νιώθω όμως πως εξελίσσομαι συνεχώς. Θα έλεγα πως απογοήτευσα τον εαυτό μου πρώτα και τους άλλους γύρω μου γιατί δεν ήμουν πάντα ο καλύτερος. Πλήγωσα, πληγώθηκα και πλέον μετανιώνω για πολλά πράγματα, μια κι έζησα πολύ καιρό μέσα στην άγνοια και συχνά κατρακύλησα. Προσπάθησα, όμως, να μάθω μέσα απ' όλα αυτά και συνεχίζω.
— Είναι εφικτό αυτό που λέμε «ευτυχία» ή απλώς υποφέρουμε, προσδοκώντας μια χίμαιρα; Και τι είναι, λες, εκείνο για το οποίο αξίζει να παλεύει περισσότερο κανείς;
Νομίζω ότι η ευτυχία σχετίζεται με την εικόνα, την αντίληψη που έχει κάποιος γι' αυτήν. Θα έλεγα πως είναι μια καταρχάς εσωτερική υπόθεση και εξαρτάται από το πώς ορίζει καθένας μας τι είναι η αλήθεια στη ζωή. Έχει, πιστεύω, άμεση σχέση με τις επιλογές που κάνουμε. Μπορεί κάποιος να περιμένει να του φέρουν οι άλλοι την ευτυχία, κάποιος άλλος να την αναζητά κάπου μακριά, ενώ μπορεί να είναι πολύ κοντά του.
— Και είναι, λες, η ευτυχία, κατάσταση ή στιγμές;
Προσωπικά, θα σου έλεγα πως την ευτυχία ίσως να την αισθάνομαι μέσα μου κάποιες φορές σαν μια κατάσταση γαλήνης, αρμονίας, σαν να έχει σχέση με την ισορροπία. Άλλες φορές πάλι είναι μια αίσθηση εσωτερικής χαράς, επειδή μέσα από το αποτέλεσμα ενός γεγονότος ουσιαστικά νιώθω ότι έκανα σωστή επιλογή. Έχω νιώσει κάποιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές μέσα από τη δουλειά, την οικογένειά μου, τις σχέσεις. Έχω, επίσης, αισθανθεί ευτυχής απλώς φεύγοντας με ένα πλοίο και κοιτώντας στη θάλασσα καθώς ταξιδεύω για κάποιον τόπο.
— Πέρασες δύσκολα μικρότερος. Ήρθες στην Ελλάδα μετανάστης, δούλεψες σερβιτόρος, εποχικός εργάτης, εργαζόσουν για να σπουδάσεις και να μπορείς να κάνεις μουσική, κι όλα αυτά σε καιρούς «ευδαίμονες». Νιώθεις σήμερα δικαιωμένος τρόπον τινά; Τι παραπάνω ονειρεύεσαι;
Μιλάμε σήμερα για κρίση, αλλά ποτέ δεν ήταν ιδανικές οι συνθήκες, απ' όσο θυμάμαι. Και τις δεκαετίες του '80 και του '90 υπήρχε ανεργία κι εκμετάλλευση, πολλοί μέναμε και τότε σε θλιβερά δωμάτια και κάναμε δουλειές του ποδαριού με υποτυπώδη ή «μαύρα» μεροκάματα για τον βιοπορισμό. Ίσως η αρχή της δεκαετίας του '00 ήταν λίγο πιο πλούσια γιατί οι τράπεζες έδιναν δάνεια πανεύκολα. Έχω συμφιλιωθεί πια με την ιδέα των διαρκών αλλαγών και ανατροπών. Αν μας μάθαιναν από παιδιά να χτίζουμε θεμέλια γερά μέσα μας και να δημιουργούμε έναν εαυτό με αυτοσεβασμό κι αγάπη, ίσως να ήταν λίγο πιο μαλακός αυτός ο κόσμος... Ωστόσο, όχι, δεν νιώθω ούτε κι αναζητώ κάποια «δικαίωση». Ούτε με τα όνειρα διατηρώ ιδιαίτερη σχέση, ίσως γιατί εκφράζομαι αρκετά μέσα από τη μουσική και τη ζωγραφική.
— Αναφέρεις αρκετές φορές τον Θεό στους στίχους σου. Τον πιστεύεις, κι αν ναι, πώς τον εννοείς; Υπάρχει, γενικότερα, κάτι στο οποίο πιστεύεις;
Καθένας μας πιστεύει όπου και ό,τι θέλει. Είναι προσωπικό ζήτημα. Μπορώ π.χ. να πω ότι πιστεύω σε μια γάτα που τραγουδάει! Αν δίνουμε μέσα μας χώρο στο να είμαστε συναισθηματικοί, τότε θα βλέπουμε τον κόσμο συναισθηματικά. Η πίστη σε θεούς, ανθρώπους ή πράγματα έχει να κάνει με τον τρόπο που επιλέγουμε να δούμε τον εαυτό μας και τη ζωή. Κυρίως πιστεύουμε σε αυτό που μπορούμε να δούμε εκείνη την ώρα. Η πίστη μέσα στον κάθε άνθρωπο δημιουργείται ανάλογα με το πόσο μακριά φτάνει το βλέμμα του.
— Ποιους σημερινούς Έλληνες μουσικούς κι ερμηνευτές ξεχωρίζεις; Με ποιους θα επιθυμούσες να συνεργαστείς;
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες μουσικοί που εκτιμώ, όπως οι Κορνήλιος Σελαμσής, Φάμελλος, Παυλίδης, Μ. Δέλτα, L.Hide, GAD, Niadoka, Ντέηβιντ, Nalyssa, Lary Gas, Wham Jah, ARTefacts Ensemble, Θεοδώρα Μπάκα, Μπάμπης Βελισσάριος και άλλοι πολλοί. Έχω συνεργαστεί κατά καιρούς με όλα αυτά τα παιδιά και μπορεί στο μέλλον και με άλλους. Δεν είναι εύκολο το επάγγελμα του μουσικού τέτοιες εποχές, αλλά πιστεύω πως οι νέοι άνθρωποι τολμούν, έχουν αγάπη γι' αυτό που νιώθουν μέσα τους και δεν τους σταματά κανείς, κάτι φανερό σε όλες αυτές τις ωραίες μουσικές που ακούμε. Οι τέχνες έχουν ανάγκη νέο αίμα, νέες προοπτικές και ιδέες.
— Έμαθα πως ετοιμάζεις μια δουλειά για το ρεμπέτικο που είναι να ανέβει τον Ιούνιο στη Στέγη...
Μου ζήτησαν, πράγματι, να ετοιμάσω ένα workshop για το ρεμπέτικο, του οποίου ο τίτλος δεν έχει ακόμα οριστικοποιηθεί. Διάλεξα την περίοδο 1920-50 περίπου και, για να μην πελαγώσω, επέλεξα δυο σπουδαίες γυναίκες που τραγούδησαν ρεμπέτικο, τη Μαρίκα Παπαγκίκα και τη Σωτηρία Μπέλλου. Η πρώτη ηχογράφησε στη Νέα Υόρκη και η δεύτερη βίωσε και τραγούδησε από μικρό κορίτσι τους πρώτους μεγάλους συνθέτες μας. Επέλεξα να συνεργαστώ με ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το ρεμπέτικο, ώστε όλοι μαζί να το προσεγγίσουμε με μια σύγχρονη ματιά: τον Ανδρέα Αγγελιδάκη και τον Άγγελο Πλέσσα για το εικαστικό μέρος του κονσέρτου και για το μουσικό τέσσερις νέους μουσικούς, ένα κουαρτέτο, βασικά, που θα αποτελείται από ηλεκτρικό μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, πιάνο, συνθεσάιζερ και μία φωνή. Θα είναι ένα πείραμα σχετικά με το πώς μπορείς να αποδώσεις τη συγκεκριμένη μουσική χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα στοιχεία που την έχουν χαρακτηρίσει μέσα στα χρόνια. Σύντομα θα ανακοινωθούν περισσότερες πληροφορίες.
— «Είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα / ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε από το τίποτα» γράφεις στον «Αόρατο Άνθρωπο». Πού, αλήθεια, θα ζητούσε σήμερα άσυλο ένας πρόσφυγας του τίποτα;
Εύχομαι κάθε άνθρωπος να έχει μια καλή τύχη, μια στέγη, μια δουλειά, για να δημιουργηθεί έτσι μέσα του η προοπτική της αγάπης, η ειρήνη, να αποκτήσει δικαίωμα σε έναν ασφαλή ύπνο, ώστε να μπορεί να ξεκουράζει σώμα και καρδιά από τα βάσανα. Τίποτα, δυστυχώς, δεν είναι δεδομένο σε αυτούς τους καιρούς. Εύχομαι ο κόσμος να μπορέσει να κατανοήσει, να συμπονέσει και να βοηθήσει μέσα από ουσιαστικές λύσεις τις πληγές που ανοίγουν οι πόλεμοι.
— Τι σε φτιάχνει και τι σε χαλάει περισσότερο στην πόλη που ζούμε;
Λατρεύω το κέντρο, το ζω καθημερινά, είναι όλη μου η ύπαρξη μέσα σε αυτούς τους δρόμους. Η Αθήνα είναι η πόλη που γνώρισα από παιδί και δοκίμασα να την αγαπήσω, να την αποδεχτώ έτσι όπως είναι. Κι όταν τη λένε άσχημη κατά βάθος στενοχωριέμαι γιατί νιώθω πως με έναν τρόπο το αισθάνεται κι αυτή, επειδή δεν είναι μια πόλη τυχαία. Δεν με χαλάει τίποτα και κανείς, προσπαθώ να έχω χωρητικότητα και να συναισθάνομαι αυτό που συμβαίνει γύρω μας.
Τα Μεσάνυχτα είναι το πρώτο single από το άλμπουμ «Ομόνοια»
Info:
Το νέο άλμπουμ του Κωνσταντίνου Βήτα «Ομόνοια» κυκλοφορεί από τη Minos EMI στις 4 Μαρτίου.
Το πρότζεκτ για το «Ρεμπέτικο» θα παρουσιαστεί στις 3 και 4 Ιουνίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Η προπώληση ξεκινάει τον Απρίλιο
