Κυρία Dench, μετά από τόσα χρόνια στον κινηματογράφο, υπήρξαν στιγμές που να βαρεθήκατε την υποκριτική;
Η πλήξη είναι κάτι που δεν με αφορά, εξάλλου έχω έναν παράλογο φόβο γι' αυτήν. Οι μόνες στιγμές που πλήττω είναι όταν είμαι μόνη μου.
— Γιατί αυτό;
Γιατί δεν έχω τι να κάνω. Και τώρα που έχει ατονήσει η όρασή μου δεν μπορώ να διαβάσω ούτε να οδηγήσω – και μου άρεσε η οδήγηση. Οδηγούσα μια παλιά MG, χωρίς να έχω δίπλωμα, μέχρι τα 50 μου (γελάει). Μετατρεπόμουν σε δαίμονα όταν οδηγούσα. Δεν μπορώ να το κάνω πια και γι' αυτό βαριέμαι. Αλλά μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι. Τα γηρατειά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, είναι φρικτά. Μαλιστα, ίσως ξεκινήσω να πηγαίνω ανάποδα. Πριν από λίγες μέρες, κάποιος έβαλε τη φωτογραφία μου σε ένα app, απ' αυτά που μαντεύουν την ηλικία σου. Με έβγαλε 20 χρόνια νεότερη. Ξαφνικά, ο ήλιος άρχισε να λάμπει.
Οδηγούσα μια παλιά MG, χωρίς να έχω δίπλωμα, μέχρι τα 50 μου. Μετατρεπόμουν σε δαίμονα όταν οδηγούσα. Δεν μπορώ να το κάνω πια και γι' αυτό βαριέμαι. Αλλά μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι. Τα γηρατειά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, είναι φρικτά.
— Μα, πραγματικά φαίνεστε εξηντάρα...
Εξηντάρα; Ακόμα καλύτερα και από το app, που είπε 63 (γελάει). Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ ωραία. Αλλά τι να πει κανείς για τα γηρατειά;
− Ούτε οι εμπειρίες ή οι πνευματικές αναζητήσεις που έρχονται με τα χρόνια έχουν ενδιαφέρον;
Πάντα προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό, να ανακαλύπτουμε τι πιστεύουν οι άλλοι ή τι είναι αυτό που τους κινητοποιεί. Καθημερινά σκέφτομαι πόσα πράγματα δεν έχω κάνει ή εξερευνήσει ακόμα.
— Όπως το skydiving;
Skydiving; Με τίποτα, ούτε γι' αστείο. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που θα ήθελα να δοκιμάσω. Αλλά είναι δύσκολο όταν είσαι ογδόντα χρονών, γιατί οι άλλοι σκέφτονται «η καημενούλα, θα έπρεπε να κάθεται στ' αυγά της». Παλιότερα ζωγράφιζα πολύ, αλλά εξαιτίας της όρασής μου κάποια στιγμή σταμάτησα. Και ο David, ο σύντροφός μου, με ρώτησε: «Γιατί σταματάς; Η ζωγραφική είναι μια έκφραση». Τότε ξεκίνησα να ζωγραφίζω και πάλι, γιατί το κάνω για μένα, όχι για κάποιον άλλον.
— Από τη στιγμή που δεν δείχνετε τα έργα σας, μπορεί να μη χρειαστεί να τα συζητήσετε με κανέναν.
Ακριβώς, δεν τα εκθέτω. Τα βάζω στην άκρη ή τα χαρίζω, αν θέλω. Ο Mάικλ, ο συγχωρεμένος ο σύζυγός μου, δεν ζωγράφισε ποτέ γιατί του είπαν ότι δεν θα γινόταν καλός ζωγράφος. Είναι πραγματικά απαίσιο να λες κάτι τέτοιο σε κάποιον. Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;
—Σας είπε ποτέ κανείς ότι δεν θα μπορέσετε να γίνεται ηθοποιός;
Όχι, μόνο κάποτε μου είπαν: «Δεν θα κάνεις ποτέ ταινία». Αλλά αυτό δεν με ενόχλησε γιατί δεν ήθελα να κάνω ταινίες. Ήθελα μόνο να παίζω στο θέατρο. Ο Σαίξπηρ ήταν το πάθος μου και έπαιζα τα έργα του. Επίσης, πάντα ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν αρκετά καλή. Στ' αλήθεια, όμως, τι σημαίνει αρκετά καλή; Ποιος το κρίνει αυτό; Και γιατί θα έπρεπε, ό,τι γράφω, να διαβάζεται από άλλους; Περιοριζόμαστε από στεγανά που πρέπει να σπάσουμε. Νομίζω ότι αν κάποιος καταπιέζεται, θα ήταν καλό να το τολμήσει. Πιστεύω πως είναι πολύ υγιές να ακολουθείς τέτοιου είδους ένστικτα.
— Τι άλλο σας ενδιαφέρει αυτή την εποχή;
Πάρα πολλά! Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρω και πρέπει να μάθω. Κάθε μέρα θέλω να μαθαίνω κάτι καινούργιο και προσπαθώ να κάνω ακριβώς αυτό. Για παράδειγμα, σήμερα έμαθα μια καινούργια λέξη: την «ανατιδοφοβία» (anatidaephobia). Είναι ο φυσικός φόβος που νιώθεις για κάτι, π.χ. όταν σε κοιτάει μια πάπια – δεν θα το έβρισκες ποτέ. Μην τολμήσεις να το ξεχάσεις!
— Δεν υπάρχει περίπτωση, το υπόσχομαι.
Είναι η πληροφορία της ημέρας. Όπως είπα και πριν, έχω έναν παράλογο φόβο για την πλήξη. Γι' αυτό έχω και αυτό το τατουάζ που λέει «Carpe Diem». Έτσι θα έπρεπε να ζούμε.
— Τι είναι αυτό που σας σας παρακινεί τόσο έντονα να «αδράξετε τη μέρα»;
Κατάλαβα τι σημαίνει αγάπη πριν από πολλά χρόνια, όταν παντρεύτηκα τον άντρα μου. Όλα ήταν τέλεια, αλλά προσβλήθηκε από καρκίνο το 2001. Αφότου πέθανε, ποτέ δεν σκέφτηκα, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος άλλος στη ζωή μου. Είχα πολλούς καλούς φίλους, αλλά δεν περίμενα να γνωρίσω κάποιον που να με αγαπάει όσο ο καινούργιος μου σύντροφος, ο David. Κάποιον με τον οποίο να μπορώ να μοιράζομαι πράγματα. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή. Το να γελάς με κάποιον είναι φοβερά σημαντικό. Το γέλιο είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μας.
— Tι σας κάνει να γελάτε;
Τα πάντα.
— Ακόμα και οι δοκιμασίες;
Μα, ναι. Γελάω με το γεγονός ότι δεν βλέπω καλά. Τις προάλλες, βγήκαμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του εγγονού του David. Είναι 14 χρονών. Θα συναντιόμασταν όλοι σε ένα εστιατόριο. Μπήκα στο εστιατόριο μαζί με την οικογένειά μου, πλησίασα ένα τραπέζι, είπα «χρόνια πολλά», και τότε κάποιος είπε: «Μα, αυτό δεν είναι το δικό μας τραπέζι!». Ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια.
— Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις.
Ναι, φυσικά. Έτσι πρέπει. Όλοι στην οικογένειά μου έτσι είμαστε. Έχουμε έντονη την αίσθηση του χιούμορ. Προσωπικά, μπορώ να βρω κάτι αστείο σχεδόν σε οτιδήποτε. Γελάω πολύ και με την πολιτική, όχι όμως αυτή την περίοδο.
— Η υποκριτική σάς βοήθησε να δείτε με χιούμορ τη ζωή;
Νομίζω πως οτιδήποτε συμβαίνει αποτελεί ένα μάθημα που ανοίγει λίγο περισσότερο τους ορίζοντές σου. Πάντα μαθαίνεις από κάτι. Για παράδειγμα, στο set μιας ταινίας δημιουργείς σχέσεις με τους συναδέλφους σου, με τον σκηνοθέτη, ανταλλάζετε απόψεις, βλέπεις τα πράγματα όπως δεν τα είχες ξανασκεφτεί. Αυτού του είδους τα ερεθίσματα είναι θετικά και πολύ παραγωγικά. Εξάλλου, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα.
Η Judi Dench παραχώρησε τη συνέντευξη στην ιστοσελίδα The Talks.
σχόλια