*[Φίλη, μου δίνεις λίγη σοκολάτα;] Από τον Πάνο Μιχαήλ

 Ξεχάστε το θάνατο φώναζε κάθε κύταρρο της υπάρξης της και το φαγητό ήταν απλά ο δικός της, προσωπικός διάδρομος απογείωσης μακριά από τη σιδεροφραχτη τελική πίσσα που θα μας καταπιεί αργά ή γρήγορα όλους.

Μέσα στη ραστώνη των γιορτών ξεφύλλιζα το αρχείο του SYMBOL του  Στάθη Τσαγκαρουσιάνου , του καραεπιτυχημένου πρόγονου της εξίσου επιτυχημένης  lifo, νεοσσοί (παραδόξως μου εχουν τζουρνέψει όλα τα 01 λολ στο διάβα των χρόνων.)

Facebook Twitter

Το θέμα μας δεν είναι οι εκδοτικές επιτυχίες  ή αποτυχίες βέβαια, αλλά η τρυφερή θύμηση μιας χαρισματικής γυναίκας, της Μαρίας Χαραμή, που μπορεί να έκανε σέρφινγκ στην επιφάνεια πολλές φορές αλλά ήξερε καλά την ταριχευμένη υγρασία που κρύβουν τα πατώματα της ψυχής του κάθε ανθρώπου κι ας την πασπάλιζε με γόους και θηλυκωμένους γκουρμαιμάτινους μεζέδες. 

Facebook Twitter

Στο τεύχος εκείνο λοιπόν αυτή η φαινομενικά ιέρεια του γλάσσου είχε στοχεύσει κέντρο στη κάρδιά του ποιητικού άσσου  επιλέγοντας μέσα στη χρηματιστηριακή κραιπάλη ένα ποίημα για τη κατάθλιψη (πολύ πριν τα μνημόνια τη κάνουν την εθνική μας ασθένεια) κι ενώ στους κύκλους της πυγμαίοι του καιρού εκείνου του ρεύεσθαι και πέρδεσθαι ούτε καν ψιθύριζαν τη λέξη. 

Facebook Twitter

Ξεχάστε το θάνατο φώναζε κάθε κύτταρο της υπάρξης της και το φαγητό ήταν απλά ο δικός της, προσωπικός διάδρομος απογείωσης μακριά από τη σιδεροφραχτη τελική πίσσα που θα μας καταπιεί αργά ή γρήγορα όλους.

Facebook Twitter

Το ποστάρω και στον Παράδεισο για να υπάρχει στην αχανή ψηφιακή ιντερνετική θάλασσα, δείγμα της ίσως παρεξηγημένης βυσσινόρωγης ύπαρξής της  από παρωπιδικούς ταγούς- που υπάρχουν σε κάθε όχθη -και οι οποίοι δε λένε να καταλάβουν πως μπορείς να μονάζεις και να ασκητεύεις ακόμα και στο πιο κυκλωνικό δίκτυο του οποίου αποτελείς μέρος. 

Facebook Twitter

Αρκεί να έχεις αποθέματα σοκολάτας κι  έναν ώμο ν' ακουμπάς όταν η ψυχή σου κουράζεται από τα χειρουργεία των οργίων της ύπαρξης.

Facebook Twitter

Φίλη, μου δίνεις λίγη σοκολάτα;