Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε»

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
Ο Τράμπ, με αυτά τα γερακίσια, δυσανάγνωστα μάτια, σαν κάποιος serial killer ή γκουρού αυτοβοήθειας, είναι ένας κοινωνιοπαθής. Είναι μια βλαβερή δύναμη. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από τον εαυτό του και είναι κάθε άλλο παρά λυπημένος που αισθάνεται έτσι...©Patrick Joust
4

O PATRICK JOUST ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ LIFO.gr

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Zούμε στα χρόνια της υπερβολής. Ο απερχόμενος Πρόεδρος μας και η οικογένεια του έχουν για χρόνια δεχτεί παράλογες κατηγορίες και τους έχουν κολλήσει ταμπέλες όπως «Κενυάτης Μαρξιστής», «εξωγήινος», και «αντίχριστος». Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι τέλειος, όμως η ακραία επίθεση που έχει δεχτεί έχουν δημιουργήσει αυτά τα τεράστια κύματα καυστικότητας μέσα στα οποία πνίγεται κάθε έγκυρη κριτική για αυτόν. Επιπλέον, οι πολιτικοί του εχθροί κατά κύριο λόγο, του έχουν δώσει ένα προβάδισμα σε αρκετά ζητήματα, επειδή αυτοί επικεντρώνονται σε θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με αυτά. Έχουν ξοδέψει χρόνια για να διαλύσουν τον Λευκό Οίκο επειδή ένας Αφροαμερικανός πρόεδρος βρέθηκε σε αυτόν. Τώρα, με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, έχουμε έναν πρόεδρο ο οποίος τους αξίζει και ένα χαρακτήρα, ο οποίος είναι κάτω από κάθε στάνταρ αξιοπρέπειας, έτσι ώστε θα ήταν πολύ δύσκολο να φανταστούν κάποιο χειρότερο. Ξοδεύοντας χρόνια παράνομης διακυβέρνησης, οι Ρεπουμπλικάνοι θεσμοθέτησαν ένα διαλυμένο σύστημα και ανέδειξαν τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο για τον Λευκό Οίκο στην ιστορία του έθνους μας.

Με την εκλογή του Τραμπ και τον οπαδών του, δεν φαίνεται τόσο υπερβολικό το να αραδιάσεις πάνω τους τις χειρότερες λέξεις που διαθέτει η Αγγλική γλώσσα, ιδιαίτερα από τότε που πολλές από αυτές που φυσιολογικά θεωρούσαμε ότι έχουν αρνητική σημασία είναι πράγματα με τα οποία ο ίδιος διασκεδάζει. Η έλλειψη ανεκτικότητας, ο εγωκεντρισμός και η περιφρόνηση είναι μέρος του brand που εκπροσωπεί. Σχεδόν χρειαζόμαστε να βρούμε νέες λέξεις για να περιγράψουμε το μέγεθος της καταστροφής αυτών των εκλογών και τον κίνδυνο που αυτός ο άνθρωπος εκπροσωπεί. Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία να αποκαλυφθεί, έχει μιλήσει ξεκάθαρα για την χαμηλή εκτίμηση του στα δικαιώματα των γυναικών και στις μειονότητες, για την προθυμία του να αγνοήσει περιβαλλοντικά θέματα, την επιθυμία του να οδηγήσει τους μετανάστες μακριά από την χώρα, την επιθυμία του να αγνοήσει μέχρι και να γιορτάσει την προσβολή στα ανθρώπινα δικαιώματα, την επιθυμία του να σκοτώσει. Είναι δύσκολο για εμένα να σκεφτώ κάτι χειρότερο που συνέβη σε αυτή την χώρα στα σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής μου. Αυτό που μας τρομάζει δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε την έκταση των αρνητικών πραγμάτων που μας περιμένουν, αλλά η καταστροφή που ήδη έχει προκαλέσει όσο αφορά το κλίμα που έχει δημιουργήσει. Γίναμε περισσότερο αποκρουστικοί από ότι ήμασταν πριν.

Υπάρχουν αρκετοί στην Βαλτιμόρη και σε όλη την χώρα οι οποίο έχουν κάθε λόγο να φοβούνται για την κατάσταση τους και την ασφάλεια τους αυτή την στιγμή. Επιθέσεις και απειλές προς τις μειονότητες έχουν αυξηθεί μετά την εκλογή του Τραμπ.

Παρά τον προφανή πλούτο της, η Αμερική ήταν άρρωστη για πολύ καιρό. Τώρα η αρρώστια της έχει μεγαλώσει. Δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Όπως έλεγε τελευταία ο Leonard Cohen, “everybody got this broken feeling like their Father or their dog just died”. Αισθάνομαι αυτή την αίσθηση στην δουλειά, με τους φίλους και καθώς περπατώ στην Βαλτιμόρη. Δεν μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε έκπληξη το εκλογικό αποτέλεσμα. Είχαν υποτιμήσει τον Τραμπ, όμως ακόμα και έτσι, κρατούσα μια ελπίδα ότι θα έχανε. Τώρα δεν έχω να ελπίζω σε κάτι.

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις ποιο ήταν το ιδιαίτερο αντίκτυπο που είχαν η εκλογές στην Βαλτιμόρη. Προφανώς, πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι απίθανο ότι κάθε πρόβλημα της πόλης μας θα έβρισκε τη λύση του και θα ανταποκρίνονταν σε αυτό με ευφυή και βαθυστόχαστο τρόπο η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση με αρχηγό τη Χίλαρι Κλίντον. Όμως, παραμένει μια τεράστια διαφορά. Ακόμα και εάν το μήνυμα της Κλίντον «Η Αμερική είναι κιόλας σπουδαία» δεν είχε απήχηση, με αυτή υπήρχε τουλάχιστον η αίσθηση ότι εάν δεν υπήρχε πρόοδος τουλάχιστον θα παραμέναμε σε στασιμότητα. Ακόμα και εάν η Κλίντον δεν είχε ξεκάθαρες λύσεις, δεν ήταν ένα κακό πρόσωπο. Ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Ο Τραμπ, με αυτά τα γερακίσια, δυσανάγνωστα μάτια, σαν κάποιος serial killer ή γκουρού αυτοβοήθειας, είναι ένας κοινωνιοπαθής. Είναι μια βλαβερή δύναμη. Δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέρα από τον εαυτό του και είναι κάθε άλλο παρά λυπημένος που αισθάνεται έτσι. Περιγράφοντας την άνοδο του στην εξουσία ως ένα βήμα προς τα πίσω, δεν αρκεί, δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος σαν και αυτόν. Είχαμε κάποιους πολύ κακούς Προέδρους, ιδιαίτερα τον 19ο αιώνα(O Andrew Jackson είναι κάποιος που μου έρχεται στο μυαλό), όμως αυτοί οι πρόεδροι δεν είχαν πρόσβαση σε κωδικούς πυρηνικών όπλων, ούτε είχαν να αντιμετωπίσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αυτοί οι Πρόεδροι δεν είχαν την δύναμη που έχουμε σήμερα, την δύναμη να καταστρέψουν ολόκληρο τον κόσμο. Ο Τράμπ ίσως είναι ο αστεροειδής της Ανθρωποκαίνου εποχής.

Δεν μπορώ να μιλήσω για όλη την Βαλτιμόρη, όμως από τις εκλογές και έπειτα υπάρχει μια αίσθηση έντασης και αξιοσημείωτου εκνευρισμού ανάμεσα σε πολλούς, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό μου. Την ίδια στιγμή, παρατηρώ πολλές σκεπτόμενες δράσεις ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Πιστεύω ότι πολλοί από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε, με την μικρή σφαίρα επιρροής μας να φτιάξουμε τα πράγματα καλύτερα, να πολεμήσουμε για την κουλτούρα που ο Τράμπ και οι οπαδοί του ενστερνίζονται. Περισσότερο από την «Αμερική του Τραμπ», οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την λατρεία τους για την ελεύθερη αγορά του Καπιταλισμού, είναι η Αμερική που βλέπεις στην Βαλτιμόρη. Υπάρχουν τεράστιες λωρίδες γης και ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων, όλων των ειδών, που βρέθηκαν παραμελημένοι, έδιναν τροφή για αστεία και τίποτα παραπάνω. Παλαιότερα ο αρχηγός ήταν ικανός να απαντήσει στους διαχωρισμούς με ένα μήνυμα ελπίδας και με πραγματικά ξεκάθαρες πράξεις, να κάνει τελικά τις ζωές μερικών από εμάς καλύτερες. Δεν συνέβη αυτή τη φορά και μείναμε με μια αίσθηση απόγνωσης. Είμαστε στη μέση μια ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε την χώρα που ζούμε.

Έτσι τώρα προσπαθώ να βρω την σωστή αίσθηση ισορροπίας. Προσπαθώ να καταλάβω πως θα εξηγήσω πράγματα στο γιο μου που είναι σχεδόν τεσσάρων ετών. Του έδειξα βίντεο του Μπαράκ Ομπάμα για να έχει μια ιδέα με τι μοιάζει ένας καλός πρόεδρος ή για την ακρίβεια πως προσπαθεί ένας καλός άνθρωπος να κάνει να μοιάζει διαφορετική η δουλειά του Προέδρου. Αισθάνομαι την ανάγκη να προστατέψω τον γιό μου από τις αθλιότητες του Τραμπ και να παρουσιάσω εναλλακτικές. Έχουμε καλούς αρχηγούς, όπως οι Bernie Sanders, Elizabeth Warren και Elijah Cumming. Θέλω να γνωρίζει για αυτούς.

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Δεν βοηθά όμως σκέφτομαι ότι η σκληρότητα και η έλλειψη ενσυναίσθησης των Αμερικανών για τους άλλους και τον υπόλοιπο κόσμο έχει αρκετά να κάνει με την άνοδο του Τραμπ και της κουλτούρας που ο ίδιος δημιούργησε. Υπήρχε μια εποχή στις ΗΠΑ όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί ήταν ενάντια στην θανατική ποινή. Υπήρχε μια εποχή όπου η ιδέα να χρησιμοποιήσεις την διακυβέρνηση για να αναβαθμίσεις την κοινωνία δεν ήταν τόσο κακή ιδέα. Η επιτυχία των κινημάτων για τα ατομικά δικαιώματα είχε συνδεθεί με μια σημαντική μερίδα Αμερικανών που έκαναν μια προσπάθεια για να σκεφτούν σοβαρά σχετικά με τα δεινά που περνούσαν οι συνάνθρωποι τους, με το να τους κατανοήσουν. Υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό αυτό σήμερα από όλες τις πλευρές. Υπάρχει μια στάση ατομικισμού σε καθένα από εμάς, σε κάθε οικογένεια. Είναι μια απίστευτα καταστροφική θέση.

Αισθάνομαι την ανάγκη να κλείσω με μια νότα ελπίδας, επιπλέον δεν θέλω απλά να πετάξω μια κούφια κοινοτοπία όταν αυτή την στιγμή αυτό που θέλω περισσότερο είναι να κρυφτώ από ντροπή. Θέλω να κρατήσω μια απόσταση , για την πνευματική μου υγεία, για τα κύματα αρνητικών εικασιών για τo πως θα μοιάζει η διακυβέρνηση του Τραμπ, επιπλέον δεν θέλω να παραιτηθώ εντελώς, μέσα στα προτερήματα που έχει ένας λευκός άντρας.

Υπάρχουν αρκετοί στην Βαλτιμόρη και σε όλη την χώρα οι οποίο έχουν κάθε λόγο να φοβούνται για την κατάσταση τους και την ασφάλεια τους αυτή την στιγμή. Επιθέσεις και απειλές προς τις μειονότητες έχουν αυξηθεί μετά την εκλογή του Τραμπ. Θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε, να βοηθήσουμε τους άλλους, να δημιουργήσουμε τέχνη και να πανηγυρίσουμε καθετί καλό που υπάρχει στην κοινωνία, όμως υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Πρέπει να είναι μια έξυπνη και οργανωμένη αντίσταση απέναντι στον Τραμπ και τους οπαδούς του. Όταν έχεις μια ομάδα ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αυτοπροβολή, που λειτουργούν με άρνηση απέναντι στην επιστήμη, δεν υπάρχει επιλογή πέρα από το να προσφέρεις μια διαφορετική εναλλακτική. Για την ώρα τα πράγματα είναι πολύ σκοτεινά, όμως κρατώ μια ελπίδα για το μέλλον. Ίσως η εκλογή του Τραμπ και η πραγματική απειλή για την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνουν ο καταλύτης για πραγματική δράση. Για την ώρα δεν έχω ιδέα.

Φωτογραφίες του Patrick Joust από την Βαλτιμόρη και την Πενσυλβάνια

Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust
Γράμμα από τη Βαλτιμόρη: «Είμαστε στην μέση μιας ταινίας με ζόμπι. Δεν γνωρίζουμε τη χώρα που ζούμε» Facebook Twitter
©Patrick Joust

Οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο LIFO.gr  απο τον φωτογράφο για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του.

Info:

Patrick Joust

Επιμέλεια: Βαγγέλης Μακρής

4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Φωτογραφία / Μπερτ Χάρντι: Μια έκθεση για έναν σπουδαίο, λησμονημένο φωτορεπόρτερ

Χάρη στην αυτοπεποίθηση και το θάρρος του, δημιούργησε κάποιες από τις πιο εμβληματικές εικόνες πολέμου του 20ού αιώνα αλλά και σουρεαλιστικές, πνευματώδεις φωτογραφίες δρόμου. Είναι περισσότερο γνωστός για τη ζεστή και ανθρώπινη αποτύπωση της καθημερινής Βρετανίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
PhotoΒiennale 2023: 13 επιλογές από τη μεγάλη φωτογραφική διοργάνωση της Θεσσαλονίκης

Φωτογραφία / 13 εκθέσεις που ξεχωρίζουν στη PhotoΒiennale 2023 της Θεσσαλονίκης

Τα γυμνά του Man Ray, τα αυτοπορτρέτα του Martin Parr, μια μεγάλη κεντρική έκθεση με τίτλο «Το φάντασμα του λαού» και πλήθος ακόμα ατομικών και ομαδικών φωτογραφικών εκθέσεων περιλαμβάνονται σε μια καλλιτεχνική πρόταση διάρκειας τεσσάρων μηνών που διοργανώνει το MOMus.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση

Φωτογραφία / «Δεν έχω πολλά χρόνια ακόμα»: Η Nan Goldin για την τελευταία, ίσως, αναδρομική της έκθεση

Εγκαινιάστηκε στο Άμστερνταμ η μεγάλη αναδρομική έκθεση της σπουδαίας φωτογράφου, εικαστικού και ακτιβίστριας με τον σαρκαστικά μοιρολατρικό τίτλο «This Will Not End Well».
THE LIFO TEAM

σχόλια

2 σχόλια