Στo live του Sillyboy στο "Ρομάντσο"

Στo live του Sillyboy στο "Ρομάντσο" Facebook Twitter
Λουσμένος στο γαλάζιο φως οι στίχοι του κομματιού έπαιρναν ζωή πάνω στο πρόσωπο του. Ρίχνοντας ελάχιστες ματιές στο κοινό περισσότερο επικεντρώθηκε στο να κοιτάει προς τα μέσα του...φωτ:Β.Μ
0

 

Στo live του Sillyboy στο "Ρομάντσο" Facebook Twitter
φωτ:Β.Μ

Στο γεμάτο «Ρομάντσο» του Σαββατόβραδου φτάνει η στιγμή που ο Sillyboy παίζει τα «Played» και «Time is all my mine». Τα ακούω μετά από χρόνια ξανά, τόσο φρέσκα και λαχταριστά, σαν να βγήκαν χθες. Η νίκη της καλής Pop. Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της όταν έχει να πει μια καλή ιστορία. Και ο Sillyboy από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα είχε να πει καλές ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Όχι μόνο με κάθε κομμάτι ξεχωριστά αλλά και στην αίσθηση που αφήνει στον ακροατή συνολικά η ακρόαση ενός άλμπουμ του.

Η εμφάνιση του δεν είχε κάτι το περιττό που θα τραβούσε την προσοχή των θεατών σε περίπτωση που τα πράγματα έκαναν κοιλιά. Που τελικά δεν χρειάστηκε. Καλός ήχος, τα απαραίτητα φώτα, τέλος. Δεν μπορείς να πεις ότι ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός με τον κόσμο κατά την διάρκεια του live( αστεία, ιστορίες, πλακίτσες με το κοινό κ.τ.λ) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν απότομος ή ντίβα. Μάλλον περισσότερο ήθελε όσο γίνεται να παρουσιάσει τα κομμάτια που είχε στο μυαλό του χωρίς πολλά-πολλά. Stalker και On and On ήταν από τις πολύ καλές στιγμές αλλά εκεί που τα έδωσε όλα ήταν στο Cry Like a girl.

Στo live του Sillyboy στο "Ρομάντσο" Facebook Twitter
φωτ:B.M

Λουσμένος στο γαλάζιο φως οι στίχοι του κομματιού έπαιρναν ζωή πάνω στο πρόσωπο του. Ρίχνοντας ελάχιστες ματιές στο κοινό(αυτό το έκανε και σε άλλα κομμάτια) περισσότερο επικεντρώθηκε στο να κοιτάει προς τα μέσα του, σαν να μην είχε θεατές αλλά να έπαιζε μόνος του μουσική μέσα στο δωμάτιο του. To ότι έχει αφήσει στην άκρη την μάσκα που φορούσε τον πρώτο χρόνο και μας επιτρέπει να γίνουμε θεατές σε αυτό το εσωτερικό του ταξίδι λειτούργει υπέρ του.

Καθώς τελειώνει γύρω στα μεσάνυχτα μετά από ένα χορταστικό 90λεπτο, βλέπω μια παρέα από ενθουσιασμένες γιαπωνέζες ανάμεσα στο κοινό. Θυμάμαι την απάντηση του σε μια ερώτηση για το πιο σουρεαλιστικό πράγμα που του είχε συμβεί σε live. «Ένα γκρουπ από κινέζες μαθήτριες ανέβηκε στην σκηνή για να αγκαλιάσει τον ντράμερ» είχε απαντήσει.

 ________________

 

Y.Γ. Κατεβαίνουμε ξανά στο υπόγειο για μια performance με αφορμή το Halloween. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν. Κάτι «ααααα» και «ουουου» με μια υποβλητική μουσική. Δίπλα μου περνάει κάποια με ένα τσεκούρι καρφωμένο στο κεφάλι. «Μοιάζει με καλλιστεία ζόμπι» λέει εύστοχα κάποιος.

Αργότερα μια κάμερα ενός ιδιωτικού καναλιού πρωινής εκπομπής με τον ρεπόρτερ μπαίνουν στο «Ρομάντσο». Παίρνουν συνεντεύξεις από τους θαμώνες.

 Στην συνέχεια ο ρεπόρτερ ανοιγοκλείνει την πόρτα με κάποιους τρομακτικούς θαμώνες να τρέχουν πίσω του, σαν να τον κυνηγούν(για να του πιούν το αίμα;). Το κάνει πέντε-έξι φορές μέχρι να πάρει το τέλειο πλάνο.

Το αθηναϊκό Halloween φαίνεται σαν μια καλή ευκαιρία για πάρτι. Και ότι δίνει χαρά στον κόσμο καλό είναι. Όμως καθώς βλέπω τα τέρατα να τρέχουν πίσω από τον ρεπόρτερ που ανοιγοκλείνει την πόρτα για ακόμα μια φορά, μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από Σουηδούς τουρίστες που προσπαθούν να χορέψουν για πρώτη φορά στην ζωή τους συρτάκι έχοντας καταναλώσει άπειρο ούζο.

Πως είναι να ζεις το Halloween πραγματικά; Διαβάστε αυτό το ωραίο κείμενο που έγραψε η Λένα Φουτσιτζή πέρσι από την Νέα Υόρκη: Το Halloween των παιδιών

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

30 χρόνια μετά τον θάνατό του Κερτ Κόμπειν, δημοσιεύονται για πρώτη φορά ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες του

Μουσική / 30 χρόνια μετά: Ο Κερτ, η Κόρτνεϊ και η κόρη τους σε ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες

Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε η μεταθανάτια ζωή του αυτόχειρα ροκ σταρ, κατά την οποία η φήμη, η επιρροή και το νόημα των τραγουδιών του αποκτούν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
THE LIFO TEAM
Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Απώλειες / Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Ο Ιταλός πιανίστας που καθόρισε τον μοντερνισμό, με σειρά ηχογραφήσεων έργων των Μπετόβεν και Σοπέν που σήμερα θεωρούνται κλασικές, πέθανε στα 82 του χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μυστήριο 100 –Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

Το «Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια» εστιάζει στα παραδοσιακά δρώμενα και τις τελετουργίες στην ελληνική μουσική και χορευτική παράδοση. Την επιστημονική και καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
THE LIFO TEAM
Μια βραδιά με τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου

Μουσική / Τα τραγούδια της Σωτηρίας συγκινούν ένα νέο κοινό

Μικρές ιστορίες που κυλάνε σαν νερό, μια φωνή που πατάει στη Μπέλλου χωρίς να τη μιμείται, κόσμος που δακρύζει ή κρατάει τον ρυθμό με το πόδι του. Ένας θρύλος είναι ζωντανός μπροστά μας χάρη στη Χριστίνα Μαξούρη, στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Cutthroat

Μουσική / Το νοσταλγικό ραπ των Θεσσαλονικιών Cutthroat

Μια κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών που πιστεύει πως η προώθηση της μουσικής ήταν πιο αποτελεσματική μέσω του Myspace και όταν τα CD μοιράζονταν χέρι με χέρι μόλις κυκλοφόρησε το «Perfect Blue», ένα ραπ άλμπουμ εμπνευσμένο από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s και των '00s.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ