Ο Σωτήρης μιλά για ένα αγόρι που ένιωθε γυναίκα. Και συγκλονίζει με την απρόβλεπτη αποκάλυψη στο τέλος

Ο Σωτήρης μιλά για ένα αγόρι που ένιωθε γυναίκα. Και συγκλονίζει με την απρόβλεπτη αποκάλυψη στο τέλος Facebook Twitter
7

Για χιλιοστή φορά: Το νομοσχέδιο δεν αφορά σε «αλλαγή φύλου» - αυτήν την κάνουν ήδη έτσι κι αλλιώς όσοι το επιλέγουν - αφορά μόνο στο τι όνομα θα γράφει η ταυτότητα. 

Μας το θυμίζει ο κύριος Σωτήρης Π. που έγραψε μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Facebook. 

(δεν μιλάει για τον εαυτό του, δεν είναι ο ίδιος το αγόρι της ιστορίας)

 

Ξέρω μια ιστορία... Μια ιστορία, για ένα παιδί που γεννήθηκε αγόρι. Μεγάλωσε ως όριζαν οι κανόνες της κοινωνίας.
Από αρκετά νωρίς, κατάλαβε μια μεγάλη και πολύ δύσκολη αλήθεια: ότι δε νιώθει αγόρι. Και το έκρυψε από την οικογένειά του, τον περίγυρό του, την κοινωνία ολόκληρη. Δέχτηκε την κοροϊδία και το ακατάσχετο bullying στο σχολείο. Και έξω, στη βόλτα, στη διασκέδαση, στα πάρτυ...


Μέχρι που πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Κι εκεί ένιωσε ότι μπορεί πλέον, να εκφραστεί όπως ορίζει ο Νους του. Συνειδητά πια. Γιατί ένιωθε πια Γυναίκα. Χωρίς αναστολές, χωρίς ενοχές. Και τώρα πια, αυτοπροσδιορίζεται και ονομάζεται ως τέτοια. Γιατί ξέρει, ότι την επιλογή δεν την έκανε εκείνη, αλλά η ίδια η Φύση...


Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο στα 4 χρόνια και μάλιστα με πολύ καλό βαθμό. Στην ορκωμοσία, η προσφώνηση έγινε - προς τιμήν των υπεύθυνων - με το νέο όνομα. Παρ' ότι στο πτυχίο, αναφέρεται παλιό.


Παρ' όλα αυτά, οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Ακόμη και ένα μεταπτυχιακό, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να το πάρει, με αυτό το όνομα του πτυχίου. Και δε θέλει να το πάρει με τέτοιο όνομα. Η επαγγελματική αποκατάσταση, είναι πολύ δύσκολη. Οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα. Και τα βλέμματα είναι πολύ διερευνητικά. Για αυτό το ρημάδι το όνομα...

Και τώρα, έρχεται το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλου. Η ευκαιρία της για να πάρει επιτέλους επίσημα, το όνομα που θέλει και που ταιριάζει σε αυτό που φέρει εντός της. Μαζί με την ταυτότητα, θα πάρει και το διαβατήριο για να πορευτεί στην κοινωνία, χωρίς εξηγήσεις.


Αλλά ... Η κοινωνία έχει τη δική της άποψη. Είτε από παντελή άγνοια είτε από κακία, ακόμη και από μίσος προς το διαφορετικό. Γιατί εκείνη, είναι κάποιου άλλου παιδί, όχι του καθενός που αφήνει τη χολή του να διαχυθεί αδιακρίτως.


Και τώρα, η αποκάλυψη: είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί! Και είμαι περήφανος γι΄αυτό ! Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, είχε τη δύναμη να ξεπεράσει το ρατσισμό που υπέστη, είτε φραστικώς είτε σωματικώς. Και το μεγάλο, το μέγιστο ανδρισμό, να υπερασπισθεί τη γυναικεία φύση του! Και πλέον, ξέρω ότι έχω δύο κόρες. Ξεκάθαρα...


Έχει την απόλυτη στήριξη της οικογένειας. Χωρίς ντροπή και ενδοιασμούς. Γιατί πολύ απλά, είναι το παιδί μας. Και ξέρετε κάτι; Θα μπορούσε να είναι το παιδί του καθενός. Και το χρέος μας ως γονείς, απέναντι στα παιδιά μας, είναι να τα στηρίξουμε στις επιλογές τους. Ειδικά στις δύσκολες. Και πλέον, δεν υπάρχει λόγος να εκμυστηρευόμαστε στους λίγους που ίσους καταλάβουν. Κρίμα μόνο, που αναγκάστηκε να κρύψει ακόμη και από εμάς, όλο αυτό που περνούσε...


Σκεφτείτε καλά, την επόμενη φορά που θα καταδικάσετε κάτι, έτσι ελαφρά τη σκέψει και τη καρδία. Μιλήστε με τα παιδιά σας. Αφουγκραστείτε τα. Μπορεί να σας κρύβουν μυστικά που τα κάνουν να υποφέρουν. Μη σας νοιάζει ο κόσμος. Αλλά μόνο τα παιδιά σας. Ο θησαυρός της ζωής σας...

*Μία ημέρα μετά την παραπάνω ανάρτηση, ο υπέροχος κύριος επανήλθε με καινούργια:

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν την ανάρτηση για την ταυτότητα φύλου.
Και όσους συμφώνησαν και τους άγγιξε, αλλά και όσους διαφώνησαν - που νομίζω όμως, ότι επίσης τους άγγιξε.
Σκοπός της ανάρτησης λοιπόν, δεν ήταν να κάνω μία δημόσια κατάθεση ψυχής - σπανίως κάνω, ίσως και ποτέ - ούτε να μαζέψω τη συμπάθεια του κόσμου.


Σκοπός, ήταν να σκεφτούν όσοι τη διάβασαν, τι εστί να βιώνει κάποιος, μια δύσκολη διαφορετικότητα. Και να κινητοποιηθούν, όσο γίνεται, συνειδήσεις και συναισθήματα. Να νιώσουν οι γονείς, ότι η αυτονόητη αγάπη προς τα παιδιά μας, προϋποθέτει και την άνευ όρων αποδοχή της διαφορετικότητάς τους. Όχι για τη διάλυση του κοινωνικοί ιστού, αλλά για την ισχυροποίησή του. Γιατί αυτή είναι η έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και αυτό, είναι κάτι που απευθύνεται και στις οργανωμένες δομές. Στην Πολιτεία και στους φορείς της.


Θα παρακαλούσα, όσοι σκέφτονται να κοινοποιήσουν ή να δημοσιοποιήσουν την ανάρτηση - και την κάθε αντίστοιχη ανάρτηση-, να το κάνουν με απόλυτο σεβασμό στην ιδιωτικότητα της ζωής μας, ακόμη κι αν ένα κομμάτι της, εκτέθηκε για καλό σκοπό - και όχι για συγκομιδή likes ή λόγια θαυμασμού και συμπαράστασης. Γιατί μόνο αν ταρακουνηθεί λίγο η καθημερινότητά μας, μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια, και κυρίως, την Ψυχή μας...


Έλαβα μηνύματα, από παιδεμένες ψυχές. Από ψυχές, που αξίζουν την αξιοπρεπή αντιμετώπιση. Γιατί δεν είναι μόνο το δικό μου παιδί. Είναι το κάθε παιδί εκεί έξω. Το δικό σας παιδί. Τα παιδιά μας ...

Mικροπράγματα
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

4 σχόλια
Εγώ που δεν έχω τέτοιο θέμα στην οικογένειά μου, έχω φρικάρει με τις αντιδράσεις των ανίδεων.Χθες προσπαθούσα να εξηγήσω στον 85χρονο πατέρα μου τι αφορά το Ν/Σ και ότι όλοι αυτοί που αντιδρούν δεν τους αφορά το θέμα, ακριβώς γιατί αν τους αφορούσε δεν θα αντιδρούσαν. Κι αν τους προκύψει στην πορεία, θα σταματήσουν να αντιδρούν. Στο τέλος, ο μπαμπάς χτυπιόταν γιατί το μέσο που χρησιμοποιεί για την ενημέρωσή του, δηλαδή η τηλεόραση, δεν παρουσιάζει ΑΚΡΙΒΩΣ τι αφορά το Ν/Σ και περιορίζεται στις αντιδράσεις των άσχετων.
Σαν σχετικά φρέσκια μάνα με συγκινήσατε πολύ. Είναι τυχερά τα παιδιά σας και η δύναμη που βρίσκουν να υπερσπιζονται τον εαυτό τους πηγάζει από τη δική σας ολοκληρωτική αποδοχή και αγάπη χωρίς όρους. Συγχαρητήρια και σε σας λοιπον.
Είμαι ο πατέρας... Πραγματικά, η ανταπόκριση του κόσμου, δείχνει ότι η κοινωνία, παρόλο που παρουσιάζει παθογένειες σε πολλά επίπεδα, εντούτοις δείχνει και αλληλεγγύη, σε μεγάλο βαθμό. Νιώθω, ότι μεγαλώνει η οικογένειά μου. Εκτός από τις δύο κόρες μου, θαρρώ ότι αποκτώ σιγά σιγά, κι άλλα παιδιά. Εκείνα που μου έστειλαν μηνύματα και φαίνεται να ανακουφίζονται, βλέποντας ότι κάπου στο βάθος του τούνελ, υπάρχει φως. Γιατί δεν είμαι ο μοναδικός γονιός διεμφυλικού ατόμου. Και το πρόβλημα της διάκρισης βεβαίως, δεν το αντιμετωπίζουν μόνο διεμφυλικά άτομα, αλλά και πλείστες περιπτώσεις, που η πρώτη ύλη που φέρουν εντός τους, ξεφεύγει από την "κανονικότητα"... Μη νομίζετε, ότι σαν γονείς συμβιβαστήκαμε αμέσως με την ιδέα. Απλώς, χρειαζόμασταν κι εμείς ένα διάστημα προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα. Το οποίο βεβαίως, δεν ήταν μεγάλο. Γιατί αυτό που προείχε, ήταν να νιώσει το παιδί μας, ότι έχει την αποδοχή της οικογένειάς του. Και η αποδοχή αυτή, λύτρωσε κι εμάς και το παιδί μας. Γιατί ήξερε ότι είμαστε μαζί του και όχι απέναντί του. Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανένας γονιός παιδιού με "διαφορετικές" προτιμήσεις ή φυσικές επιλογές, ότι η άρνησή του απέναντι σε ό,τι πιο πολύτιμο έχει, μπορεί να οδηγήσει το παιδί του ακόμη και στην αυτοκτονία ; Κλείνοντας, να πω ότι ακόμη και την αντίδραση στην ιδέα της ταυτότητας φύλου, την καταλαβαίνω. Γιατί η δύναμη της συνήθειας, είναι μεγάλο πράγμα. Το ίδιο και η άγνοια, που είναι βασική τροχοπέδη. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, είναι η στείρα άρνηση να μάθει κάποιος, τι είναι αυτό το οποίο αφορίζει. Και ακόμη χειρότερα, το μίσος με το οποίο αντιμετωπίζει κάποιο άτομο, που ΔΕΝ πειράζει απολύτως κανέναν. Και που το μόνο που ζητά, είναι να έχει επισήμως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή και τον αυτοπροσδιορισμό του. Γιατί το δικό μου παιδί και κάθε παιδί, θέλει να πορευτεί μία κανονική ζωή, να δουλέψει, να δράσει. Χωρίς εμπόδια που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν... Εύχομαι, να φυσήξει διαφορετικός άνεμος. Και να ψηφιστεί επιτέλους, το νομοσχέδιο που περιμένουν τόσοι άνθρωποι... Τα σέβη μου...
Γεια σου Σωτηρη, κι εγω εχω παιδι με τετοιες δυσκολιες. Την αποδοχη μου την εχει, και την αγαπη μου. Αυτο που με παιδευει ειναι ουτε οι "ειδικοι" ξερουν τι να κανουν. Φοβαμαι οτι εχει γινει της μοδας ολα τα κοριτσια που εχουν ελαφρα αυτιστικη συμπεριφορα στα 16 τους να παιρνουν διαγνωση "gender dysphoria" και να προωθουνται σε ορμονικες και χειρουργικες παρεμβασεις για να γινουν "κανονικα αγορια" απλα και μονο επειδη δεν ειναι σαν τα αλλα κοριτσια. Ας προσθεσω και μια παραπομπη, για να διαβασουν και αλλοιhttp://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/00332925.2017.1350804
Αγαπητέ Θέμο, μου φαίνεται ότι αντιμετωπίζεις ένα ακόμη πιο περίπλοκο ζήτημα. Ομολογώ, ότι δε γνωρίζω πώς θα μπορούσες να κινηθείς. Αλλά μάλλον, θα πρέπει να πάρεις κάποιες διαφορετικές γνώμες, προκεινένου να καταλήξεις κάπου. Αυτό που προέχει, είναι η λύση που θα έχετε στα χέρια σας, να είναι η πιο ωφέλιμη για το παιδί ...