Μια ελληνική ταινία για το αιδοίο τραβηγμένη με ένα iPhone

Μια ελληνική ταινία για το αιδοίο τραβηγμένη με ένα iPhone Facebook Twitter
Εmojis αιδοίου
1

Τη Μαρία την ξέρω από παλιά, την είχα γνωρίσει τη δεκαετία του 90. Ήταν, και είναι φυσικά, η αδελφή του Τάσου που εκείνα τα χρόνια κάναμε παρέα.

Θυμάμαι πόσο πολύ με εντυπωσίαζε η μαχητικότητά της και η ντομπροσύνη της. Μίλαγε πάντα ανοιχτά για την σεξουαλική της ταυτότητα και δεν κρύφτηκε ποτέ μέσα σε καμία ντουλάπα. Αντιθέτως, είμαι σίγουρη πως μέσα από την δική της στάση αλλά και την ακτιβιστική δράση πολλές γυναίκες τόλμησαν να βρουν τη λεσβιακή τους ταυτότητα.


Έκτοτε η Μαρία έκανε πολλά. Διοργάνωσε τα Cyberdyke πάρτι, δημιούργησε το lesbian.gr, πριν από έντεκα χρόνια έστησε το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Outview, πέρσι έκανε το αθηναϊκό GenderFest ενώ παράλληλα τρέχει και το Glykouli.gr, ένα site για διαβητικούς που δημιούργησε μέσα από την ανάγκη της να μιλήσει και να στήσει ένα δίκτυο επικοινωνίας για ανθρώπους που πάσχουν από την συγκεκριμένη νόσο, όπως κι εκείνη. Σίγουρα θα έχει κάνει κι άλλα που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.


Πρόκειται για μια γυναίκα ασταμάτητη κι ακούραστη, έναν κανονικό χείμαρρο. Πρόσφατα μαθαίνω πως στο φετινό Outview θα προβληθεί και μια δική της δουλειά: ένα 8λεπτο φιλμάκι με το αιδοίο σε γκρο πλαν.

Διαβάζω στο σχετικό δελτίο τύπου ένα κείμενο που έχει γράψει η κοινωνιολόγος Μαρία Μάζη:

«Έχει το αιδοίο  μία ξεχωριστή, ολοδική του παράσταση; Η Μαρία Κατσικαδάκου (aka Μαρία Cyber), σε ένα οκτάλεπτο βίντεο, σκιαγραφεί την επιτελεστικότητα του αιδοίου. Διεκδικώντας λίγη από την ορατότητα σε σχέση με τον καταιγισμό της πληροφορίας και της εικόνας που υπάρχει για το πέος, το μουνί είναι εδώ, με κοντινά, ωμά και γυμνά πλάνα, σε μια μεγάλη οθόνη που γεμίζει από αυτό. Ο τίτλος, αλλά και οι εικόνες που η δημιουργός χρησιμοποιεί, φανερώνουν δράσεις του αιδοίου. Σε σχέση με την performance του πέους, που κάνει φανερή την όποια του κατάσταση κάθε στιγμή, το αιδοίο με μία πρώτη, γυμνή ματιά, δείχνει να είναι πιο ... ήρεμο, ενώ εσωτερικά χτίζει μία αυτοκρατορία απόλαυσης, έντασης και μαχητικότητας, μέχρι την ώρα του οργασμού.


Τη μουσική γράφει η υπέροχη Nalyssa Green, εμπνευσμένη από και για αυτό το εγχείρημα. Μια μαγευτική πανσέληνος, όπως φαντάζει από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου που τρέχει, συνδέεται με το σημείο οργασμού ενός μουνιού. Μικρή στο ανθρώπινο μάτι, αλλά στην πραγματικότητα τεράστια, δεν μπορούμε παρά να συνδέσουμε αυτή την εικόνα με την κλειτορίδα, που μας φανερώνει ένα μικρό μέρος των πραγματικών της διαστάσεων την ώρα της διέγερσης. Η επιτελεστικότητα ενός μουνιού, μας υπενθυμίζει η καλλιτέχνιδα, μπορεί να είναι «απαλή» ή «σιωπηρή» στον τρόπο της, μα κάθε στιγμή πολύπλοκη, σκληρή και έτοιμη για τη διεκδίκηση του οργασμού».


Στην έδρα της Περήφανης Ζωής, της εταιρείας που έχει δημιουργήσει για τις δράσεις της στην Καλλιθέα, υπάρχει αναβρασμός. Είναι λιγες μέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ. Κόσμος πάει κι έρχεται, ταινίες υποτιτλίζονται, φυλλάδια φεύγουν για διανομή και τα τηλέφωνα δεν σταματούν να είναι απασχολημένα.

Υπάρχουν τα εντοιχισμένα αιδοία, που είναι σαν τις πόρτες του ασανσέρ, που κλείνουν και το μόνο που βλέπεις είναι μια γραμμούλα, και υπάρχουν και τα εξωστρεφή αιδοία στα οποία τα μέσα χείλη βγαίνουν προς τα έξω. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω μια γυναίκα που να έχει το δεύτερο. Ξεκίνησα έρευνα κανονική σε σημείο που μπορεί να με είχαν περάσει για τρελή γιατί πήγαινα στα λεσβιάδικα και ρωτούσα, εξηγώντας το πρότζεκτ που είχα στο κεφάλι μου. Έκανα casting κανονικά, μη γελάς.


Με αρπάζει και με πάει στο γραφείο της και μπαίνει αμέσως στο ψητό. «Λόγω του φεστιβάλ έχω δει τόσα πέη που ούτε στρέιτ να ήμουν δεν θα είχα δει τόσα. Τα πέη σε όλες τους τις εκφάνσεις: πεσμένα, κοιμισμένα, σηκωμένα, στραβά, κοντόχοντρα, μικρά και μεγάλα. Και φυσικά έχω δει πέη να εκσπερματώνουν εκατοντάδες φορές» λέει γελώντας και συνεχίζει ακάθεκτη:

«Κάποια στιγμή πέρσι καθώς έβλεπα την ταινία Dancers του αγαπημένου μου σκηνοθέτη Antonio Da Silva μου ήρθε η επιφοίτηση. Ο ίδιος είχε την ιδέα να βάλει ένα σωρό αγόρια να κατεβάζουν τα παντελόνια τους και να βγάζουν τα εσώρουχά τους, σταδιακά, δείχνοντας εναλλάξ πλάνα.

Στην πορεία η κάμερά του εστιάζει μόνο στα πέη ενώ εξακολουθεί να κάνει εναλλαγές στα πλάνα τόσο γρήγορα που τελικά δεν ξέρεις ποιο πέος ανήκει στο κάθε αγόρι. Στην οθόνη βλέπεις ένα πέος πεσμένο, μετά λίγο σηκωμένο, ακόμα πιο σηκωμένο, έπειτα εντελώς σηκωμένο μέχρι που φτάνει να εκσπερματώνει.

Παρακολουθώντας λοιπόν την ταινία σκεφτόμουν: Τι φοβερή "παράσταση" δίνει τελικά το ανδρικό όργανο! Είναι εκεί και σου "μιλάει". Ξέρεις πότε είναι λίγο ή πολύ ερεθισμένο και φυσικά πότε φτάνει σε οργασμό. Αυτή λοιπόν ήταν η έμπνευσή μου για να κάνω την ταινία μου γιατί με έβαλε σε σκέψεις. Σκεφτόμουν ποια είναι η "περφόρμανς" του αιδοίου, κοινώς του μουνιού;».

Μια ελληνική ταινία για το αιδοίο τραβηγμένη με ένα iPhone Facebook Twitter
Στην ταινία μπήκαν και κάποια άλλα πλάνα που περνάμε μέσα από κάτι φουτουριστικά τούνελ. Ήρθαν όλα και έδεσαν στο νόημα που ήθελα να βγάλω και ησύχασε η ψυχή μου.


Κουβέντα στην κουβέντα, συμφωνούμε και οι δύο πως δεν έχουμε και πολλές εικόνες των γυναικείων γεννητικών οργάνων, ούτε στον κινηματογράφο αλλά ούτε και στην πορνογραφία. Τουλάχιστον όχι εικόνες που να μην περιλαμβάνουν διείσδυση.

«Επειδή έχω δει αρκετή πορνογραφία, κυρίως λεσβιακή, αυτό που βλέπεις συνήθως είναι να υπάρχει παντός είδους διείσδυση στο αιδοίο και πλάνα από την έκφραση του προσώπου της γυναίκας που πηδιέται. Σκέτο πλάνο με μουνί, αν δεν του χώσεις κάτι, τι περφόρμανς να κάνει! Το γυναικείο σύστημα είναι όλο εσωστρεφές» λέει αυθόρμητα η Μαρία.


«Υπάρχουν τα εντοιχισμένα αιδοία, που είναι σαν τις πόρτες του ασανσέρ, που κλείνουν και το μόνο που βλέπεις είναι μια γραμμούλα, και υπάρχουν και τα εξωστρεφή αιδοία στα οποία τα μέσα χείλη βγαίνουν προς τα έξω. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω μια γυναίκα που να έχει το δεύτερο. Ξεκίνησα έρευνα κανονική σε σημείο που μπορεί να με είχαν περάσει για τρελή γιατί πήγαινα στα λεσβιάδικα και ρωτούσα, εξηγώντας το πρότζεκτ που είχα στο κεφάλι μου. Έκανα casting κανονικά, μη γελάς».


Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως μια άλλη ταινία η οποία είχε προβληθεί σε προηγούμενο Outview, λεγόταν Vulva 3.0 των Ulrike Zimmermann και Claudia Richarz, και είχε παιχτεί επίσης στην Berlinale. Το φιλμ εξερευνούσε με κάπως χιουμοριστικό τρόπο τα «εξιδανικευμένα» αιδοία, σύμφωνα με τα πρότυπα της mainstream πορνό βιομηχανίας, που στην πραγματικότητα απέχουν από το πραγματικό σχήμα των περισσότερων γυναικείων γεννητικών οργάνων, ενώ εμβάθυνε στο θέμα της πλαστικής χειρουργικής που υπόσχεται ότι με το νυστέρι θα κατασκευάσει τον «τέλειο» κόλπο.

«Αυτό έρχεται και κολλάει με τις συζητήσεις που είχα κατά καιρούς με διάφορους στρέιτ φίλους μου που μου έλεγαν ότι τους αρέσουν τα "τακτοποιημένα" αιδοία. Ε λοιπόν, εγώ θέλησα να βρω ακριβώς το αντίθετο» λέει η Μαρία.

 

Το τρέιλερ της ταινίας «Vulva 3.0» των Ulrike Zimmermann και Claudia Richarz


«Κάποια στιγμή λοιπόν, βρήκα τυχαία αυτό που ήθελα και έτσι όπως το ήθελα. Πιο πριν είχα προβάρει μερικά ακόμα. Είχαν έρθει δηλαδή εδώ στο σπίτι μου γυναίκες μαζί την κοπέλα τους, για να μην παρεξηγηθώ, και κάναμε κάποιες λήψεις για να δω τι μπορεί να βγει.

Είχα την ιδέα να κάνω την λήψη μέσα σε μπανιέρα με νερό, γιατί το νερό δίνει έναν κυματισμό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλη "περφόρμανς" που να μην περιλαμβάνει διείσδυση. Όταν λοιπόν βρήκα το αιδοίο που ήθελα, φώναζα σαν τον Αρχιμήδη μέσα στην μπανιέρα "Εύρηκα!"».


Το βίντεο γυρίστηκε στην μπανιέρα του σπιτιού της Μαρίας με ένα iPhone! «Να εδώ» λέει δείχνοντάς μου την πόρτα του μπάνιου. «Το έκανα και από άποψη και από θέμα ευκολίας. Ήθελα η εικόνα να είναι raw κι αφτιασίδωτη». Μετά από αυτό επιστρατεύτηκε και η μουσικός Nalyssa Green η οποία έγραψε το soundtrack για την ταινία.

Μια ελληνική ταινία για το αιδοίο τραβηγμένη με ένα iPhone Facebook Twitter


«Όταν όμως πήγαμε στο σπίτι του σκηνοθέτη και φίλου μου Παναγιώτη Ευαγγελίδη να κάνουμε μαζί ένα rough cut, το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε καθόλου. Είχα νευριάσει τόσο πολύ που το παράτησα στην άκρη. Μα τόσος κόπος να πάει στράφι!

Φεύγω κάποια στιγμή και πάω στη Νορβηγία και εκεί ξεκινάω μαζί με την κοπέλα μου ένα road trip από το Όσλο μέχρι το Μπέργκεν. Στο μεταξύ έχω αγοράσει μια επαγγελματική κάμερα και, ενώ οδηγεί η φίλη μου, παίρνω την κάμερα στα χέρια κι αρχίζω να τραβάω ηλιθιωδώς τοπία. Ακριβώς ό,τι σιχαίνομαι: Τις σεκάνς με τα τοπία που προχωράει η λήψη και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν μπορείς να φανταστείς τι τράβηξα. Όμως δεν το έκανα με κάποιο σκοπό.

Γυρνάω κάποια στιγμή στην Αθήνα, έχουν έρθει τα Χριστούγεννα και είμαι σπίτι, μόνη μου. Το μόνο που έκανα ήταν να κάθομαι στον καναπέ και να αλλάζω τα κανάλια στην τηλεόραση μπρος-πίσω.

Κι εκεί, γύρω στα ξημερώματα, πετυχαίνω μια ταινία, που ούτε καν θυμάμαι ποια είναι, και κολλάω με κάτι πλάνα τραβηγμένα μέσα από ένα αμάξι. Πετάγομαι από τον καναπέ και συνειδητοποιώ ότι τα πλάνα που είχα τραβήξει στη Νορβηγία σχετίζονται με την ταινία μου για το αιδοίο και τρέχω στον υπολογιστή.


Είχα τραβήξει κάποιες λήψεις από την πανσέληνο στο Όσλο που ήταν υπέροχη. Στα πλάνα μου φαίνεται το φεγγάρι που εμφανίζεται και χάνεται μονίμως. Κι εκείνη τη στιγμή έγινε στο μυαλό μου ο συσχετισμός με την κλειτορίδα.

Στην ταινία μπήκαν και κάποια άλλα πλάνα που περνάμε μέσα από κάτι φουτουριστικά τούνελ. Ήρθαν όλα και έδεσαν στο νόημα που ήθελα να βγάλω και ησύχασε η ψυχή μου. Το τελικό μοντάζ έγινε στο Λονδίνο από επαγγελματία μοντέζ και κολλητή της Nalyssa Green» μου διηγείται σχεδόν απνευστί.


Την ταινία της η Μαρία τελικά την αφιέρωσε στον αδελφό της τον Τάσο ο οποίος, όταν του έδωσε συγχαρητήρια για την γέννηση του παιδιού του, της είπε: «Εγώ 1 ml έβαλα, η γυναίκα μου το έκανε άνθρωπο».

«Γι' αυτό και έδωσα στην ταινία τον τίτλο "So Quite", γιατί το αιδοίο μπορεί να μην έχει κάποια φοβερή παράσταση να δώσει αλλά μπορεί να κάνει τρομερά πράγματα. Ας ασχοληθούμε λοιπόν λίγο παραπάνω με αυτό» λέει με έμφαση.


Λίγο πριν φύγω της λέω πόσο τρομερό θεωρώ το γεγονός ότι θα προβληθεί η εικόνα ενός αιδοίου σε μεγάλη οθόνη τη στιγμή που υπάρχει μια ολόκληρη λογική αποστροφής της εικόνας του. «Μα έχει περαστεί στη συνείδηση της κοινωνίας ως κάτι βρόμικο που αιμορραγεί. Είναι μια τρύπα προς εξυπηρέτηση και αναπαραγωγή. Είναι ακόμα ένα ταμπού και είναι καιρός να το σπάσουμε» μου λέει η Μαρία μαχητικά, όπως πάντα.

Info:

Η ταινία «So quite: The performativity of a Pussy» θα προβληθεί στις 22/04 στις 20:30 στην Ταινιοθήκη, παρουσία της σκηνοθέτιδας, στο πλαίσιο του Outview Festival.

Lgbtqi+
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

Ελλάδα / Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

«Με την αναστολή των ενεργειών για τη λειτουργία του πρώτου Ξενώνα Φιλοξενίας ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από τη νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, η κοινότητα μας παραμένει χωρίς κανένα δίκτυ στοιχειώδους προστασίας»
NEWSROOM