«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται

«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται Facebook Twitter
10

Το έχω ξαναπεί: κάποιοι άνθρωποι «ανώνυμοι», καθημερινοί, της διπλανής πόρτας που λένε, αποδεικνύονται, όχι σπάνια, πολύ πιο ενδιαφέροντες και άξιοι να ασχοληθείς μαζί τους από πολλούς επώνυμους. Μια τέτοια περίπτωση είναι η 23χρονη Μαροκινή Γιασμίν, τρανσέξουαλ και LGBT πρόσφυγας που ζει σχεδόν έναν χρόνο στην Αθήνα.

Με εντυπωσίασε εξαρχής όχι μόνο για την τόλμη και το τσαγανό που έχει, καθώς φαίνεται, από παιδί, αλλά επίσης για τον αδαμάντινο χαρακτήρα, την ευστροφία, τη σπιρτάδα και τη μελετημένη αντίληψη που έχει για τα πράγματα.

Βρίσκοντας πολύ ενδιαφέροντα όσα μου είπε για τη φάση της, την κουλτούρα την αραβική αλλά και την ελληνική απέναντι σε αυτήν, για το ίδιο το περιπετειώδες ταξίδι της προς την ελευθερία που, αντίθετα από τη μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων και των μεταναστών, η ίδια πολύ θα ήθελε να καταλήξει οριστικά στην Ελλάδα, είπα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Ξέρω ότι στη Δυτική Ευρώπη είναι ακόμα περισσότερες οι ελευθερίες και οι ευκαιρίες, όμως, όχι, δεν θέλω να μεταναστεύσω ντε και καλά εκεί, δεν τη θεωρώ καν παράδεισο – τον παράδεισό σου, αν σου δοθεί η δυνατότητα, εσύ τον φτιάχνεις και μπορεί να είναι οπουδήποτε!

«Γεννήθηκα στο Μαρακές, αλλά μεγάλωσα στο Αγαδίρ, στα παράλια του Ατλαντικού – ήμουνα το μικρότερο από τέσσερα αδέλφια. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, ούτε πλούσιοι, ούτε όμως και φτωχοί. Δεν μεγαλώσαμε στερημένα.

Γύρω στα 12 ήταν που άρχισα να ανακαλύπτω τη διαφορετικότητά μου, ότι δηλαδή ένιωθα πολύ πιο κορίτσι απ' ό,τι έδειχνε το βιολογικό μου φύλο, κι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα πια να καταπιέζω. Μόλις έγινε αντιληπτό στο σχολείο ότι κάτι "περίεργο" έτρεχε με μένα, δεν ήξερα από πού να φυλαχτώ. Βρισιές, κοροϊδίες, ομοφοβικές συμπεριφορές, στιγματισμός όχι μόνο από συμμαθητές αλλά και από δασκάλους. Μαρτύριο σκέτο, όμως δεν το έβαζα κάτω. Οι χειρότεροι, δε, ήταν εκείνοι οι συμμαθητές που επέμεναν φορτικά να τους κάτσω κι επειδή αρνιόμουνα, σκυλιάζανε.

Δεν ήξερα, βέβαια, ακόμα τι ακριβώς είμαι ούτε τους διαχωρισμούς γκέι, τρανς κ.λπ., απλώς μου έβγαινε μια φυσική θηλυπρέπεια και καταλάβαινα ότι με έλκουν οι άντρες, άσχετα με το αν δεν είχα τότε ερωτικές εμπειρίες. Όσο μεγάλωνα, τόσο οι δικοί μου άρχιζαν να είναι επιθετικοί απέναντί μου, να μου λένε "τι είναι αυτά, ντύσου πιο αντρικά, μην κουνιέσαι" κ.λπ., ειδικά τα μεγαλύτερα αδέρφια.

«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται Facebook Twitter
Με 300 δολάρια το κεφάλι εγώ και τρεις ακόμα lbgt φίλοι πήγαμε να περάσουμε μια νύχτα με πλαστική βάρκα απέναντι στη Λέσβο. Ένα καρυδότσουφλο, δηλαδή, με 30-35 νοματαίους επάνω. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Κατεβαίναμε με τη μητέρα στο παζάρι κι επειδή με κοιτούσαν οι άντρες στον δρόμο, ενοχλούνταν πολύ. "Δεν γέννησα κορίτσι εγώ, γιατί μου το έκανε αυτό ο Θεός" τέτοια μουρμούριζε. Παρέες είχα, εννοείται, ελάχιστες. Τα αγόρια με κορόιδευαν ή θέλανε να με πηδήξουν με το ζόρι, τα κορίτσια με περιφρονούσαν – αργότερα κοιτούσαν πώς να μου φάνε τον γκόμενο για να με πικάρουν! Ακόμα και τα γκέι παιδιά που γνώρισα απέφευγαν να κυκλοφορούμε μαζί έξω γιατί «φαινόμουν» και καρφώνονταν, πράγμα άσχημο σε μια κοινωνία συντηρητική και υποκριτική σαν τη μαροκινή.

Λέω, υποκριτική γιατί στα μέρη μας όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα, αρκεί βέβαια να είναι πίσω από κλειστές πόρτες. Απόρριψη κι εχθρότητα, που λες, από παντού, στήριξη από πουθενά – ευτυχώς, υπήρχε το Διαδίκτυο και χάρη σε αυτό βρήκα το φως μου. Από κει πήρα όλη την πληροφόρηση και τη γνώση που ποτέ κανείς δεν θα μου έδινε εδώ. Έμαθα έτσι τι σημαίνει ομοφυλόφιλος, τρανσέξουαλ, LGBT κοινότητα κ.λπ., την ιστορία μου, τα δικαιώματά μου, μέχρι και για θέματα ορμονών και φυλομετάβασης.

Όταν πέρασα στη σχολή Παραϊατρικών Επαγγελμάτων, που ποτέ δεν τελείωσα εξαιτίας του μπούλινγκ που δεχόμουν ως τρανς από φοιτητές και διδάσκοντες –συνέχιζα, βλέπεις, κανονικά την ορμονοθεραπεία–, ξαναβρέθηκα στο Μαρακές κι εκεί, χάρη στο gayromeo, απέκτησα τις πρώτες μου επαφές με γκέι κόσμο.

Η πρώτη τρανσέξουαλ που γνώρισα, δε, ήταν μια Φιλιππινέζα, θεά κανονική! Δεν θυμάμαι αν είχε κάνει επέμβαση – προσωπικά να σου πω, ναι, κάνω ορμόνες, όμως σε διόρθωση φύλου δεν σκοπεύω να προβώ κι ας νιώθω τελείως γυναίκα μέσα μου. Θα ήθελα πολύ να παντρευτώ, ευχαρίστως θα υιοθετούσα και παιδιά, αλλά έτσι όπως είμαι, ει δυνατόν.

Ίσως παίζει ρόλο και το ότι όσες τρανς γνώρισα που έχουν κάνει φυλομετάβαση είχαν πολλά προβλήματα. Προσωπική εκτίμηση είναι φυσικά αυτή, όπως νιώθει καθένας και καθεμιά, δεν είμαι απόλυτη, τη γνώμη μου λέω!

Την πρώτη μου ολοκληρωμένη εμπειρία την είχα στα 14 με έναν Γάλλο τουρίστα που είχε τα διπλά μου χρόνια. Ήταν πανέμορφος άντρας, ευγενικός και προστατευτικός. Είχαμε κοιταχτεί στον δρόμο και όταν καταλάβαμε και οι δυο τι θέλαμε, πήγαμε στο δωμάτιό του. Ήταν αποκάλυψη για μένα αυτή η πρώτη φορά κι ας πόναγα, κι ας είχα από κοντά και το άγχος της μάνας που με περίμενε να γυρίσω σπίτι. Της είχα πει ότι θα πήγαινα να ψωνίσω κάτι στην αγορά και, πράγματι, ψώνια έκανα, αλλά άλλου τύπου!

Ναι, ξέρω τη φήμη που έχει το Μαρόκο στη Δύση, ότι τάχα είναι παράδεισος για τους γκέι και τις τρανς, όμως όλα αυτά είναι μια κάπως μυθοποιημένη βιτρίνα που αφορά τους τουρίστες, όχι εμάς τους ντόπιους. Η Καζαμπλάνκα είναι διεθνώς γνωστή για τις επεμβάσεις φυλομετάβασης, ποιος ντόπιος τολμάει όμως να επισκεφτεί μια τέτοια κλινική;

Υπάρχει επίσης πολύς αγοραίος έρωτας, πολλοί νεαροί άντρες που εκδίδονται, αλλά αυτός είναι ένας κόσμος χωριστός, καθόλου δεν εφάπτεται με την υπόλοιπη κοινωνία, καμία σχέση δηλαδή με το πώς νιώθει και τι πιστεύει ο μέσος πολίτης για την ομοφυλοφιλία και τον τρανσεξουαλισμό.

«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται Facebook Twitter
Οι Έλληνες μοιάζουν αρκετά με τους Άραβες και γενικότερα αλλά και όσον αφορά την αντιμετώπιση των τρανς: τις γουστάρουν ερωτικά, αλλά δεν θέλουν πολλά-πολλά μαζί τους. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Και μη νομίζεις ότι είμαστε τίποτα φανατικοί θρησκόληπτοι. Οι περισσότεροι συμπατριώτες μου δεν συμπαθούν το ακραίο Ισλάμ, διατηρούν όμως όλη τη macho νοοτροπία του. Αυτή συχνά συνοδεύεται από τσαμπουκάδες και βία. Ακόμα και τα αλητάκια της γειτονιάς μπορούν να εισβάλουν στο σπίτι ενός γκέι ζευγαριού, να το διαπομπεύσουν και να καλέσουν την αστυνομία, που, φυσικά, θα συλλάβει το ζευγάρι, όχι τα κωλόπαιδα, αφού η ομοφυλοφιλία είναι παράνομη.

Και να ήταν μόνο αυτός ο φόβος; Δεν έβρισκα δουλειά. Όταν καταλάβαιναν ότι είμαι τρανς φρίκαραν, με παρενοχλούσαν διαρκώς στον δρόμο, να νοικιάσω σπίτι δικό μου, αδύνατο. Η ίδια η αστυνομία μπορούσε να σε μαζέψει ανά πάσα στιγμή και να σε ταλαιπωρήσει απλώς για να κάνουν οι μπάτσοι χάζι μαζί σου και να σε ειρωνευτούν. Ένιωθες, δε, πολύ τυχερή αν αρκούνταν σε αυτό και δεν σε ξυλοφόρτωναν κιόλας.


Με τα πολλά, κι αφού μια απόπειρά μου να κάνω μόντελινγκ για την Elite και να πάω έτσι στο Παρίσι απέτυχε, παρ' ότι προκρίθηκα, επειδή τα χαρτιά μου γράφανε όνομα αντρικό, κατάφερα εν τέλει να προσληφθώ ως κορίτσι σε κάποια τηλεφωνική εταιρεία. Λίγους μήνες μετά, έρχεται να δουλέψει δίπλα μου μια άλλη υπάλληλος, που επίσης έψαχνε σπίτι.

Αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε, να μοιράσουμε τα έξοδα κι όταν αυτό συνέβη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι εργάζεται για να ξαναράψει τον παρθενικό της υμένα και να μπορέσει έτσι να παντρευτεί αξιοπρεπώς! Δεν ήταν φυσικά η μόνη, χιλιάδες κοπέλες στις αραβικές χώρες καταφεύγουν κάθε χρόνο σε τέτοιες επεμβάσεις.

Τότε κι εγώ με τη σειρά μου την εμπιστεύτηκα, αποκαλύπτοντας το δικό μου μυστικό –δεν με είχε καταλάβει καθόλου ως τότε–, δικαιολογούμενη κιόλας ότι είχα γεννηθεί ερμαφρόδιτη! Σοκαρίστηκε και αρχικά φάνηκε να το διασκεδάζει, όταν όμως κατάλαβε τι ακριβώς συμβαίνει με κάρφωσε δημόσια μπροστά σε όλους στο γραφείο, πιστεύοντας προφανώς ότι υποδυόμενη την "καλοθελήτρια" θα σιγούρευε τη δική της θέση. Έσπευσα να παραιτηθώ την ίδια κιόλας μέρα, προτού γίνει ο κακός χαμός.

Έμαθα στην πορεία να κερδίζω τα προς το ζην χάρη στο σεξ, τη μόνη επαγγελματική διέξοδο που απέμενε, και σύντομα άρχισα να βγάζω πολύ περισσότερα απ' ό,τι αν συνέχιζα ως απλή υπάλληλος. Έλα όμως που δεν ήθελα να είναι αυτό το μέλλον μου! Με είχαν ειρωνευτεί, χτυπήσει, κλέψει, πετροβολήσει, αναγκάσει να φύγω από το πανεπιστήμιο και τη μοναδική εργασία που είχα βρει, ένας που δεν του καθόμουν μου έσπασε τη μύτη... Είπα, λοιπόν, κάποια στιγμή "Γιασμίν, αγάπη μου, μη βασανίζεσαι άλλο εδώ, δεν αντέχεται πια αυτή η χώρα". Όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, με άριστη γνώση αγγλικών και γαλλικών, ονειρευόμουν μια καλή δουλειά και μια ζωή όπως την άξιζα!


Χάρη σε έναν ευκατάστατο πελάτη μου με τον οποίο διατηρούσα και σχέση κατάφερα εν τέλει να βγάλω ένα αεροπορικό εισιτήριο για Κωνσταντινούπολη με σκοπό να περάσω από κει, μέσω Ελλάδας, στην Ευρώπη – ήταν, μου έλεγαν, ευκολότερο από το να το επιχειρήσω μέσω Ισπανίας ή Ιταλίας. Ο δεσμός μου, βέβαια, δεν ήθελε να φύγω και η αλήθεια είναι ότι όλα μου τα πρόσφερε, δεν μου έλειπε τίποτα, δεν έκανε όμως για μένα το χρυσό κλουβί, επιθυμούσα να γίνω ένας άνθρωπος ανεξάρτητος και αυτοδύναμος, όχι ερωμένη πολυτελείας.

«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται Facebook Twitter
Έμαθα στην πορεία να κερδίζω τα προς το ζην χάρη στο σεξ, τη μόνη επαγγελματική διέξοδο που απέμενε, και σύντομα άρχισα να βγάζω πολύ περισσότερα απ' ό,τι αν συνέχιζα ως απλή υπάλληλος. Έλα όμως που δεν ήθελα να είναι αυτό το μέλλον μου! Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Να 'μαι, λοιπόν, την άνοιξη του 2016 στην Κωνσταντινούπολη, στο πρώτο μου κιόλας ταξίδι στο εξωτερικό. Όμως η παραμονή μου εκεί αποδείχτηκε εφιάλτης. Ομοφοβικοί, κακότροποι και κομπλεξικοί, βλέπεις, οι Τούρκοι, ειδικά με μας τις τρανς.

Όλοι μάς θέλουν, αλλά αποκλειστικά για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα για σένα άμα χύσουν, ούτε θέλουν να σε ξέρουν μετά. Μου θύμισαν πολύ τους πατριώτες μου. Εντάξει, υπάρχει έντονη νυχτερινή ζωή, οι γκέι ζουν λίγο πιο ανοιχτά απ' ό,τι στο Μαρόκο, όλα τα άλλα όμως ήτανε ένα έργο που είχα ξαναδεί.

Έμεινα εκεί έναν χρόνο. Δούλευα σε τρανς κλαμπ, αλλά στην Τουρκία ούτε μέλλον έβλεπα ούτε ένιωθα ασφαλής. Το μόνο καλό ήταν ότι εκεί γνώρισα κι άλλα LGBT άτομα, πρόσφυγες ή μετανάστες από αραβικές χώρες, που σκόπευαν επίσης να περάσουν στην Ευρώπη. Με κάποιους γίναμε καλοί φίλοι και αποφασίσαμε να κάνουμε μαζί την απόπειρα.

Είχα έναν πατριώτη μου γνωστό στη Σμύρνη, μαζί κάναμε το «κονέ». Με 300 δολάρια το κεφάλι εγώ και τρεις ακόμα LGBT φίλοι πήγαμε να περάσουμε μια νύχτα με πλαστική βάρκα απέναντι στη Λέσβο. Ένα καρυδότσουφλο, δηλαδή, με 30-35 νοματαίους επάνω. Ο βαρκάρης ήταν... εμείς οι επιβάτες, είχε και κύμα, για τόσους πνιγμένους είχαμε ακούσει, τα χρειαστήκαμε.

Για να πάρουμε θάρρος παραμυθιαζόμασταν μεταξύ μας ότι ok, δεν πειράζει, άμα βουλιάξουμε θα μεταμορφωθούμε σε γοργόνες και θα κολυμπήσουμε προς τη σωτηρία! Ψιθυριστά φυσικά, να μην αντιληφθούν οι άλλοι συνεπιβάτες ότι ανάμεσά τους είχανε δύο τρανς, έναν γκέι και μία λεσβία, γιατί δεν ξέραμε καθόλου τι καπνό φουμάρανε. Θα μπορούσαν είτε να μας στραβοκοιτάξουν είτε να μας πετάξουν στη θάλασσα.

Προτού φτάσουμε στην ακτή μας περισυνέλεξε στα ανοιχτά μια ακταιωρός, βρετανική νομίζω. Αρχικά πίστευα ότι ήταν το τουρκικό Λιμενικό και κλαιγόμουν, "μη με απελάσετε, θα με σκοτώσουν", τέτοια. Όταν κατάλαβα ότι ήταν Ευρωπαίοι, ανακουφίστηκα. Κάτι ναύτες –σκέτα κουκλιά οι άτιμοι!– μας πρόσφεραν κουβέρτες, φαγητό, τσιγάρα. Όσο για μένα, με βάλανε με τις γυναίκες πρόσφυγες που είχαν περισυλλέξει – ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάποιος με αντιμετώπιζε όπως ένιωθα, δηλαδή ως γυναίκα!

Έπειτα μας οδήγησαν στο στρατόπεδο της Μόριας. Ένα χάος, τι να σου πρωτοπεριγράψω! Εμείς κιόλας νιώθαμε σαν άλιεν εκεί, σαν να είχαμε επιστρέψει ξαφνικά στις χώρες μας στα χειρότερά τους. Ευτυχώς, κάτσαμε μερικές μόνο μέρες, οι άνθρωποι του ΟΗΕ μας φέρανε σε επαφή με την Praksis και άλλες ΜΚΟ που ασχολούνται με LGBT πρόσφυγες και σύντομα είχαμε δικό μας διαμέρισμα στη Μυτιλήνη.

«Όλοι μάς θέλουν μόνο για σεξ, δεν δίνουν δεκάρα μετά»: Μια Μαροκινή τρανς πρόσφυγας εξομολογείται Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Μείναμε εκεί έναν μήνα, μας ευχήθηκαν μετά "καλή τύχη" και μας στείλανε Πειραιά με πληρωμένα εισιτήρια – αυτά βλέπουνε κάποιοι άλλοι πρόσφυγες και μας θεωρούν προνομιούχους τους LGBT, δίχως βέβαια να υπολογίζουν τι έχουμε τραβήξει μέχρι να φτάσουμε ως εδώ. Μας βρήκανε, που λες, τα παιδιά διαμέρισμα στην Αθήνα, μας προσέξανε, δεν λέω.

Είναι και σε ποια ΜΚΟ θα πέσεις. Μερικές είναι πολύ ok, άλλες πιο «ξινές». Προσαρμοστήκαμε γρήγορα στον νέο μας τόπο, κοινωνικές επαφές όμως, έναν χρόνο μετά, έχουμε ελάχιστες πέρα από τον κύκλο μας.

Οι Έλληνες μοιάζουν αρκετά με τους Άραβες και γενικότερα αλλά και όσον αφορά την αντιμετώπιση των τρανς: τις γουστάρουν ερωτικά, αλλά δεν θέλουν πολλά-πολλά μαζί τους. Πολλοί Έλληνες γκέι είναι, πάλι, τόσο κομπλεξικοί όσο και οι Άραβες γκέι απέναντί μας, οι δε σχέσεις των LGBT μεταναστών και προσφύγων μεταξύ τους είναι συχνά ανταγωνιστικές, καμία σχέση με συντροφικότητα. Καλά παιδιά παντού θα βρεις, δεν λέω, αναφέρομαι όμως στη συνολική εικόνα.

Μόνο με τις άλλες τρανς τα βρίσκουμε κάπως γιατί μοιραζόμαστε, βλέπεις, κοινά προβλήματα! Μου αρέσει ωστόσο πολύ η Ελλάδα, το κλίμα, το φυσικό περιβάλλον, το πώς ζουν οι άνθρωποι κι ας υπάρχει κρίση. Μοιάζουν πολύ οι τόποι και οι κουλτούρες μας κι αυτό βοηθάει. Σαφώς νιώθω πιο ελεύθερα, μπορείς ακόμα και να καλέσεις την αστυνομία, αν σου δημιουργήσει κάποιος πρόβλημα επειδή είσαι τρανς, κάτι αδιανόητο σε αραβική χώρα!

Ξέρω, φυσικά, ότι στη Δυτική Ευρώπη είναι ακόμα περισσότερες οι ελευθερίες και οι ευκαιρίες, όμως, όχι, δεν θέλω να μεταναστεύσω ντε και καλά εκεί, δεν τη θεωρώ καν παράδεισο – τον παράδεισό σου, αν σου δοθεί η δυνατότητα, εσύ τον φτιάχνεις και μπορεί να είναι οπουδήποτε!

Και το Μαρόκο το αγαπώ, δεν θα έφευγα ποτέ αν μπορούσα να ζήσω λίγο πιο ανθρώπινα εκεί. Μακάρι να μπορέσω να κάνω χαρτιά εδώ με το γυναικείο μου όνομα, να βρω μια δουλειά και να προκόψω. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα, λατρεύω και τους Έλληνες άνδρες, μια χαρά!

Βασικό για μένα, αφού βρω μια κάποια σταθερή απασχόληση, είναι να μπορέσω να κάνω το σώμα μου όπως το θέλω, να ξαναφτιάξω το στήθος μου κ.λπ., να ζήσω όπως νιώθω εν τέλει. Με γοήτευαν, ξέρεις, πάντα οι Αμαζόνες και η Wonder Woman, επίσης οι νεράιδες αλλά και η Poison Ivy των Cramps! Είμαι, νομίζω, ένα αμάλγαμα αυτών, γιατί από τότε που με θυμάμαι παλεύω για την αποδοχή και την αναγνώριση της θηλυκότητάς μου, για το δικαίωμα να υπάρχω όπως εγώ το ορίζω».

Lgbtqi+
10

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Gay, λεσβίες, τρανς πρόσφυγες στην Αθήνα: Μια από τις πλέον «αθέατες», δραματικές όσο και ηρωικές πλευρές του προσφυγικού

Lgbtqi+ / Gay, λεσβίες, τρανς πρόσφυγες στην Αθήνα: Μια από τις πλέον «αθέατες», δραματικές όσο και ηρωικές πλευρές του προσφυγικού

Δοκιμασία αναμφίβολα σκληρή για τον καθένα η προσφυγιά, ακόμα σκληρότερη όμως άμα ανήκεις σε ομάδa «αυξημένου κινδύνου»: έγκυες γυναίκες, ανήλικα παιδιά, ηλικιωμένοι αλλά και άτομα της lgbt κοινότητας, ειδικά όταν προέρχονται από καθεστώτα που θεωρούν την ομοφυλοφιλία θανάσιμο αμάρτημα. Περίεργος για τις ιστορίες, τις συνθήκες και τις διεκδικήσεις τους συνάντησα μια παρέα-ομάδα lgbt προσφύγων, «ψυχή» της οποίας είναι η Σούμα, μια σωστή τρανς «Ζαν Ντ΄Αρκ» από το Κάιρο. Ιδού τι διδάγματα ζωής, αγώνα και αλληλεγγύης αποκόμισα τόσο από την ίδια, όσο κι από τους φίλους και συντρόφους της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
To Jason- Antigone και άλλα 8 πρόσωπα που κινούνται πέρα από το δίπολο άντρας/γυναίκα, μιλούν στο LIFO.gr

Lgbtqi+ / 9 πρόσωπα που κινούνται πέρα από το δίπολο άντρας/γυναίκα, μιλούν στο LIFO.gr

Μια κατατοπιστική συζήτηση με ανθρώπους που κινούνται σε ολόκληρο το (ευρύτατο και ρευστό, όπως αποδεικνύεται) φάσμα της ταυτότητας φύλου για το τι εξυπηρετεί η αυστηρή οριοθέτηση της έννοιας του Φύλου από την κοινωνία
AΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΥΝΑΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από το Μπανγκλαντές ως τη Μόρια και την Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Oliveya Myrah

Οι Αθηναίοι / Μπανγκλαντές / Μόρια / Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Ovileya Myrah

«Για πολύ καιρό ο κόσμος μόνο έπαιρνε από μένα. Τώρα προσπαθώ κι εγώ να κερδίσω πράγματα, να νιώσω ότι έχω μια θέση»: Η διερμηνέας και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και σερβιτόρα στο Shamone είναι η Αθηναία της εβδομάδας. (Προσοχή: Το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης και αυτοτραυματισμού.)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

Ελλάδα / Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

«Με την αναστολή των ενεργειών για τη λειτουργία του πρώτου Ξενώνα Φιλοξενίας ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από τη νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, η κοινότητα μας παραμένει χωρίς κανένα δίκτυ στοιχειώδους προστασίας»
NEWSROOM