Τα θεωρούσαμε γύφτικα. Ό,τι είχε ντέφι, μπουζούκι, λίγο σύνθι. Δεν ειναι τραγούδια αυτά, έλεγαν οι παλιοί. Ήθελαν μαντολίνα και Ξύπνα γλυκιά μου αγράμπελη.
Αλλά εγώ, τις νύχτες, έβαζα σιγανά το Ραδιοφωνικό Σταθμό Μεσσολογγίου που ξενύχταγε μικροφωνίζοντας (η Αμαλιάδα και ο Πύργος έκλειναν γύρω στα μεσάνυχτα) και άκουγα τα λαϊκά.
Μ' άρεσαν γιατί ήταν ακατάλληλα. Και οι γυναίκες λίγο σαν πόρνες. Και οι άντρες ενδελεχείς.
Και όσο φτηνότερα, τόσο πιο τσιμπητά στο ρυθμό - σαν να ερέθιζαν με μικρές, s/m λόγχες τα πλευρά ενός queer Σεβαστιανού- του χτίστη μας του Τάκη.
Κι αυτά τα γλέντια, με το παραμικρό, με ένα τίποτα- δυο μπύρες και μια κουρελού...
Για δεκαετίες πρόδωσα τα μαντολίνα, μέχρι να με ξανάβρουν στην πιο αλλόκοτη στροφή: την Φαρμακολύτρια του Παπαδιαμάντη.
