«Τριήμερο 28ης Οκτωβρίου 2011. Είμαστε ξάπλα στο συμπαθητικό ενοικιαζόμενο δωματιάκι μας στο Βαλτεσινίκο Αρκαδίας. Ακούμε το κλάμα του για ώρα, αλλά είναι νύχτα και δεν φαίνεται τίποτα. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι και μόλις που διακρίνουμε μια φιγούρα στο πεζούλι. Το ζευγάρι του διπλανού δωματίου του πάει γάλα. Νομίζω ότι ζήλεψα λιγάκι. Μετά από ώρα, το κλάμα ακούγεται πλέον έξω από την πόρτα μας. Ανοίγω και βλέπω το πιο μικροσκοπικό τιγρέ γατάκι. Τον βάλαμε στο δωμάτιο και για δυο μέρες δεν το κουνήσαμε από κει. Τέτοια ρομαντζάδα! Ήταν τόσο μικροσκοπικός που με το ζόρι έφτανε να πηδήξει στο κρεβάτι. Τον ονομάσαμε πώς αλλιώς; Βαλτεσινίκο. Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής, απλά τον βάλαμε σε ένα χαρτόκουτο, κάναμε τρεις τρύπες και τον μεταφέραμε στο σκούτερ 3 ½ ώρες δρόμο για την Αθήνα.
σχόλια