Παγκράτιο το παράλιο (λατ., Pancratium maritimum) ή Κρίνος της θάλασσας, ή Θαλασσόκρινος, ή Ασφόδελος της Θάλασσας, ή Κρινάκι του Αγίου Νικολάου, ή Νάρκισσος της θάλασσας ή Κρίνος της άμμου.
"Ο οικότοπος του Παγκράτιου είναι η χαλαρή άμμος στις αμμώδεις παραλίες και στους αμμόλοφους των αμμοθινών, σε άμεση γειτνίαση με τη θάλασσα και παράγει συχνά πυκνές συστάδες. Αυτό το ενδιαίτημα χαρακτηρίζεται από την άμεση έκθεση στον ήλιο και τους ανέμους της θάλασσας και σε συνεχή σπρέι από σταγονίδια αλμυρού νερού που μεταφέρονται από τον άνεμο.
Οι καρποί αυτού του φυτού, σε κάψα, θα εμφανιστούν, λίγο αργότερα το φθινόπωρο. Όταν ανοίξουν, συνήθως στα μέσα του φθινοπώρου, πετάγονται μακριά τα σπόρια του που είναι μαύρα σε απόχρωση, ακανόνιστα και πολύ ελαφριά, ώστε να μπορούν να ταξιδεύσουν, με τον αέρα και με τα κύματα σε μεγάλες αποστάσεις. Και κάποια στιγμή, καθώς θα βγουν σε κάποια άλλη ακτή και όταν θα βρουν ιδανικές συνθήκες, θα δημιουργήσουν νέες αποικίες. Οι σπόροι του συνήθως θάβονται στην άμμο ''αναζητώντας'' μεγαλύτερη υγρασία. Όσοι από αυτούς επιζήσουν, μετά από 4-5 χρόνια θα ανθίσουν και θα συνεχίσουν τον κύκλο της ζωής τους. Αυτός είναι ο ένας τρόπος πολλαπλασιασμού του, ενώ ο άλλος είναι με τους βολβούς του σε γειτονικούς του μητρικού φυτού χώρους. Έτσι, επιτελούν ένα πολύ σημαντικό ''οικολογικό'' καθήκον. Δηλαδή, συγκρατούν την άμμο από τη μανία των ανέμων και των κυμάτων, συνεισφέρουν στη βιοποικιλότητα και στολίζουν τις αμμουδιές. Θα το συναντήσουμε, όπου έχει απομείνει πλέον, μόνο στις αμμώδεις παραλίες της Μεσόγειου, καθώς δέχεται ισχυρή επίθεση από την τουριστική ανάπτυξη στις παραθαλάσσιες περιοχές και γι' αυτό είναι είδος υπό παρακολούθηση.
Το ονόμασαν Παγκράτιο, από τις ελληνικές λέξεις ''κραταιό΄΄ ''παντοδύναμο'', για τiς φαρμακευτικές του ιδιότητες, αλλά και γιατί φυτρώνει σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες. Δηλαδή, πάνω στη άμμο, στο θερμό και ξηρό καλοκαίρι, κοντά στη θάλασσα που δέχεται το ψεκασμό της αλμύρας." [...]
Θεώδορος Κουσουρής
Περιβάλλον με οικολογία (envifriends.blogspot.gr)
