6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία

6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία Facebook Twitter
4

 

6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία Facebook Twitter
Spiderman:Homecoming

Από την ημέρα που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του διάσημου θέματος του Τζων Γουίλιαμς για τον Σούπερμαν του Ρίτσαρντ Ντόνερ μέχρι τις μέρες μας έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι. Σήμερα οι ταινίες με υπερήρωες πρωτοστατούν στην κινηματογραφική αγορά. Η αρχή έγινε με το Dark Knight που μετατράπηκε σε event, ξεπερνώντας σε διάσταση ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ, ουσιαστικά όμως η επικύρωση αυτής της νέας εποχής έρχεται με το Avengers των Marvel Studios το 2010, το οποίο θα εισάγει στο κινηματογραφικό λεξικό τον όρο «διευρυμένο σύμπαν» . Στην Marvel τα πρώτα χρόνια λειτουργούσαν με την λογική τηλεοπτικής σειράς, τις δημιουργικές αποφάσεις λάμβανε μια επιτροπή πολλών ανθρώπων και στη συνέχεια ανέθεταν τα σκηνοθετικά ηνία σε κάποιον, για να εκτελέσει πιστά κι ανώδυνα τις αποφάσεις της επιτροπής. Αν αυτός ο κάποιος προσπαθούσε να παρεκκλίνει από το σχέδιο, θα είχε την τύχη του Έντγκαρ Ράιτ που απολύθηκε, ενώ δούλευε 8 χρόνια πάνω στο Ant-Man. Το αποτέλεσμα ήταν ταινίες που λειτουργούσαν μια χαρά για μεσημεριανές κυριακάτικες προβολές, δίχως όμως ιδιαίτερη ευρηματικότητα, δίχως αξιομνημόνευτα set pieces – αυτά χρειάζονται μεράκι-, δίχως τίποτα πραγματικά τολμηρό – ο σποραδικός χαβαλές δεν λογίζεται ως τόλμη. Οι διαμαρτυρίες μερίδας των φαν φαίνεται να έφτασαν στα αυτιά του στούντιο κι έτσι οι τελευταίες του παραγωγές έχουν λίγο παραπάνω ρίσκο, το Doctor Strange μάλιστα κάνει με την σκηνή της τελικής του μονομαχίας μια έξυπνη αναφορά στην κουραστική «επανάληψη» της τελευταίας πράξης από ταινία σε ταινία, όχι μόνο του στούντιο, αλλά των υπερηρωικών παραγωγών γενικότερα. Αυτό είναι που μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους για την τρίτη εκδοχή των περιπετειών του Ανθρώπου Αράχνη μέσα σε μόλις δεκαπέντε χρόνια. Αναφερόμαστε στο Spiderman:Homecoming, που παίζεται στις αίθουσες τώρα.

Πολύ πριν από αυτή την εκκωφαντική έκρηξη υπερηρωισμού στην μεγάλη οθόνη όμως, είχαμε δει ταινίες που είχαν το στίγμα του δημιουργού, που διέθεταν κάτι ξεχωριστό, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την εισπρακτικά ασφαλή οδό. Από αυτές κάποιες έπιασαν τον παλμό κοινού και κριτικών, όπως τα Μπάτμαν του Τιμ Μπέρτον και του Νόλαν, κάποιες άλλες όμως όχι. Και με τον καιρό ξεχάστηκαν. Αν έβγαιναν στο σινεμά σήμερα, πιθανότατα θα δέχονταν επαίνους για τον ρεβιζιονισμό τους και σίγουρα θα έβγαζαν κάποια χρήματα παραπάνω. Ας θυμηθούμε λοιπόν έξι από αυτές, οι οποίες πρέπει να επανεκτιμηθούν και να αποκτήσουν την θέση που τους αξίζει στην υπερηρωική φιλμογραφία .

Nτάρκμαν (Darkman, 1990)

Χρόνια πριν ο Σαμ Ρέιμι αναλάβει τα ηνία του «Spiderman», επιχείρησε να αναβιώσει κινηματογραφικά τις περιπέτειες του Ανθρώπου Σκια κι αφού δεν πήρε τα δικαιώματα – κάτι που θα καταφέρει τέσσερα χρόνια μετά ο Ράσελ Μαλκάχι (Highlander) στο κατά διαστήματα απολαυστικό «The Shadow» με τον Άλεκ Μπόλντουιν – δημιούργησε τον Ντάρκμαν. Ο Ντάρκμαν είναι ένας ιδιοφυής, καλοσυνάτος επιστήμονας, που μετατρέπεται σε έναν κυριευμένο από οργή και μίσος εκδικητή, όταν ομάδα γκάνγκστερ τον καίει ζωντανό. Το στυλιζαρισμένο φιλμ του Ρέιμι διαθέτει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ – οι αδερφοί Κοέν έβαλαν το χεράκι τους στο σενάριο –, μια τραγική τελευταία πράξη με τον ήρωα να αποδέχεται με αποστροφή, αυτό που έχει καταντήσει και τον πάντα αξιόπιστο Λιαμ Νίσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο να δίνει δείγματα της action περσόνας, που επρόκειτο να αναπτύξει σε μεταγενέστερο στάδιο της καριέρας του. Τηρουμένων των αναλογιών, η ταινία κινήθηκε συμπαθητικά στα ταμεία και θριάμβευσε στην αγορά του video, όπου γνώρισε δύο φριχτές συνέχειες, από τις οποίες απείχαν σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Δυστυχώς σήμερα έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ευκαιρία να την (ξανα)ανακαλύψετε.

Άφθαρτος (Unbreakable, 200)

Ερχόμενο στις αίθουσες με περισσή μυστικοπάθεια έναν χρόνο μετά την απρόσμενη, κολοσσιαία εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης», το «Unbreakable» μάλλον απογοήτευσε μερίδα θεατών, που περίμενε από τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ένα άτυπο σίκουελ του φαντασματικού θρίλερ με τον Μπρούς Γουίλις, καθώς τους έφερε αντιμέτωπους με ένα βαθιά μελαγχολικό φιλμ. Τα χρώματα του, οι ρυθμοί του, το παίξιμο των ηθοποιών του, οι οποίοι σχεδόν ψιθυρίζουν, όλα μοιάζουν έτσι ενορχηστρωμένα, ώστε να αποδώσουν την θλίψη ενός αρσενικού που ξυπνά κάθε πρωί με την αίσθηση, πως δεν κάνει εκείνο για το οποίο είναι προορισμένος. Και μεγαλύτερη αμαρτία από μια ζωή χαμένη ίσως και να μην υπάρχει.

Γύρω στα μισά της ταινίας όμως συνειδητοποιούμε, πως αυτό που παρακολουθούμε είναι ουσιαστικά ένα superhero origin. Ένα έκτακτο superhero origin το οποίο , εν έτει 2000, θα τοποθετήσει τον υπερήρωα στον πραγματικό κόσμο, αντιμέτωπο με ρεαλιστικούς εχθρούς και καθημερινές αγωνίες, όπως το να εκπληρώσει τις προσδοκίες της συζύγου του, που περιμένει από αυτόν να είναι σύντροφος και προστάτης, αλλά και του ανήλικου γιου του, που βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα του έναν από τους ήρωες στις σελίδες των κόμικ, που ξεφυλλίζει, και περιμένει από αυτόν να ανταποκριθεί αναλόγως. Η ενηλικίωση της κόμικ περιπέτειας ξεκινά -και τελειώνει;- εδώ.

The Hulk (2003)

Το Hulk του Ανγκ Λι σήμερα μνημονεύεται περισσότερο ως παράδειγμα μεγάλης πτώσης στις εισπράξεις στο box-office κατά το δεύτερο σαββατοκύριακο, παρά για οτιδήποτε άλλο. Μεγάλο άδικο για μια ταινία, που δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τον ήρωα και την ουσία του, αντί να τον χρησιμοποιεί ως αφορμή για αδιάκοπη δράση, όπου ο σαματάς και τα οπτικά εφέ αντικαθιστούν τα ευρήματα. Στην ταινία θα βρεις πολλά δάνεια από τα κινηματογραφικά "τέρατα" της παραγωγού εταιρείας Universal μέχρι την Πεντάμορφη και το Τέρας, η βασική αναφορά όμως είναι ο μύθος Φρανκενστάιν, καθώς στον πυρήνα της βρίσκεται η πάλη ανάμεσα στο Πλάσμα και τον Δημιουργό του, αλλά και o αγώνας της νέας (και κάθε νέας) γενιάς, να απομακρυνθεί από την αρτηριοσκλήρυνση της παλαιότερης και να χαράξει την δική της πορεία. Ταυτόχρονα ο Ταιβανέζος δημιουργός αναπλάθει επιτυχώς την κομιξάδικη αισθητική, εφευρίσκοντας τρόπους να μεταβεί από πλάνο σε πλάνο, έτσι ώστε να σου δίνει την εντύπωση ότι πηγαίνεις από καρέ σε καρέ, όπως στις ιλουστρασιόν σελίδες, που ξεφύλλιζες μετά μανίας στα νιάτα σου. Αν αγαπάς πραγματικά τα κόμικ, δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να θέλεις από μια κομιξάδικη περιπέτεια.

O Τιμωρός (The Punisher, 2004)

Aπό τις έξι ταινίες που απαρτίζουν αυτή την λίστα, το «The Punisher» είναι το μοναδικό, που, όσο καλή θέληση και να έχεις, καλή ταινία δεν το λες, αν και είναι σαφώς ανώτερο από τις άλλες δύο κινηματογραφικές εκδοχές του ήρωα, της ομότιτλης του '89 με τον Ντολφ Λούντγκρεν και του κακουργηματικά κακόγουστου «Punisher: War Zone» του 2008. Ο ίδιος ο Punisher είναι ένας ιδιαίτερος υπερήρωας , ουσιαστικά μοναδική του υπερδύναμη είναι η περιφρόνηση της Καινής Διαθήκης. Αντιλαμβανόμενος αυτή του την ιδιαιτερότητα ο Τζόναθαν Χέινσλυ μεταφέρει τις περιπέτειες του ήρωα με αρμοστή «βρωμιά» στην οθόνη, η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει το σηματάκι της Cannon Films στην εισαγωγή, παραπέμπει ευθέως στο σινεμά δράσης που πρέσβευε αυτή η λατρεμένη από τους μπιμουβάδες εταιρεία παραγωγής στα 80's.


Δοκιμάστε το μόνο προετοιμασμένοι για θέαμα δεύτερης διαλογής και ίσως εκπλαγείτε από τις ουκ ολίγες εκλάμψεις pulp ιδιοφυίας, όπως η σκηνή στο diner, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο συνημμένο video. Η σύλληψη –γιατί η εκτέλεση χωλαίνει ελαφρώς - θα έκανε τους Κοέν να τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση.

Σούπερμαν, η Επιστροφή (Superman Returns, 2006)


Ο μεσσιανισμός είναι δομικό στοιχείο του υπερηρωικού κόμικ. Ο υπερήρωας είναι εκείνος από τον οποίο περιμένουμε να φορτωθεί τα κρίματα μας και να μας σώσει από τις δυνάμεις του Κακού. Αν δεν αποδεχτείς αυτή την σύμβαση, διαφωνείς επί της αρχής με οποιαδήποτε υπερηρωική ταινία. Προσπερνώντας λοιπόν εκείνους που ενοχλήθηκαν από το «Superman Returns» επειδή είδαν σε αυτό μια χριστιανική αλληγορία, είναι απορίας άξιον γιατί θεωρείται αυτή η ταινία ατυχής μεταφορά των περιπετειών και όχι το ανερμάτιστο «Man of Steel» του Ζακ Σνάιντερ. Στο «Superman Returns» ο Μπράιαν Σίνγκερ μεταφέρει αυτούσιο τον ρομαντισμό της αρχικής ταινίας του Ρίτσαρντ Ντόνερ, εκσυγχρονίζοντας το (αρκετά) γερασμένο του θέαμα, και συλλαμβάνει ιδιοφυώς το δράμα του ήρωα σε εκείνη την σκηνή που ίπταται πάνω από την γη, ακούγοντας τις εκκλήσεις σε βοήθεια των ανθρώπων, καλούμενος να αποφασίσει, που θα πρωτοσπεύσει, καθώς αδυνατεί να τους βοηθήσει όλους. Προσθέτει επίσης κάτι καινούργιο στην μυθολογία του ήρωα και κλείνει την ταινία ολοκληρώνοντας τον κύκλο, που ξεκίνησε με το original, σε μια σκηνή ακράτητου συναισθηματισμού, που θα πρέπει πραγματικά να είσαι πολύ σκληρόπετσος, ώστε να μην βουρκώσεις.
Στα μάτια μου αυτά το κάνουν μια καλή μεταφορά. Τουλάχιστον.

Watchmen (2009)


Το graphic novel του Άλαν Μουρ φιγουράρει κατά διαστήματα στις λίστες με τα σπουδαιότερα βιβλία όλων των εποχών και συνιστά από μόνο του ένα τρανταχτό επιχείρημα απέναντι σε εκείνους, που αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά την 9η τέχνη. Ουκ ολίγοι δημιουργοί επιχείρησαν να το μεταφέρουν στο σινεμά κι ο κλήρος έλαχε στον Ζακ Σνάιντερ. Η Warner ξεκίνησε το επιθετικό promotion της ταινίας έναν χρόνο πριν, προγραμμάτισε την ταινία να βγει στις αίθουσες την ίδια περίοδο, που οι «300» του ίδιου σκηνοθέτη σάρωσαν στο box-office λίγα χρόνια πριν, όταν τελικά κυκλοφόρησε όμως σημείωσε χλιαρές εισπράξεις και έλαβε ανάμεικτες κριτικές.


Στο «Watchmen» o Σνάιντερ παραμερίζει (ορθώς) την ιδιότυπη αφήγηση του κόμικ, καθώς πρόκειται για διαφορετικό format, αφαιρεί και κάποια στοιχεία που μάλλον δεν θα έδειχναν ωραία στο πανί και παραδίδει μια αυθάδικη, πιστή στο πνεύμα τoυ graphic novel ταινία, που εξισορροπεί έξοχα ανάμεσα στην αυτοπαρωδία και την τραγωδία και αναρωτιέται όχι μόνο αν χρειαζόμαστε τον Θεό, αλλά και τί τύπου Θεό χρειαζόμαστε. Όχι ακριβώς αυτό που θα ήθελε κάποιος, που αναζητούσε να αποδράσει ανώδυνα για δυο ώρες σε μια αίθουσα.

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Το πρόβλημα με το Superman Returns είναι ότι ουσιαστικά στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη νοσταλγία, χωρίς να προσφέρει τίποτε άλλο.Η ταινία είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν τα πάντα να σου δημιουργούν συνειρμούς, από τη βασική πλοκή (ο Superman έρχεται αντιμέτωπος με τον Lex Luthor και τα κτιματομεσιτικά -lol - σχέδιά του, η Lois φλερτάρει με τον Superman και αγνοεί τον Clark Kent, ο Superman σώζει γατιά από δέντρα/αεροπλάνα που έχουν τεχνητά προβλήματα και την χαζή βοηθό του Luthor που έχει πρόβλημα με το αυτοκίνητό της), ως τις ατάκες του Superman ("I hope this hasn’t put you off of flying. Statistically speaking, it’s still the safest way to travel") ως το φλερτ με τη Lois Lane, ως την κλασική σκηνή που πετά και χαμογελά στην κάμερα, Christopher Reeve style, ως τα mannerisms του ίδιου του Κλαρκ Κεντ.Τα μόνα "καινούρια" (μετά βίας) πράγματα ήταν ο πιθανός γιος του Superman (αν και αυτό σαν concept είχε "παίξει" ήδη τηλεοπτικά, στο Lois & Clark και νομίζω και στο Smallville) και ο "μεσσιανισμός", προφανής επιρροή από τις δουλειές του Grant Morrison.Με άλλα λόγια ήταν σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο για πολλοστή φορά... Αυτό λέγεται fan service και, οκ δεν είναι κακό να υπάρχει πού και πού, έτσι για την πλάκα (όπως π.χ. γίνεται σε κάποιες από τις ταινίες X-men όπου υπάρχουν αναφορές και one-liners με σκοπό το fan service).Είναι πρόβλημα όμως όταν η τανία σου δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ άλλο να δείξει. Κι αν αυτό ίσως αρκεί για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, οι οποίοι έχουν μεγαλώσει με τον Superman του Donner (και τον Batman του Tim Burton) και έχουν δεθεί συναισθηματικά με το παίξιμο από τον Christopher Reeve, το ίδιο δεν ισχύει για τις μικρότερες ηλικίες, οι οποίες δεν έχουν αυτό το δέσιμο και απλά βλέπουν μια βαρετή ταινία στην οποία για 2+ ώρες δεν συμβαίνει τίποτα και στην οποία ο μεγάλος εχθρός του ήρωα τελικά είναι... ένα τεχνητό νησί.Βασικά οι Screen Junkies και το How it Should Have Ended το έχουν πει πολύ καλύτερα από εμένα οπότε απλά σας παραπέμπω στα βίντεό τους.
2 πράγματα: 1) Το Superman returns ηταν μόνο λουσα! Το Man of steel θεωρώ πως είναι ή καλύτερη μεταφορά ενος γενικώς μετρίου κομικ. 2) Που ακριβως είδες στοιχεια αυτοπαρωδιας στο Watchmen? Αυτό πραγματικά με τρώει! Μιλάμε για μια κατεξοχήν σοβαροφανη ταινία. Γαματη, αλλά σοβαροφανη!