ADVERTORIAL
Όταν ήμουν μαθήτρια πίστευα ότι οι ημέρες της εβδομάδας είναι μια χρωματιστή παλέτα που ξεκινάει από το μαύρο της Δευτέρας και καταλήγει μετά από κάποιες αποχρώσεις του γκρι στο λευκό της Παρασκευής. Τότε, έλεγα πως η ρετσινιά που ακολουθεί την κάθε μέρα δεν θα ισχύει μόλις τελειώσει το σχολείο και γίνω μια εργαζόμενη όπως οι υπόλοιποι μεγάλοι που έβλεπα γύρω μου. Τελικά, εγώ μεγάλωσα και ξεκίνησα την πενθήμερη εργασία (Δευτέρα με Παρασκευή) για να καταλάβω ότι η χρωματική παλέτα εξακολουθεί να ισχύει και ότι τα πρωινά της Δευτέρας είναι εξ ορισμού δύσκολα, ενώ αντίστοιχα οι Παρασκευές συνοδεύονται πάντα από μια χαρούμενη διάθεση ελευθερίας από τα δεσμά σου.
Εκείνη η Παρασκευή ήταν η τελευταία της εβδομάδας και η τελευταία πριν τις καλοκαιρινές διακοπές που θα ξεκινούσαν το επόμενο πρωί μέσα στο καράβι για την Αμοργό... Εδώ και χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι οι καλοκαιρινές διακοπές της ενήλικης ζωής έχουν διαφορετική βαρύτητα από εκείνες της σχολικής περιόδου και η ημέρα που σηματοδοτεί το τέλος της εργάσιμη σεζόν σε κάνει να χαίρεσαι περισσότερο κι από τα μικρά παιδιά που τελειώνουν το σχολείο.
Τι γίνεται όμως όταν για να κλείσεις τι εκκρεμότητες του γραφείου κρέμεσαι από ένα τηλεφώνημα; Έτσι είναι ο χώρος της διαφήμισης. Μέχρι να ολοκληρώσεις το project ο πελάτης περιμένει εσένα και όταν στείλεις τη δουλειά και περιμένεις την απάντησή του, εκείνος παίρνει τον χρόνο του μέχρι τελευταία στιγμή που επανέρχεται για να διορθώσει τη μισή (τουλάχιστον) δουλειά, να δει το νέο δημιουργικό να κάνει κάποιες ακόμα διορθώσεις και να απαιτήσει να έχει την παραγωγή στα χέρια του... χτες!
Κάπως έτσι η τελευταία μέρα πριν τις διακοπές του καλοκαιριού μπορεί να γίνει μαύρη (σαν Δευτέρα ένα πράγμα) και να αποκτήσεις πίεση περιμένοντας την τελική έγκριση (δεδομένου ότι δεν υπάρχει χρόνος να ολοκληρωθεί η δουλειά αφού επιστρέψεις). Σε αυτή την περίπτωση ο πελάτης μπορεί να παίρνει (ακόμα και ασυνείδητα) μια μικρή ευχάριστη εκδίκηση αφού γνωρίζει ότι βρίσκεσαι με το ένα πόδι στο νησί και εξαρτάται από εκείνον αν και πότε θα πατήσεις και το άλλο... Η λύση ήταν να δώσω το τηλέφωνο του κινητού μου και να εύχομαι πως μέχρι να μπω στο καράβι θα έχω την τελική έγκριση για τη δουλειά ώστε να ξεκινήσω χωρίς άγχος την καλοκαιρινή αποσυμπίεση. Ο χρόνος περνούσε με το κινητό μου στο χέρι, μη τυχόν και χάσω την κλήση που περίμενα και αυτό σήμαινε ότι κάθε πέντε λεπτά κοιτούσα την οθόνη του Nokia 5 ευχόμενη να τελειώσει αυτό το μαρτύριο όσο το δυνατόν πιο σύντομα...
Η βαλίτσα ετοιμάστηκε χωρίς να έχω απάντηση, το ραντεβού στον Πειραιά έκλεισε χωρίς να με έχει πάρει ο πελάτης και βγήκα για μια βόλτα στο κέντρο που ήλπιζα να με βοηθήσει να ξεχάσω αυτό το καλοκαιρινό «καψόνι» που μέχρι εκείνη τη στιγμή επισκίαζε την καλοκαιρινή μου ξεκούραση. Φυσικά βγήκα με το κινητό στο χέρι, γνωρίζοντας ότι αν η απάντηση δεν είναι θετική θα πρέπει να βρω μια λύση από το νησί των διακοπών μου... Τότε δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Κι όταν δεν το πιστεύεις, τότε κάτι γίνεται για να σου αποδείξει πως φυσικά και μπορούν να γίνουν χειρότερα...
Την ώρα που περπατούσα αφηρημένη, αφού το μόνο που σκεφτόμουν ήταν σενάρια με κακό τέλος, το κινητό μου χτύπησε και μόλις που πρόλαβα να το σηκώσω για να καταλάβω ότι ήταν η κλήση που περίμενα... Τότε, ο Μέρφι μου έκλεισε το μάτι και το τηλέφωνο γλίστρησε από το χέρι μου σε μια πορεία βγαλμένη από ταινία τρόμου που παρέτεινε την αγωνία για το αν ο πρωταγωνιστής θα καταφέρει να ζήσει... Παγωμένη το κοιτούσα να κάνει τούμπες ενώ σκεφτόμουν ότι στην άλλη γραμμή βρίσκεται ο πελάτης που με την απάντησή του θα κήρυσσε την έναρξη ή την αναβολή των διακοπών μου. Πλησίασα ψύχραιμη και μόλις είδα ότι δεν είχε σπάσει κάτι, το σήκωσα και συνέχισα να μιλάω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Εξάλλου, ο λόγος που είχα επιλέξει το Nokia 5 ήταν ακριβώς η ανθεκτικότητά του. Γιατί αυτό το κινητό όσο άσχημα και να πέσει απλώς δεν παθαίνει τίποτα... Τελικά όταν έβαλα πάλι το ακουστικό στο αφτί μου άκουσα το ονειρεμένο «είμαστε ok!» που εκείνη τη στιγμή είχε το χρώμα από τη θάλασσα της Αγίας Άννας και τη γεύση από τα ρακόμελα στην Αιγιάλη...
Το κινητό μου είχε σώσει την ημέρα, τις διακοπές και φυσικά τη διάθεση αφού μπορούσα να ξεκινήσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές χωρίς άλλο άγχος κρατώντας στο χέρι το Nokia 5 γεμάτη υπερηφάνεια για την επιλογή μου να έχω ένα κινητό που δεν σπάει ποτέ και επίσης δεν γυαλίζει στο φως χάρη στην ξεχωριστή του οθόνη όπου όλα φαίνονται καθαρά ακόμα και κάτω από τον ήλιο... Κι όταν λέμε ήλιο εννοούμε τον ήλιο της Αμοργού που με περίμενε την επόμενη μέρα... Όταν σφύριξε το πλοίο αναστέναξα βαθιά και άφησα πίσω τα πάντα εκτός από το Nokia 5 για να μου θυμίζει ότι κάποιες επιλογές δεν σε προδίδουν ποτέ!
