ADVERTORIAL
Τις προηγούμενες εβδομάδες έτρεξε ένας ιδιαίτερος διαγωνισμός που μου γαργάλησε το μυαλό και την περιέργεια. Ήταν το "Μοιράσου την ιστορία σου" από την Coca-Cola. Μια ιστορία που μπορούσε να είναι της πρώτης αγάπης, του πρώτου φιλιού, ενός χωρισμού, μιας ιστορίας εν τέλει που έχει ο καθένας και θυμάται λόγω του ειδικού της βάρους ή ανάμνησης που δημιούργησε.
Κλείνοντας αυτόν τον μικρό μαραθώνιο ιστοριών, διάβασα τις εξομολογήσεις που βρήκαν τη μεγαλύτερη ανταπόκριση στους περισσότερους, καθότι ως άνθρωποι, πολλά βιώματα είναι κοινά. Αγάπη, ενθουσιασμός, πεταλουδίτσες στο στομάχι, απογοήτευση, κλάμα, αστεράκια. Όλα τα χρώματα της συναισθηματικής ίριδας, σε μορφή μικρών πραγματικών ιστοριών, των δικών μας αναγνωστών.
Θα ξεκινήσω με τις πιο γκρι για να κλείσω με τις πιο ροζ, καθότι μεταξύ μας, σε ποιον φυσιολογικό –άνευ ψυχολογικών- άνθρωπο, δεν αρέσουν τα happy endings;
Η tinkerbell στο «Δεν υπάρχει "για πάντα"...» βρήκε μπροστά της το Γολγοθά του εξωτερικού, μετά από ένα υπέροχα επεισοδιακό εξάμηνο σχέσης, τον οποίο όμως ξεπέρασε με σοφία, γεμάτο καθημερινό πρόγραμμα και φίλους! Εύγε παιδί μου, θα συνυπογράψω το φινάλε σου «η ζωή -όπως και εγώ- είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή».
Η πιο μαύρη ιστορία είναι η περιγραφή του χειρότερου πρώτου ραντεβού της Ζωίτσας (zoitsa). Μα καλά βρε αχαρακτήριστε τύπε… και μου στήνεις το κορίτσι και μου την πας σε στέκι σου όπου το παίζεις βλαχοδήμαρχος, και την αφήνεις να φύγει μόνη σαν την ανεμώνη, στη μία το βράδυ;;; Αίσχος.
Δεν είναι λίγο να μιλάει ένας άνδρας για την ανάγκη του να ζήσεις τον πόνο ενός χωρισμού, από αυτούς που σε παραλύουν και σε διαλύουν προσωρινά. Γιατί όλα αυτά είναι προσωρινά. Πονάς, κλαις, το ζεις και μετά καθαρίζεις συναισθηματικά/ψυχικά για να έρθουν πάλι τα χαμόγελα και οι όμορφες στιγμές.
Και μετά τα στενάχωρα θα σας πάω σε μία κλασική αξία, ναι-ναι η μάνα μας είναι, με την ιστορία της valia1994, στην ιστορία «Πραγματική αγάπη». «...Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι η μυρωδιά το άγγιγμα και η φωνή της μητέρας μου να μου λέει το πόσο με αγαπάει με ένα τεράστιο φιλί...». Μετά από αυτό, πήρα τηλέφωνο μανούλα. Αλήθεια.
Και μετά από αυτά, ας πάμε σε αυτά που αγαπάμε, σε αυτά που έκαναν τις αισθηματικές κομεντί παγκόσμια επιτυχία στον κινηματογράφο και την Μεγκ Ράιαν, ιέρειά τους.
Ας ξεκινήσουμε με την Olgis και την ιστορία της «Ένα λουλούδι που ποτέ δε θα μαραθεί». Πρόκειται για μια φιλία που κατέληξε σε έρωτα και μάλιστα τη μέρα των ερωτευμένων, όταν και οι δυο άνευ βαλεντίνων, υποσχέθηκαν να την περάσουν μαζί! Αν και δεν χαρακτηρίζομαι από κανένα ιδιαίτερο ρομαντισμό, αυτό με βρήκε σύμφωνη. Δυο φίλοι που έκανα το βήμα μπροστά, με ένα αγαπημένο τοπίο και ένα λουλούδι οριγκάμι που δεν πρόκειται να μαραθεί ποτέ. Ωραίο.
Πηγαίνοντας τώρα στην ιστορία του Giannis και «Το πρώτο του φιλί». Θυμάται ημερομηνία, ώρα, μέρος, συναίσθημα, τα πάντα. Θυμάται τη μεθυστική ζάλη, τα δροσερά της χείλη σε ένα ζεστό καλοκαίρι. Way to go boy! Μαζί σου.
Και συνεχίζοντας με το «ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙ!», αυτό της anta_kpts, μια κλασική ιστορία μιας καληνύχτας σε ένα αμάξι, που πήρε το ρίσκο του και τη χαίρεται εδώ και 11 χρόνια και με στεφάνι. Κύριος.
Σε ένα τέτοιο πρώτο φιλί, σε αυτό το «Πρώτο ραντεβού» η Σταρέλια μας διηγείται μια γνωριμία που ξεκίνησε με ώρες κουβέντας και ατελείωτης πάρλας για να καταλήξει σε ένα ταξίδι με την παρέα που σηματοδότησε την αρχή μια σχέσης που μετράει ήδη 3,5 χρόνια. Μπράβο παιδιά μου και σε άλλα τόσα, με ταξίδια και κουβέντες από αυτές που σας έφεραν κοντά εξαρχής.
Σε μια σχέση πάθους, καθότι μια ιστορία που τιτλοφορείται «Κάποιοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ!» της gig, καταλαβαίνουμε ότι πέρασε από εξετάσεις. Αυτές του χωρισμού, που ενώ είσαι μακριά, τελικά δεν θες να είσαι πουθενά αλλού και που ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, καθόλου τυχαίο, βρίσκεσαι στο αγαπημένο σας μαγαζί για να το πας πάλι από την αρχή. Βάλτε ένα ουίσκι με Coca-Cola στα παιδιά από μένα.
Και μια και βρίσκομαι σε bar mode, θα συνεχίσω με την Claire και την «Η πρώτη αγκαλιά», που έγινε που αλλού; Σε ένα μπαράκι, όπου ξαφνικά μεταξύ γέλιου και πειράγματος, βρέθηκε ο ένας εκεί που έπρεπε να είναι: στην αγκαλιά του άλλου. Από τότε και μετράει ήδη 16 ολόκληρα χρόνια. Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι διαβάζοντας το «Ένιωσα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, σαν να βρέθηκα εκεί που ανήκω.» με έκανε να σκεφτώ ότι τελικά αυτό το συναίσθημα υπάρχει και δεν ανήκει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας ενός βιβλίου ή μιας ταινίας. Ευχαριστώ Claire.
Λίγο πριν το φινάλε αυτής της μικρής ανασκόπησης, θα βρούμε τον Prodromos και την ιστορία του «Τι κάνει ο ήλιος στις γυναίκες;», που με έκανε να γελάσω. Η μικρή του (;) βαρηκοΐα σε ένα από τα πρώτα ραντεβού, τους έκανε να λυθούν στα γέλια. Καθότι η ασυλλόγιστη έκθεση στον ήλιο μπορεί να μην κάνει τις γυναίκες να γεννάνε αλλά να γερνάνε και άλλα πολλά φαντάζομαι τέτοια που έχουν γίνει προσωπικά τους ανέκδοτα την τελευταία δεκαετία που είναι μαζί. Σας εύχομαι πάντα να γελάτε, γιατί αν κάτι κρατάει τις σχέσεις ζωντανές, αυτό είναι σίγουρα το γέλιο.
Για το τέλος, άφησα τον νικητή! Αν και αναδείχθηκε με κλήρωση, ο Θοδωρής Ντελμπεντέρης με την γλυκόπικρη ιστορία του «Que sera sera», μας έδωσε το δικό του στίγμα. Δεν είναι λίγο να μιλάει ένας άνδρας για την ανάγκη του να ζήσεις τον πόνο ενός χωρισμού, από αυτούς που σε παραλύουν και σε διαλύουν προσωρινά. Γιατί όλα αυτά είναι προσωρινά. Πονάς, κλαις, το ζεις και μετά καθαρίζεις συναισθηματικά/ψυχικά για να έρθουν πάλι τα χαμόγελα και οι όμορφες στιγμές. Ο Θοδωρής κλείνει με το «ΖΗΣΕ!!!» και αυτό εύχομαι από καρδιάς για όλους μας.
σχόλια