Άλφα, όπως «Ααααααα!», η τρομερή ιαχή του Ταρζάν. Όπως Αέραααα! Όπως η περίφημη «Κραυγή» του Munch. Όπως Αγάπη, Αλήθεια, όπως Αγγελική (η Αγγελική μου!). Όπως Αλέξης Ακριθάκης. Όπως Αξελός, ο μεγάλος στοχαστής, ο οποίος δήλωσε πως «η Τέχνη έχει τελειώσει και τώρα ζούμε τον απόηχό της που μπορεί να διαρκέσει, ίσως, ακόμη διακόσια χρόνια». Από πότε άραγε ξεκινάει το μέτρημα; Από το μουστάκι που φόρεσε ο Ντυσάν στην Τζοκόντα; Τότε μας απέμειναν μόνο τα μισά.
Βήτα, όπως Βαν Γκογκ. Επειδή νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα για τη ζωή και το έργο του, πέστε μου ποιο αυτί έκοψε. Έχετε 50% πιθανότητες να απαντήσετε σωστά.
Γάμμα, όπως Γέλιο. Αυτό είναι που θα σας θάψει! Και, όποιος γελάει τελευταίος, γελάει καλύτερα. Λοιπόν: Γέλιο Γελοίοι Γαμιόληδες! Γαβ-γαβ-γαβ! Γκρρρρ...
Δέλτα, όπως Διαφωτισμός. Μία από τις τρεις πιο βαρετές, υπερτιμημένες, όπως και επίκαιρες λέξεις-καραμέλες που με κάνουν να χασμουριέμαι. Οι άλλες δύο είναι: Ορθολογισμός και Βαϊμάρη. Ο «εικονοκλαστικός» Περικλής Κοροβέσης υποστηρίζει -προβοκατόρικα- πως η έννοια του κατώτερου ανθρώπου είναι προϊόν του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Παραθέτει μια σειρά παραδείγματα, ξεκινώντας από τον Βολταίρο που είπε πως οι λευκοί είναι ανώτεροι από τους νέγρους, οι νέγροι από τους πιθήκους και οι πίθηκοι από τα στρείδια. Άρα, κατ' εμέ, ο Βολταίρος είναι ανώτερος του Άουσβιτς.
Έψιλον, όπως Ελλάδα; Όπως Ευρώ; Όπως Ευρώπη; Μπά! Αυτά είναι πια κενά νοήματα. Θα έλεγα, όπως Έκτορας και Εμμέλεια, τα δυο μου Εγγονάκια!
Ζήτα, όπως Ζήτω! Δεν εννοώ, βέβαια, το περιβόητο χιτλερικό ουρλιαχτό «Ζήτω η Νίκη!» (αντί του ορθότερου «Ζήτω που καήκαμε!») που ξεστομίζουν πριν αυτοκτονήσουν οι ηττημένοι ναζί, πριν δολοφονήσουν και τα πέντε τους παιδιά (Γκαίμπελς) ή πριν μπούνε στον Κορυδαλλό με βραχιολάκια. Εννοώ το «Ζ» που τους χαράζει με το σπαθί του ο Ζορρό. Εννοώ το «Ζ» του Γαβρά (και του Βασιλικού, φυσικά) που ξεκινάει από τον Λαμπράκη και διασχίζει την ιστορία μέχρι τις μέρες μας, μέσω του Παύλου Φύσσα, και σημαίνει Ζει, σημαίνει Ζωή!
Ήτα, όπως 'Ηλιος. Όπως «Ηλίου Φαεινότερον» το πόσα εκατομμύρια κλωνοποιημένους μαλάκες διαθέτει αυτή η πατρίδα. Προτείνω στη νέα ελληνική γλώσσα να καθιερωθεί σαν «Ηλίου Φαηλότερον».
Θήτα, όπως Θάλασσα, όπως Θάνατος, όπως Θέληση, όπως Θάλεια (η μητέρα μου!), γιατί αυτά υπάρχουν, ενώ Θεός δεν υπάρχει!
Γιώτα, όπως Ιδρώτας. Αυτό φτάνει!
Κάππα, όπως Κρίση. Κρίση Ταυτότητας, Οικονομική Κρίση, Κροίσοι... και γενικά τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας που όλοι ζούμε. Επίσης: Καραγκιόζης, Καράμπελας (για τ' αρχίδια του και το μουνί της Χάιδως), Κλανιά (Ζήτω η φασολάδα!). Θα προσέθετα και τη λέξη Κώλος, αλλά αυτό εννοείται... Και ένας εξαιρετικός ζωγράφος που ασφαλώς αγνοείτε: Ο Κόπλεϊ! Ουίλιαμ Ν. Κόπλεϊ (William N. Copley. Να τον ψάξετε απαραιτήτως!). Ο μοναδικός άνθρωπος, ο οποίος, επειδή έχαιρε της άκρας εμπιστοσύνης του Μαρσέλ Ντυσάν, είχε δει το τελευταίο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη, το «Étantdonnés». Ο Ντυσάν το δούλευε είκοσι χρόνια και αποτελούσε το επτασφράγιστο μυστικό αριστούργημά του που έπρεπε να παρουσιαστεί μετά τον θάνατο του. Αυτό που φανερώνεται στον θεατή μόνο άμα κοιτάξει μέσα από μια μικρή τρύπα.
Λάμδα, όπως Λάθος. Το οποίον Λάθος είναι, πάντα, ανώτερον της Τέχνης. «Λάθος!», είπε ο σκαντζόχοιρος και κατέβηκε από τη βούρτσα. «Λάθος!», είπε και ο Λεωνίδας και παραδόθηκε στους Πέρσες, όταν έμαθε για τους σύγχρονους Εφιάλτες της Χρυσής Αυγής.
Μι, όπως Μαρσέλ Ντυσάν. Αυτός που μας προσάπτει πως ζούμε μέσα σε ψευδείς και χειραγωγημένες εικόνες και μας κατηγορεί ότι σκεφτόμαστε κάλπικα, νοιώθουμε κάλπικα και βλέπουμε κάλπικα. Έτσι «ξεματιάστηκαν» μερικοί-μερικοί! Και του το χρωστάμε.
Νι, όπως Νταλί. Ο Νταλί ήταν φασίστας, λάτρης και φίλος του Φράνκο που δολοφόνησε τον αντιφασίστα Λόρκα που ήταν φίλος του Νταλί... Ο Νταλάρας εδώ δεν πολυκολλάει με τον Νταλί, αλλά επειδή, τελικά, κολλάει παντού σαν την κόκα κόλα, τραγουδάει αναρωτώμενος βαθυστόχαστα για τον Λόρκα: «Γιατί τον σκότωσαν γιατί τον γελαστό τον ποιητή;». Έλα μου, ντε!
Ξι, όπως Ξύνω. Ομολογώ πως ξύνω κι εγώ, κατά καιρούς, τ' αρχίδια μου. Όταν, όμως, ο Μιχαλολιάκος «ακονίζει τις ξιφολόγχες (του) στα ρείθρα των πεζοδρομίων» (στίχοι, μεταφρασμένοι στα ελληνικά από τον Ύμνο των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου), τότε εγώ ακονίζω τα μολύβια μου στην ξύστρα μου που είναι madeinGermany. Τα μολύβια μου που είναι μάρκας Faber και Staendtler, είναι επίσης γερμανικά...
Όμικρον, όπως Όνειρα Θερινής Νυκτός. Αν και τον χειμώνα κοιμάμαι κι ονειρεύομαι καλύτερα.
Πι, όπως τα Πάντα. Τα Πάντα Ρει. Όπως Πικάσσο, όπως Πινόκιο, όπως Πλάκα. Και ό,τι δεν έχει καθόλου πλάκα, αυτό ακριβώς είναι που έχει πάρα, μα πάρα πολλή πλάκα! Βλέπε την ζωγραφική της Αναγέννησης: αγγελάκια, παναγίτσες, χριστούληδες, αστεράκια, φάτνες, προβατάκια, ποταμάκια, γαλάζιοι ουρανοί και άσπρα συννεφάκια, εκκλησίες, βασιλιάδες... Μη με γαργαλάτε άλλο. Έλεος! Παραδίνομαι!
Ρω, όπως Ρεύμα. Αυτό που μας τινάζει, αλλά κι αυτό που μας παρασέρνει. «Με παράσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα» (Τσιτσάνης).
Σίγμα, όπως «Σσσσσσς...». Σκασμός! Σκάσε και κολύμπα! Ή αλλιώς σπεύδε βραδέως, γιατί όποιος βιάζεται σκοντάφτει και γαμιέται το γοργόν που χάριν έχει και η γοργόνα η αδελφή του Μεγαλέξανδρου. Και φυσικά και ο ίδιος ο σκατο-ιμπεριαλιστής ο Μέγας Αλέξανδρος!
Ταυ, όπως Τέχνη. Όπως Τρέλα. Όπως Τζιτζίκια (Ζήτω η Τεμπελιά! Θάνατος στα μυρμήγκια!), όπως νανούρισμα...
Ύψιλον, όπως Υπάρχω. Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω. Εννοώ τον Ύπνο (και τα όνειρα). Όσο υπάρχει θα υπάρχω. Όταν πάψει να υπάρχει θα πεθάνω.
Φι, όπως Φόνος, όπως Φύσσας. Όπως Φαγητό. Όπως Φτώχεια. Φάτε μάτια ψάρια (ή Τέχνη) και κοιλιά περίδρομο, γιατί κάποιοι «άλλοι» μαζί τα φάγανε. Οι άθλιοι και θρασείς! Ο κάθε Φούφουτος...
Χι, όπως Χατζηδάκις.
Ψι, όπως Ψήφος. Όπως Ψωλή. Να προσέχεις που τα δίνεις αυτά τα δυο, μαλάκα, ε, μαλάκα!
Ωμέγα, όπως «Ωωωωωω!» Αυτό το αλφάβητο αρχίζει με «Αααααα!» και τελειώνει σε «Ωωωωωω!». Ενδιάμεσα υπάρχουν διάφορα «Εεεεεε!», «Ιιιιιιι!» και «Ουουου!», αλλά είναι ασήμαντα. Κάποιες άλλες γλώσσες ξεκινούν με «Αααααα!» και τελειώνουν σε «Ζzzzzzzz!», αλλά αυτούς τους έχει πάρει ο ύπνος!
