'Ιχνη
του Μιχάλη Μακρόπουλου
Είχε δύσει ο ήλιος, αφήνοντας πίσω του αχνό φως και αίμα που ολοένα αραίωνε στον ορίζοντα. Ο αέρας φύσαγε παγωμένος στον Αϊ-Γιάννη όταν άφησα το αμάξι για να κάνω έναν περίπατο στην ακροθαλασσιά, έχοντας ξεκλέψει ένα μισάωρο ανάμεσα σε δουλειές που 'γιναν και σ' άλλες που θα γίνονταν ή δε θα πρόφταιναν να γίνουν. Για λίγο στάθηκα και κοιτούσα τα χόρτα που 'σκυβαν στον άνεμο. Έχουν κάτι συγκινητικό τούτα τα θαλασσινά χορτάρια που όχι μόνον υπάρχουν σε πείσμα της αρμύρας και της άμμου, μα τρέφονται κιόλας από την άμμο κι από την αρμύρα.
Έπειτα προχώρησα, τρία μέτρα μακριά αποκεί που έσβηνε το κύμα, με τον άνεμο να με πλαγιοκοπεί. Πρόσεχα στην υγρή άμμο τα ίχνη που είχε αφήσει ένας σκύλος, ένα παιδί. Παρακάτω έπαυαν, και τώρα υπήρχαν μόνο πίσω μου ίχνη: τα δικά μου. Πέρασα τον πρώτο μύλο, τον δεύτερο, τον τρίτο. Ο τελευταίος, ο τέταρτος, δεν είχε σκεπή, και λίγο παραπίσω ήταν ένας κορμός στην άμμο, τόσο λειασμένος και ξασπρισμένος, που έμοιαζε με κόκαλο. Η θάλασσα είχε βγάλει φύκια που 'φτιαχναν χαμηλούς λόφους στην ακροθαλασσιά, όμοιους με μαύρο αφρό στο μισοσκόταδο. Ακόμα έβλεπα, ωστόσο, κι ήθελα να πάω λίγο παρακάτω: με βάραιναν εξίσου οι δουλειές που είχαν τελειώσει κι εκείνες που περίμεναν να γίνουν. Ήθελα, σκυφτός στο κρύο, να τις αποτινάξω από τους ώμους μου. Η θάλασσα ήταν άπειροι θαμποί κόκκοι που αναδεύονταν στο σύθαμπο και τώρα είχα σταθεί μπροστά στο καύκαλο μιας θαλάσσιας χελώνας. Τα πόδια της ήταν ζαρωμένα, μαυρισμένα πετσιά που 'βγαιναν από τις τρύπες του καύκαλου. Έμεινα για λίγο να την κοιτάζω, μα τώρα έπρεπε να γυρίσω. Ακολούθησα ανάποδα τα ίχνη μου, αλλά μια περίεργη σκέψη ξεπήδησε στο νου μου, πως αυτά τα ίχνη δεν ήταν τα δικά μου. Σαν ποιανού δηλαδή να ήταν; Κι όμως, στάθηκα, γύρισα κι έβαλα προσεχτικά πρώτα το αριστερό παπούτσι μου σ' ένα αριστερό ίχνος κι έπειτα το δεξί σ' ένα δεξιό. Συνέπιπταν και συνέχισα να προχωρώ, μα δεν έλεγε να μου φύγει από το μυαλό πως εκείνα τα ίχνη δεν ήταν τα δικά μου. Μονάχα παρακάτω, όταν βρήκα τις πατημασιές του σκύλου και του παιδιού, αποτίναξα την περίεργη σκέψη πως δεν είχαν αφεθεί από μένα τα ίχνη που ακολουθούσα. Ως τώρα το φως έσβηνε σταδιακά, μα τώρα νύχτωσε διαμιάς. Τα θαλασσινά χόρτα ήταν σκοτεινές γραμμές στο σκοτάδι και δε φαινόταν πια κανένα ίχνος στην άμμο, όταν ξεκλείδωσα το αμάξι και μπήκα μέσα, παγωμένος και ξαλαφρωμένος.
