Ο Γιάννης Μωραϊτης φωτογραφίζει μια Κίνα από το παρελθόν

Μία Κίνα από το παρελθόν

φωτογραφημένη από τον

Γιάννη Μωραϊτη

Από τις πρώτες του κιόλας φωτογραφίες που είδα στο Instagram, μου έκανε εντύπωση η ανεπιτήδευτη ματιά του, η άνεσή του και η περιέργειά του. Δεν γνωριζόμαστε, και μέχρι να μιλήσω μαζί του, αναρωτιόμουν πως και από που προκύπτει όλη αυτή η ασταμάτητη και τόσο ποικίλη ροή φωτογραφιών από κινέζικες γειτονιές. Ο ίδιος θεωρεί ότι χωρίς τα φίλτρα του Insta οι φωτογραφίες του δείχνουν τουριστικές. Νομίζω πως δεν τα χρειάζονται. 'Ετσι όπως τραβήχτηκαν από κινητό, αποδίδουν θαυμάσια τον μικρόκοσμο που καταγράφουν. 'Αλλωστε, καταλήγω όλο και περισσότερο τελευταία στην άποψη ότι δεν έχει τόση σημασία η γεωμετρία, αλλά ούτε και η περίπλοκη σύνθεση, αρκεί η εικόνα να μπορεί να σε μεταφέρει κάπου με τη δική της δυναμική. Και, αναμφισβήτητα, για μένα, οι εικόνες του Γιάννη Μωραϊτη έχουν αυτή τη δύναμη να σε καθηλώνουν και να σε ταξιδεύουν.

"Οι φωτογραφίες αφορούν την παλιά συνοικία Beishan, στο κέντρο της πόλης Zhuhai, στην επαρχία Guangdong της Νότιας Κίνας.
H αρχιτεκτονική και πολεοδομία της συνοικίας είναι από το 1950-60.
Στενά δαιδαλώδη δρομάκια που πολλές φορές καταλήγουν σε αδιέξοδα, σπίτια χωρίς αυλές και μπαλκόνια, όλων των ειδών τα μαγαζιά που είναι ένα δωμάτιο μόνο και όλη η πρόσοψη είναι ανοιχτή.
Υπαίθρια αγορά εκτεταμένη, μανάβικα, χασάπικα, έτοιμα παραδοσιακά φαγητό του δρόμου και πολλά μπάρμπεκιου με πλαστικές καρέκλες και τραπέζια που έχουν μεγάλη κίνηση. Φαγητό πολύ νόστιμο και φτηνό.
Και αρκετοί χώροι, μικρά δωμάτια βασικά, όπου οι ντόπιοι παίζουν mahjong, πολλές φορές ένα πολύ μικρό δωμάτιο με ένα τραπέζι mahjong μόνο.
Ο χώρος είναι πολύ ζωντανός, στους δικούς του ρυθμούς, ενώ τριγύρω η πόλη είναι αρκετά μοντέρνα και η συνοικία μοιάζει σαν μία απείραχτη χρονοκάψουλα.
Τα τελευταία χρόνια φανερώνεται μία διάθεση, όχι πολύ έντονη όμως, να αξιοποιηθεί η προφανής παραδοσιακή ομορφιά της συνοικίας.
Ετσι φτιάχτηκε το Beishan theater, δημιουργήθηκε Jazz μουσική σχολή με χώρο live jazz στο ισόγειο και ετήσιο Jazz festival το Σεπτέμβρη, τρία καλαίσθητα caffe εκτός κινέζικου στυλ αλλά τίποτα περισσότερο που να δείχνει μία τάση εμπορευματοποίησης, κάτι που άλλωστε θα ήταν πολύ δύσκολο μιάς και η περιοχή είναι πυκνοκατοικημένη. 'Ολα τα ανωτέρω είναι στις παρυφές της συνοικίας.
Ας ελπίσουμε να παραμείνει και να μην το πάρει η λαίλαπα της μαζικής ανοικοδόμησης που αντιμετωπίζουν αργά ή γρήγορα οι παλαιοδομημένες περιοχές κάθε Κινέζικης μεγαλούπολης."

Γιάννης Μωραϊτης